ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4743

เย่เฉินพูดอย่างเยือกเย็นว่า：“เหมยอวี้เจิน ข้อมูลลูกชายสองคนของคุณผมดูแล้ว ไม่ค่อยฉลาดจริงๆ เรียกได้ว่าโง่ก็ได้ แต่ว่าไม่สำคัญหรอก ผมเห็นพวกเขาสองคนถูกเลี้ยงจนอ้วนท้วม จะต้องมีแรงเยอะแน่ สำนักว่านหลงกำลังสร้างฐานทัพถาวรของตัวเองที่ซีเรีย ขาดคนหุ่นล่ำแข็งแรง สมองธรรมดามาทำงานหนักแบบนี้พอดี พวกเขาเหมาะสมสุดๆ”

เหมยอวี้เจินตกใจจนร้องไห้เสียงดัง อดไม่ได้ที่อยากจะขอความเมตตา แต่เเย่เฉินจ้องเธอด้วยสายตาเฉียบคม พูดอย่างเย็นชาว่า：“เหมยอวี้เจิน ตอนนี้ผมยังคงวางแผนที่จะไว้ชีวิตลูกชายสองคนของคุณอยู่ แต่ถ้าคุณยังพูดเหลวไหลทำให้ผมหงุดหงิดแบบนี้อีก ผมจะเปลี่ยน ถึงตอนนั้นพวกคุณทั้งสามก็เจอกันที่ด้านล่างเถอะ ถ้าพวกเขาตำหนิคุณขึ้นมา คุณอย่าเสียใจล่ะ”

เหมยอวี้เจินได้ยินคำนี้ ในใจก็หวาดกลัวอย่างมาก ไม่กล้าพูดเหลวไหลอีก

ยังไง เธอก็เข้าใจแล้วว่าตายดีกว่าอยู่

ถ้าอนาคตลูกชายสองคนไปซีเรีย ก็ยังดีกว่า ถูกฆ่าทิ้งอย่างเงียบๆในวันหนึ่ง

ดังนั้น เธอจึงยกแขนขึ้นมาตบหน้าตัวเองแรงๆ พูดอย่างตื่นตระหนก：“ฉันผิดเองที่พูดเหลวไหล ฉันผิดเองที่พูดเหลวไหล คุณเย่อย่าถือสาคนต่ำต้อยอย่างฉันเลยนะคะ……”

เย่เฉินไม่มองเธออีก แต่เรียกว่านพั่วจวินไปด้านข้าง กำชับเสียงเบาว่า：“พั่วจวิน ให้ลูกน้องของคุณ ย้ายร่างสมาชิกเคซี่ฆัวเรซพวกนั้นลงมา ไม่ต้องปล่อยไปแม้แต่คนเดียว พวกที่มีชีวิตอยู่ก็เหมือนกัน”

“รับทราบครับ！”ว่านพั่วจวินพยักหน้าทันที จากนั้นถามเย่เฉินเสียงเบา：“ใช่สิคุณเย่ ในห้องขังด้านข้างยังขังคนเชื้อสายจีนอยู่สองสามคนด้วย คนพวกนี้เอาไงดีครับ？”

เย่เฉินพูดอย่างไม่ลังเลว่า：“จะทิ้งไว้ไม่สนใจไม่ได้ คุณไปจัดการเรื่องที่ผมสั่งก่อน คนพวกนี้ผมจัดการเอง”

“ผมจะไปดำเนินการเดี๋ยวนี้！”

จากนั้น ว่านพั่วจวินก็ก้าวเท้าออกไปจากห้องผ่าตัดชั้นใต้ดิน ส่วนเย่เฉิน กลับเดินกลับไป เดินไปยังด้านนอกลูกกรงด้านข้างทางเดิน

เย่เฉินมองเพื่อนร่วมชาติที่ดูกระตือรือร้นเหล่านี้ แล้วพยักหน้าเบาๆ พูดอย่างจริงจังว่า：“พวกคุณไม่ต้องกังวล ผมจะช่วยพวกคุณออกไปอย่างแน่นอน”

พูดไป เย่เฉินก็ชะงักเล็กน้อย แล้วพูดต่อว่า：“แต่มีอีกเรื่องหนึ่ง ผมต้องพูดกับทุกคนให้ชัดเจนก่อน”

พวกเขาพูดอย่างตื่นตระหนกว่า：“คุณพูดมาได้เลย！”

เย่เฉินพูดอย่างจริงจังว่า：“เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่ในวันนี้ อย่าไปเผยแพร่ให้โลกภายนอกรู้”

คนนั้นโพล่งออกมาว่า：“คุณผู้ชายวางใจได้ หลังจากออกไปแล้ว พวกเราจะไม่พูดแม้แต่คำเดียว！ใครถามก็ไม่พูด！”