ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4746
เย่เฉินพยักหน้า พูดว่า：“เข้าปากก็ช่วยชีวิตได้แล้ว แต่คุณเอาครึ่งหนึ่งให้เขา อีกครั้งหนึ่งให้ตัวเองก็ได้ แบบนี้ ลูกชายคุณจะมีชีวิต ร่างกายของคุณก็จะดีขึ้น อายุของคุณไม่ถือว่ามากนัก ถ้าต่อไปนั้นเป็นไปอย่างราบรื่น ก็จะอยู่ถึงเก้าสิบเลย”
หญิงชราได้ยินคำนี้ ก็ไม่คิดมาก พูดขอบคุณเย่เฉิน：“คุณเย่ ขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจของคุณ！”
พูดไป ก็ไม่คิดอะไรทั้งนั้น เอายาเม็ดนั้น ยัดใส่ปากของลูกชาย
หญิงชราในตอนนี้ ไม่เชื่อว่ายานี้จะใช้ได้จริง แต่ในใจเธอรู้ดีว่า นี่เป็นฟางเส้นสุดท้ายของตัวเองแล้ว ดังนั้นเธอจึงต้องลอง ลงมือทำมัน
และเธอก็ไม่คาดฝันเลยว่า พอยานี้เข้าไปในปากลูกชายแล้ว จะกลายเป็นน้ำไหลลงท้องทันที
ตอนที่เธอยังมึนงงเล็กน้อย ทันใดนั้นลูกชายก็ลืมตาขึ้นมา เมื่อเขาเห็นแม่อยู่ตรงหน้า ก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า：“แม่？ผม……ผมยังไม่ตายใช่ไหม？”
หญิงชราดีใจในทันที กอดลูกชายไว้ ร้องไห้ไปพูดไปว่า：“ลูก ลูกยังไม่ตาย ลูกยังมีชีวิตอยู่！”
ลูกชายของหญิงชรานั่งขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว การเคลื่อนไหวดูสบาย มองไม่ออกถึงความอ่อนแอ
หลังจากนั่งขึ้นมา เขาก็ถามอย่างสงสัยว่า：“ไม่ได้บอกว่าจะผ่าตัดให้ผม เอาไตผมไปหรอกเหรอ？หรือว่าผ่าตัดไม่สำเร็จ？”
หญิงชราตกใจก่อนแล้วจึงดีใจ รีบดึงลูกชาย แล้วพูดว่า：“ลูก เร็วเข้า รีบก้มหัวให้คุณเย่หาคุณยู！ถ้าไม่ได้เขาช่วยลูก กลัวว่าลูกคงตายไปแล้ว”
“ผมจะไปดำเนินการเดี๋ยวนี้！”ว่านพั่วจวินรับคำสั่งทันที พูดกับพวกเขาว่า：“พวกคุณได้โปรดตามผมมา”
เวลานี้จู่ๆ หญิงชราก็คิดอะไรได้ ยื่นมือไปยกแขนเสื้อด้านขวาขึ้น ถอดกำไลที่ทำมาจากเถาวัลย์เลือดไก่ออกมา ยื่นให้เย่เฉินแล้วพูด：“คุณเย่ ฉันไม่มีอะไรจะตอบแทนคุณ กำไลนี้จากคำบอกเล่าของย่าฉันแล้ว สืบทอดในครอบครัวเรามานานกว่าพันปี เป็นของมีค่าเพียงสิ่งเดียวในครอบครัวเรา ได้โปรดอย่ารังเกียจเลย！”
เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม：“คุณยายครับ ในเมื่อเป็นมรดกตกทอดจากครอบครัวคุณ งั้นคุณเก็บไว้อย่างดีเถอะครับ”
ชายคนหนึ่งที่เพิ่งประคองหญิงชรามา เวลานี้พูดโดยไม่รู้ตัวว่า：“นี่……นี่ไม่ใช่เถาวัลย์เลือดไก่เหรอ？ยายหยู กำไลเถาวัลย์เลือดไก่นี้ พบได้ทั่วไปในแถบตะวันตกเฉียงใต้ของประเทศของเรา หาซื้อจากแผงลอยข้างถนนได้ในราคาสิบหยวน ครอบครัวคุณจะสืบทอดมาเป็นพันกว่าปี กับของแบบนี้ได้ไง……”
หญิงชราพูดด้วยสีหน้าจริงจัง：“นี่ไม่ใช่เถาวัลย์เลือดไก่ นี่คือเถากระดูกวิหค！”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...