ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4745
สำหรับเย่เฉินแล้ว ยาอายุวัฒนะและยาช่วยหัวใจของเขา สามารถช่วยลูกชายของหญิงชราได้
แต่ว่า เย่เฉินรู้ดีเช่นกัน ยาเหล่านี้ไม่มีข้อยกเว้น ทั้งหมดมีค่ามาก แม้ว่าจะเป็นคนรอบตัวเขา ก็เป็นไปไม่ได้ที่ทุกคนจะมีได้คนละเม็ด ดังนั้นในกรณีนี้ เขาจึงไม่อยากหยิบมันมาช่วยคนแปลกหน้า
สำหรับเย่เฉิน ถึงแม้นี่จะโหดไปหน่อย แต่ก็ยอมรับได้
ยังไง บนโลกใบนี้ คนลำบากก็มีเยอะ คนตายก็มีมากมาย ตัวเองจะช่วยทุกคนไม่ได้ ช่วยชีวิตคนอื่นได้ รวมทั้งหญิงชราคนนี้ ก็ถือว่าเป็นการทำบุญอย่างยิ่งแล้ว ในเมื่อเป็นแบบนี้ ทำไมจึงต้องเศร้าและเจ็บแค้นเกินไปด้วย
ตอนนี้หญิงชราเสียใจเป็นอย่างมาก ร้องไห้ไปพูดไปว่า：“ลูกของฉันถูกคนหลอกมา พูดว่าจะไปเป็นกะลาสีที่เม็กซิโก บอกว่าเป็นหัวหน้าเรือปืนใหญ่จะทำให้ฉันมีความสุข ฉันโน้มน้าวเขาว่าอย่ามา พูดอย่างไรเขาก็ไม่ฟังเลย ฉันอยากมาดูกับเขาด้วย ตัวเองจะได้หมดห่วง แต่ใครจะไปคิดว่า ดันถูกคนโหดร้ายเหล่านี้หลอกมาที่นี่เสียได้……”
พูดไป เธอก็เงยหน้ามองไปที่เย่เฉิน ข้อร้องอย่างขมขื่น：“คุณเย่ ขอร้องล่ะ……ฉันขอร้องคุณล่ะให้คนแบกลูกชายฉันไปหน่อย คุณไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น แค่ช่วยฉันหารถพยาบาล ถ้าช่วยเขาไม่ได้แล้ว ฉันก็จะยอมรับชะตากรรม ……”
เย่เฉินถอนหายใจ พูดอย่างจริงจังว่า：“ยายครับ อาการของเขาไม่ใช่แค่อ่อนแอ แต่อวัยวะเขายังไม่ครบสมบูรณ์ด้วย ช่วยไม่ได้แล้วครับ อย่าว่าแต่พื้นที่ทุรกันดารอย่างเม็กซิโกเลย ถึงตอนนี้พาเขาไปที่นครนิวยอร์ก ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะมีใครช่วยรักษาเขาได้”
หญิงชราร้องไห้ไปพูดไปว่า：“รักษาไม่ได้ฉันก็จะรักษาค่ะ……ถึงจะต้องเอาไตไปให้เขา แค่ให้เขาอยู่นานขึ้นอีกสิบวัน ฉันก็ยอม！”
เย่เฉินส่ายหน้า พูดอย่างจริงจังว่า：“คุณยายครับ สภาพร่างกายของคุณ อย่าว่าแต่ให้ไตลูกชายคุณเลย แม้แต่ปริมาณยาสลบที่การผ่าตัดต้องการ คุณก็ยังรับไม่ได้เลย”
เย่เฉินครุ่นคิดพักหนึ่ง แล้วถอนหายใจเบาๆ พูดกับหญิงชราว่า：“คุณยายครับ คุณอย่าเพิ่งมองโลกในแง่ร้ายขนาดนั้น ฉันมียาเม็ดหนึ่ง อาจจะช่วยชีวิตลูกชายคุณได้”
พูดไป เย่เฉินก็หยิบยาช่วยหัวใจเม็ดหนึ่งออกมา ยื่นไปตรงหน้าหญิงชรา
เห็นแก่ที่หญิงชราคนนี้ลำบากมากจริงๆ เย่เฉินไม่อยากให้ตัวเองที่เพิ่งช่วยพวกเขาออกมา ในพริบตาเดียว พวกเธอสองแม่ลูกก็เสียชีวิต ต้องฝังศพในต่างแดน ดังนั้นจึงตัดสินใจช่วยเหลือ
หญิงชราเห็นเย่เฉินยื่นยาหนึ่งเม็ดมาให้ ก็อดไม่ได้ที่จะถามเขาว่า：“คุณเย่……นี่……นี่ช่วยชีวิตของลูกฉันได้จริงๆ เหรอ？”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...