ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4739
“มาถึงแล้ว……”อะเหลี้ยงมองเหมยอวี้เจินแวบหนึ่ง พูดอย่างไม่พอใจ：“หล่างหงจวินเจอคนเชื้อสายจีนคนหนึ่งบนเครื่องบิน ทั้งสองคุยเรื่องผลประโยชน์ อีกฝ่ายบอกว่าอยากมาเป็นกะลาสี ผมขอคำแนะนำจากอาหม่าก็เลยรับพวกเขาสองคนกลับมาจากสนามบินพร้อมกัน”
เหมยอวี้เจินหัวเราะ：“ห่าเอ๊ย มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ นี่ไม่ใช่ได้โชคถึงที่หรอกเหรอ？”
“โชค？”อะเหลี้ยงตะลึงเล็กน้อย แล้วส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มขมขื่นทันที：“ใช่……โชค ……เดี๋ยวคุณไปเจอโชคนั่นหน่อยละกัน……”
เหมยอวี้เจินก็ไม่คิดอะไรมาก ได้แต่ยิ้มไปพูดไป：“หล่างหงจวินฉันหลอกมาเอง ไอ้เด็กนั่นที่คุณพูดถึง ยังเป็นคนที่หล่างหงจวินพามาอย่างไม่ตั้งใจด้วย ถึงตอนนั้นเด็กนั่นกลายเป็นเงิน ยังไงก็ต้องหารค่าคอมคนละครึ่งนะ”
พูดไป เหมยอวี้เจินก็มองอะเหลี้ยงไปด้วย แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม：“อะเหลี้ยงไม่ต้องห่วง ป้าเหมยของคุณไม่ให้คุณทำงานฟรีๆ หรอก ถึงตอนนั้นฉันจะคุยกับพี่ใหญ่ แบ่งค่าคอมให้คุณครึ่งหนึ่งด้วย”
อะเหลี้ยงมองเหมยอวี้เจินอย่างตกตะลึง จากนั้นหัวเราะแห้งๆ ออกไป พูดว่า：“ช่างเถอะป้าเหมยคุณเก็บไปเองเถอะ……”
เหมยอวี้เจินหัวเราะเบาๆ จากนั้นพูดไปว่า：“นี่คุณพูดแล้วนะ ถึงตอนนั้นอย่าเสียใจล่ะ”
พูดไป เธอก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า：“ไป ไปดูไอ้โง่นั่นที่หาเรื่องให้ตัวเองเถอะ！”
ระหว่างที่พูด พวกเหมยอวี้เจินสี่คน ก็มาถึงหน้าทางเข้าห้องผ่าตัดชั้นใต้ดิน
และเหมยอวี้เจินไม่รู้เลยว่า เธอที่ทำความชั่วมาทั้งชีวิต จะถูกฝังอยู่ที่นี่โดยสมบูรณ์แล้ว
เหมยอวี้เจินก้าวเท้าลงบันได เห็นด้านในมีคนยืนอยู่มากมาย แต่ไฟด้านล่างสลัว เธอเลยมองไม่เห็นเบาะแสใดๆ ในทันที
ถ้าพูดถึงคำที่ค่อนข้างเป็นที่นิยมในตอนนี้ ก็คือคนๆ นี้ค่อนข้าง old school
ตัวเขามีความทระนงของปัญญาชนมาตลอด และเอกลักษณ์เฉพาะตัวที่เรียกได้ว่ายากจน
คนแบบนี้ โดยทั่วไปจะไม่ว่าใคร แต่ถ้าเขาว่าขึ้นมา ก็จะทำให้โมโหจริงๆ
แม้ว่าตอนนี้ หล่างหงจวินไม่ต้องกังวลเรื่องความปลอดภัยของตัวเองแล้ว แต่เขาก็ยังยากที่จะควบคุมความแค้นในใจที่มีต่อเหมยอวี้เจินได้
ยังไงแล้วผู้หญิงคนนี้ ก็เคยพยายามใช้วิธีการอันโหดร้ายมาฆ่าเขา แต่ตัวเองกลับรู้สึกขอบคุณและมองว่าเธอเป็นผู้มีพระคุณอันยิ่งใหญ่อย่างโง่เขลา
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...