ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4741
ตอนที่เหมยอวี้เจินเห็นเย่เฉิน เธอก็รู้สึกเหมือนว่าโดนฟ้าผ่าใส่หัว！
เธอโพล่งออกมาด้วยความตกตะลึง：“เย่……เย่เฉิน ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่？！”
เย่เฉินยิ้ม ยักไหล่พูดว่า：“ผมต้องมาหาคุณอยู่แล้ว คุณหลอกแม่ยายผมจนเข้าคุก ภรรยาผมร้องไห้ทุกวันให้ผมช่วยแม่เธอออกมา คุณว่าผมจะปล่อยตัวการที่ก่อกรรมทำชั่วอย่างคุณไปได้ไง？”
เหมยอวี้เจินพูดอย่างเย็นชา：“ทำไม？แค่คุณคนเดียว มาถึงเม็กซิโกแล้วยังอยากจะคิดบัญชีกับฉัน？”
พูดไป เธอก็ส่งเสียงในลำคออย่างเยือกเย็น：“เย่เฉิน คุณรู้หรือเปล่านี่คือที่ไหน？นี่คือถิ่นของเคซี่ฆัวเรซ！ทุกๆ ปีคนที่ตายที่นี่ มีนับไม่ถ้วน คุณมาที่นี่มีแค่ตายอย่างเดียว！”
เย่เฉินถามอย่างสนใจ：“พี่ใหญ่แห่งเคซี่ฆัวเรซ ชื่อว่าฆัวเรซหรือเปล่า？”
เหมยอวี้เจินพูดอย่างเย็นชา：“แน่อยู่แล้ว！พี่ใหญ่ของพวกเราก็คือฆัวเรซผู้โด่งดัง！”
เย่เฉินพยักหน้า ส่งสายตาให้พั่วจวิน แล้วพูดว่า：“พั่วจวิน ลากไอ้นั่นมา！”
“ขอรับ！”ว่านพั่วจวินตอบรับ แล้วลากฆัวเรซที่ขาสองข้างถูกตัดทิ้ง ออกมาจากฝูงคนทันที
ตอนที่เหมยอวี้เจินมองใบหน้าของฆัวเรซชัดเจน ก็ตกใจจนถอยหลังไปหลายก้าวทันที แล้วชนสวีเจี้ยนสี่ที่อยู่ด้านหลังอย่างไม่ตั้งใจ จนทั้งสองนั่งลงไปที่พื้น
เหมยอวี้เจินมองฆัวเรซ แล้วถามอย่างตื่นตระหนกว่า：“พี่……พี่ใหญ่……พี่……พี่เป็นอะไรไป？！”
เย่เฉินหัวเราะอย่างเยือกเย็น：“ผมแค่ตรวจสอบตัวตนของคุณ สืบไปตามเบาะแส ก็สืบเจอคนในครอบครัวคุณ คนในครอบครัวของคุณทำสิ่งที่ผิดกฎหมายและระเบียบวินัยอยู่แล้ว ก็ต้องรับโทษทางกฎหมายอยู่แล้ว”
พูดไป เย่เฉินก็พูดอีกว่า：“แต่ว่าเมื่อกี๊เฮียหล่างพูดถูก การลงโทษตามกฎหมายเป็นเพียงส่วนหนึ่งของการลงโทษทั้งหมดที่พวกเขาควรได้รับ หลังจากพวกเขาออกจากคุก ผมจะให้พวกเขาสำนึกผิดที่ซีเรียต่อ ให้พวกเขาออกจากซีเรียไม่ได้ไปทั้งชีวิต！”
เหมยอวี้เจินพูดด้วยความตื่นตระหนก：“เย่เฉิน มีอะไรคุณมาลงที่ผม อย่าไปยุ่งกับครอบครัวผม！พวกเขาไม่เกี่ยวด้วย！”
เย่เฉินหัวเราะ：“นี่ผมก็กำลังลงอยู่ที่คุณไม่ใช่เหรอ？ก็แค่บาปของคุณหนามาก เอาแค่ชีวิตของคุณเพียงอย่างเดียว ไม่เพียงพอที่จะชำระหนี้เลือดที่คุณเป็นหนี้ ดังนั้นจึงต้องให้ครอบครัวของคุณมาชดใช้”
พูดไป เย่เฉินก็พูดอีกว่า：“และก็ ครอบครัวของคุณไม่ได้เป็นผู้บริสุทธิ์ด้วย คฤหาสน์ที่พวกเขาอยู่ รถหรูที่ขับ ทุกบาททุกสตางค์ที่ใช้จ่ายอย่างสุรุ่ยสุร่าย มาพร้อมกับเลือดและชีวิตคน！”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...