ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4742
คำพูดของเย่เฉิน ทำให้เหมยอวี้เจินตกใจจนตัวสั่น
เธอจ้องเย่เฉิน ถามคำถามนั้นที่สงสัยอยู่ในใจ：“เย่เฉิน คุณเป็นใครกันแน่？！”
รวมทั้งฆัวเรซ หม่าขุยและคนอื่นๆ ในนั้น ตอนนี้ก็มองไปที่เย่เฉินอย่างสับสน
พวกเขาก็อยากรู้มากว่า เย่เฉินที่อยู่ตรงหน้านี้เป็นใครมาจากไหน
เย่เฉินยิ้มเบาๆ แล้วพูดว่า：“มีคนมากมายที่อยากรู้ตัวตนของผม แต่คุณน่าจะเป็นพวกที่แย่ที่สุดในบรรดาคนเหล่านั้น ดังนั้นพวกคุณไม่สมควรที่จะรู้ตัวตนของผม พวกคุณรู้แค่ว่า ทั้งสำนักว่านหลงต่างจงรักภักดีผม และผมพูดแบบนี้ไม่ได้จะอวด แต่เพื่อให้พวกคุณรู้ว่า หลังจากที่พวกคุณตายแล้ว ผมมีความสามารถมากพอที่จะให้ครอบครัวของพวกคุณต้องชดใช้อย่างสาสม！”
ว่านพั่วจวินที่อยู่ด้านข้างพูดอย่างเยือกเย็นทันที：“แค่คุณเย่สั่งการ ถึงครอบครัวพวกคุณจะหนีไปไกลแค่ไหน ผมว่านพั่วจวินก็จะจับพวกเขากลับมา！”
สายตาที่เหมยอวี้เจินมองเย่เฉิน เหมือนกำลังมองดูสัตว์ประหลาด
จนตอนนี้เธอถึงได้รู้ว่า ตัวเองได้มีเรื่องกับคนใหญ่คนโตที่มีอำนาจ เพื่อเงิน！
เย่เฉินมีสำนักว่านหลงอยู่ในมือ อย่าว่าแต่จับลูกชายสองคนของตัวเองไปซีเรียเลย ถึงฆ่าล้างโคตรตัวเองก็ทำได้อย่างง่ายดาย！
ในตอนนี้ เหมยอวี้เจินตื่นตระหนกโดยสมบูรณ์
เธอทำชั่วมาครึ่งชีวิต แต่ไม่เคยฝันร้ายเลย
เธอมองไปที่เย่เฉิน ขาสองข้างอ่อนลงอย่างทันที เสียงดังฟุบ คุกเข่าลงบนพื้น พูดขอร้องว่า：“คุณเย่……ฉันขอร้องคุณล่ะปล่อยลูกชายสองคนนั้นของฉันไปเถอะนะ……แค่คุณปล่อยพวกเขาสองคนไป ถึงแม้ตอนนี้คุณจะฆ่าฉัน ฉันก็จะไม่โต้แย้งเลย！”
เย่เฉินหัวเราะอย่างเยือกเย็น ถามย้อนเธอไปว่า：“เหมยอวี้เจิน ถ้าจะคุยถึงเงื่อนไขก็ต้องเอาอะไรมาต่อรอง ตอนนี้คุณคิดให้ดี คุณยังใช้อะไรมาต่อรองในการพูดคุยเงื่อนไขกับผมได้อีก？”
ท่าทางของเหมยอวี้เจินตื่นตระหนกสุดๆ
เธอรู้ว่า ต่อหน้าเย่เฉินแล้ว ตัวเองไม่มีอะไรไปต่อรองเขาได้เลย
เธอร้องไห้อย่างสิ้นหวัง ในขณะเดียวกันก็สะอึกสะอื้นอย่างควบคุมไม่ได้：“คุณเย่ ลูกชายสองคนนั้นของฉันไม่มีอนาคตนัก และก็ไม่ค่อยฉลาด คุณพยายามอย่างเต็มที่เพื่อส่งพวกเขาไปซีเรีย นอกจากพวกเขาจะสร้างปัญหาให้คุณแล้ว ก็ยังสิ้นเปลืองทรัพยากรของคุณอีก ไม่มีประสิทธิภาพใดๆ ได้นอกจากสร้างปัญหาให้กับคุณและกินอาหารของคุณอย่างสิ้นเปลือง ได้โปรดเข้าใจด้วยคุณเย่……”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...