ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4740
ดังนั้น ตอนนี้พอเห็นเธออีก ความเกลียดแค้นในใจของหล่างหงจวินที่มีต่อเธอ จึงไม่อาจบรรยายได้
และก็ เขาคิดไม่ถึงเลยว่า เหมยอวี้เจินนี้ความตายมาอยู่ตรงหน้าแล้ว เธอจะยังไม่รู้ตัวอีก
ดังนั้น เขาจึงกัดฟันพูดว่า：“คุณบอกว่าผมเป็นสุนัขจนตรอก คุณเอาความมั่นใจมาจากไหน？ผมได้ยินว่า บ้านคุณโดนขับไล่！สามีคุณกับลูกชายคุณถูกจับ！เงินสกปรกพวกนั้นที่คุณหามาโดนยึด！ทำงานหนักมาหลายสิบปีไม่ได้อะไรเลย ตอนนี้คุณคงเจ็บปวดมากสินะ？”
เหมยอวี้เจินได้ยินคำพูดของหล่างหงจวิน ก็ตกใจจนตาค้าง！
ความมั่นใจและความเย่อหยิ่งของเธอเมื่อกี๊หายไปทันที แทนที่มาด้วยความกัดฟันแน่นโกรธจัด และยังมีความบ้าคลั่งเล็กน้อย
เธอจ้องไปที่หล่างหงจวิน ตะโกนเสียงคมกริบว่า：“แกรู้เรื่องนี้ได้ไง？！ใครเป็นคนบอกแก？！”
เหมยอวี้เจินในตอนนี้ ไม่ใช่แค่โกรธ
แต่เธอช็อกมากกว่า
เพราะว่า เธอคิดไม่ออกว่า คนโง่อย่างหล่างหงจวินที่ไม่รู้แม้แต่ตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง ทำไมถึงรู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับครอบครัวตัวเองได้？！
“เหลวไหล！”เหมยอวี้เจินกัดฟันด่า：“พูดจามั่วซั่วตรงนี้ให้มันน้อยๆ หน่อยเถอะ！สำนักว่านหลงร่วมมือกับพี่ใหญ่ของพวกเรา ต่อไปก็จะเป็นพันธมิตรของพวกเราแล้ว！พวกเขาช่วยพาสามีและลูกของฉันออกมาจากคุก จะพาพวกเขาไปทำงานที่ซีเรียได้ไง？！เชื่อไหมว่าฉันให้หมอมา เย็บปากแกได้ เพราะยังไงสิ่งที่พวกเราต้องการคืออวัยวะในท้องของแกกับกระจกตาของแก ไม่ได้อยากได้ปากพล่อยๆ ของแกเลย！”
หล่างหงจวินไม่สนใจเธอ แต่มองไปยังเย่เฉินที่หันหลังให้เหมยอวี้เจินอยู่ตลอด รีบพูดว่า：“น้องชาย ผู้หญิงร้ายกาจคนนี้มาแล้ว ทำไมคุณไม่จัดการเธอล่ะ！”
เหมยอวี้เจินจำแผ่นหลังของเย่เฉินไม่ได้ จึงพูดไปอย่างดูถูกว่า：“ทำไม？แกมีลูกน้องด้วย？ใช่คนโง่คนนั้นที่นั่งกับแกบนเครื่องบิน แล้วพอลงมาก็มาอยู่กับแกที่นี่หรือเปล่า？แกนี่ทำร้ายเขาเสียจริง คนที่มาอยู่ถิ่นของเราตรงนี้ไม่มีทางออกไปอย่างครบสมบูรณ์ได้！น้องชายของแกคนนี้ เกรงว่าจะเหมือนกับแกน่ะสิ เชื่อใจคนอื่นจนยอมไปหมด！”
เวลานี้จู่ๆ เย่เฉินก็หันกลับมา มองเหมยอวี้เจินอย่างสนใจ ถามเธอด้วยรอยยิ้ม：“ป้าเฉินคุณดูร่างกายผมสิ อยู่ตรงนี้จะขายได้เท่าไหร่？”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...