ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4742

คำพูดของเย่เฉิน ทำให้เหมยอวี้เจินตกใจจนตัวสั่น

เธอจ้องเย่เฉิน ถามคำถามนั้นที่สงสัยอยู่ในใจ：“เย่เฉิน คุณเป็นใครกันแน่？！”

รวมทั้งฆัวเรซ หม่าขุยและคนอื่นๆ ในนั้น ตอนนี้ก็มองไปที่เย่เฉินอย่างสับสน

พวกเขาก็อยากรู้มากว่า เย่เฉินที่อยู่ตรงหน้านี้เป็นใครมาจากไหน

เย่เฉินยิ้มเบาๆ แล้วพูดว่า：“มีคนมากมายที่อยากรู้ตัวตนของผม แต่คุณน่าจะเป็นพวกที่แย่ที่สุดในบรรดาคนเหล่านั้น ดังนั้นพวกคุณไม่สมควรที่จะรู้ตัวตนของผม พวกคุณรู้แค่ว่า ทั้งสำนักว่านหลงต่างจงรักภักดีผม และผมพูดแบบนี้ไม่ได้จะอวด แต่เพื่อให้พวกคุณรู้ว่า หลังจากที่พวกคุณตายแล้ว ผมมีความสามารถมากพอที่จะให้ครอบครัวของพวกคุณต้องชดใช้อย่างสาสม！”

ว่านพั่วจวินที่อยู่ด้านข้างพูดอย่างเยือกเย็นทันที：“แค่คุณเย่สั่งการ ถึงครอบครัวพวกคุณจะหนีไปไกลแค่ไหน ผมว่านพั่วจวินก็จะจับพวกเขากลับมา！”

สายตาที่เหมยอวี้เจินมองเย่เฉิน เหมือนกำลังมองดูสัตว์ประหลาด

จนตอนนี้เธอถึงได้รู้ว่า ตัวเองได้มีเรื่องกับคนใหญ่คนโตที่มีอำนาจ เพื่อเงิน！

เย่เฉินมีสำนักว่านหลงอยู่ในมือ อย่าว่าแต่จับลูกชายสองคนของตัวเองไปซีเรียเลย ถึงฆ่าล้างโคตรตัวเองก็ทำได้อย่างง่ายดาย！

ในตอนนี้ เหมยอวี้เจินตื่นตระหนกโดยสมบูรณ์

เธอทำชั่วมาครึ่งชีวิต แต่ไม่เคยฝันร้ายเลย

เธอมองไปที่เย่เฉิน ขาสองข้างอ่อนลงอย่างทันที เสียงดังฟุบ คุกเข่าลงบนพื้น พูดขอร้องว่า：“คุณเย่……ฉันขอร้องคุณล่ะปล่อยลูกชายสองคนนั้นของฉันไปเถอะนะ……แค่คุณปล่อยพวกเขาสองคนไป ถึงแม้ตอนนี้คุณจะฆ่าฉัน ฉันก็จะไม่โต้แย้งเลย！”

เย่เฉินหัวเราะอย่างเยือกเย็น ถามย้อนเธอไปว่า：“เหมยอวี้เจิน ถ้าจะคุยถึงเงื่อนไขก็ต้องเอาอะไรมาต่อรอง ตอนนี้คุณคิดให้ดี คุณยังใช้อะไรมาต่อรองในการพูดคุยเงื่อนไขกับผมได้อีก？”

ท่าทางของเหมยอวี้เจินตื่นตระหนกสุดๆ

เธอรู้ว่า ต่อหน้าเย่เฉินแล้ว ตัวเองไม่มีอะไรไปต่อรองเขาได้เลย

เธอร้องไห้อย่างสิ้นหวัง ในขณะเดียวกันก็สะอึกสะอื้นอย่างควบคุมไม่ได้：“คุณเย่ ลูกชายสองคนนั้นของฉันไม่มีอนาคตนัก และก็ไม่ค่อยฉลาด คุณพยายามอย่างเต็มที่เพื่อส่งพวกเขาไปซีเรีย นอกจากพวกเขาจะสร้างปัญหาให้คุณแล้ว ก็ยังสิ้นเปลืองทรัพยากรของคุณอีก ไม่มีประสิทธิภาพใดๆ ได้นอกจากสร้างปัญหาให้กับคุณและกินอาหารของคุณอย่างสิ้นเปลือง ได้โปรดเข้าใจด้วยคุณเย่……”