ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4737
เวลานี้ ที่ทางเข้าด้านทิศตะวันออกของหมู่บ้านเม็กซิโก
ขณะที่หม่านหยิงเจี๋ยขับรถเข้าไปที่หน้าหมู่บ้าน เหมยอวี้เจิน สวีเจี้ยนสี่ และซุนฮุ่ยน่าผู้เล่นเป็นภรรยาหม่านหยิงเจี๋ยก็โล่งอกพร้อมกัน
พวกเขาสี่คนขับรถมาตามท้องถนนเป็นเวลาหลายวันโดยไม่ได้หยุด ในที่สุดก็มาถึงที่หมาย
สองสามวันนี้ รถของพวกเขานอกจากเติมน้ำมันและซื้ออาหารกับเครื่องดื่มแล้ว ก็แทบจะไม่ได้หยุดพักเลย
สำหรับพวกเขาแล้ว ทั้งสหรัฐอเมริกาอันตรายมาก ดังนั้นทางที่ดีที่สุดก็คือรีบไปให้ถึงเม็กซิโก
อีกอย่าง เหมยอวี้เจินก็ตั้งใจว่าไปพักที่เม็กซิโกก่อนสองสามวัน แล้วก็จะได้จับตาดูการผ่าตัดของหล่างหงจวินด้วย ค่อยรอข่าวลือที่สหรัฐอเมริกาซาลงแล้วกลับไป
เวลานี้ หม่านหยิงเจี๋ยที่ขับรถพูดอย่างแปลกใจว่า：“ป้าเหมยทำไมวันนี้ที่นี่เงียบจัง？”
เหมยอวี้เจินพูดเบาๆ：“แกก็ไม่ดูเลยว่ากี่โมงแล้ว”
พูดไป เธอก็บิดขี้เกียจ พูดด่าออกไป：“ลงมาครั้งนี้ ชาตินี้ฉันก็ยังไม่อยากนั่งรถอีกแล้ว ……”
หม่านหยิงเจี๋ยก็ไม่คิดอะไรมาก ขับรถไปยังตำแหน่งของห้องผ่าตัดอย่างช่ำชอง
แต่ว่า เมื่อรถขับเข้าใกล้ห้องผ่าตัด ทันใดนั้นทุกคนก็พบว่า ด้านนอกประตูห้องผ่าตัดมีรถอยู่หลายคัน เห็นรถอย่างน้อยหลายสิบคัน
สวีเจี้ยนสี่ซึ่งนั่งอยู่แถวหลังก็แปลกใจเล็กน้อย ถามว่า：“ทำไมมีรถมาเยอะแบบนี้？คนในแก๊งมาหมดเลยเหรอ？”
อะเหลี้ยงในตอนนี้ถูกบังคับให้เข้ามา“ต้อนรับ”พวกเหมยอวี้เจินทั้งสี่คน เขาดูประหม่าเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด แม้แต่ความเร็วในการตอบสนองก็ช้ากว่าปกติมาก
หลังจากหม่านหยิงเจี๋ยเรียกเขาไม่กี่วินาที เขาจึงได้สติคืนมา ฝืนยิ้มออกไป พูดว่า：“ใช่……ไม่เจอกันนานเลย……”
พูดเสร็จ ก็นึกถึงคำสั่งของเย่เฉินได้ทันที รีบพูดว่า：“อ้อใช่สิ พี่ใหญ่โมโหอยู่ด้านล่าง พวกคุณรีบลงไปเถอะ”
หม่านหยิงเจี๋ยและคนอื่นๆ ประหม่าอยู่พักหนึ่ง เหมยอวี้เจินที่อยู่ที่นั่งด้านคนขับก็อดไม่ได้ที่จะประหม่าไปด้วย เธอรอหม่านหยิงเจี๋ยจอดรถสนิทแล้ว จึงพูดถามอะเหลี้ยง：“พี่ใหญ่โมโหเพราะอะไร？ไม่ใช่เรพาะรเองพวกเราใช่ไหม？”
“ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกคุณ……”อะเหลี้ยงเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก พูดว่า：“เป็น……เป็นอาหม่าต่างหากที่ก่อเรื่อง……”
เหมยอวี้เจินได้ยินคำนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...