ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4737

เวลานี้ ที่ทางเข้าด้านทิศตะวันออกของหมู่บ้านเม็กซิโก

ขณะที่หม่านหยิงเจี๋ยขับรถเข้าไปที่หน้าหมู่บ้าน เหมยอวี้เจิน สวีเจี้ยนสี่ และซุนฮุ่ยน่าผู้เล่นเป็นภรรยาหม่านหยิงเจี๋ยก็โล่งอกพร้อมกัน

พวกเขาสี่คนขับรถมาตามท้องถนนเป็นเวลาหลายวันโดยไม่ได้หยุด ในที่สุดก็มาถึงที่หมาย

สองสามวันนี้ รถของพวกเขานอกจากเติมน้ำมันและซื้ออาหารกับเครื่องดื่มแล้ว ก็แทบจะไม่ได้หยุดพักเลย

สำหรับพวกเขาแล้ว ทั้งสหรัฐอเมริกาอันตรายมาก ดังนั้นทางที่ดีที่สุดก็คือรีบไปให้ถึงเม็กซิโก

อีกอย่าง เหมยอวี้เจินก็ตั้งใจว่าไปพักที่เม็กซิโกก่อนสองสามวัน แล้วก็จะได้จับตาดูการผ่าตัดของหล่างหงจวินด้วย ค่อยรอข่าวลือที่สหรัฐอเมริกาซาลงแล้วกลับไป

เวลานี้ หม่านหยิงเจี๋ยที่ขับรถพูดอย่างแปลกใจว่า：“ป้าเหมยทำไมวันนี้ที่นี่เงียบจัง？”

เหมยอวี้เจินพูดเบาๆ：“แกก็ไม่ดูเลยว่ากี่โมงแล้ว”

พูดไป เธอก็บิดขี้เกียจ พูดด่าออกไป：“ลงมาครั้งนี้ ชาตินี้ฉันก็ยังไม่อยากนั่งรถอีกแล้ว ……”

หม่านหยิงเจี๋ยก็ไม่คิดอะไรมาก ขับรถไปยังตำแหน่งของห้องผ่าตัดอย่างช่ำชอง

แต่ว่า เมื่อรถขับเข้าใกล้ห้องผ่าตัด ทันใดนั้นทุกคนก็พบว่า ด้านนอกประตูห้องผ่าตัดมีรถอยู่หลายคัน เห็นรถอย่างน้อยหลายสิบคัน

สวีเจี้ยนสี่ซึ่งนั่งอยู่แถวหลังก็แปลกใจเล็กน้อย ถามว่า：“ทำไมมีรถมาเยอะแบบนี้？คนในแก๊งมาหมดเลยเหรอ？”

อะเหลี้ยงในตอนนี้ถูกบังคับให้เข้ามา“ต้อนรับ”พวกเหมยอวี้เจินทั้งสี่คน เขาดูประหม่าเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด แม้แต่ความเร็วในการตอบสนองก็ช้ากว่าปกติมาก

หลังจากหม่านหยิงเจี๋ยเรียกเขาไม่กี่วินาที เขาจึงได้สติคืนมา ฝืนยิ้มออกไป พูดว่า：“ใช่……ไม่เจอกันนานเลย……”

พูดเสร็จ ก็นึกถึงคำสั่งของเย่เฉินได้ทันที รีบพูดว่า：“อ้อใช่สิ พี่ใหญ่โมโหอยู่ด้านล่าง พวกคุณรีบลงไปเถอะ”

หม่านหยิงเจี๋ยและคนอื่นๆ ประหม่าอยู่พักหนึ่ง เหมยอวี้เจินที่อยู่ที่นั่งด้านคนขับก็อดไม่ได้ที่จะประหม่าไปด้วย เธอรอหม่านหยิงเจี๋ยจอดรถสนิทแล้ว จึงพูดถามอะเหลี้ยง：“พี่ใหญ่โมโหเพราะอะไร？ไม่ใช่เรพาะรเองพวกเราใช่ไหม？”

“ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกคุณ……”อะเหลี้ยงเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก พูดว่า：“เป็น……เป็นอาหม่าต่างหากที่ก่อเรื่อง……”

เหมยอวี้เจินได้ยินคำนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ