และของสิ่งนี้ดูแล้ว ไม่ค่อยเหมือนกับเถาวัลย์เลือดไก่ที่พบได้ทั่วไป สิ่งสำคัญที่สุดคือเถากระดูกวิหคแบบนี้ ดูพื้นผิวละเอียด แทบจะมองไม่เห็นรูบนผิว และสีที่เหมือนเลือดนั้นสดมาก ความรู้สึกเมื่อสีเข้ากับวัสดุ แค่มองก็รู้ว่าเป็นวัสดุที่ยากที่จะทำออกมา
แต่ว่า เย่เฉินยากที่จะตัดสินได้ว่าของสิ่งนี้ใช่เถากระดูกวิหคที่บันทึกในตำราเก้าเสวียนเทียนหรือเปล่า ดังนั้นเขาจึงถามอย่างไม่รู้ตัวว่า:“คุณยาย คุณแน่ใจนะว่าวัสดุของกำไลนี้เรียกว่าเถากระดูกวิหค?”
“แน่ใจ!”หญิงชราพูดอย่างเด็ดเดี่ยว:“กำไลนี้ บรรพบุรุษของเราสืบทอดมา ฉันได้ยินย่าบอกว่า บรรพบุรุษเราเกี่ยวข้องกับการแพทย์ในราชวงศ์ถังมานานกว่า 200 ปี ต่อมาในช่วงกบฏอันหลู่ซาน คนแก่วัยกลางคนและคนหนุ่มสาวสี่รุ่น ก็เสียชีวิตทิ้งเด็กอายุ 6 ขวบไว้ ตั้งแต่นั้นมา ทักษะการแพทย์ของบรรพบุรุษได้สูญหายไป แต่บรรพบุรุษที่รอดชีวิต ได้สืบทอดสร้อยกำไลนี้มาจากปู่ของเขา ตอนนั้นปู่เขาบอกว่า กำไลทำมาจากเถากระดูกวิหค มีค่ามาก ให้เขาสืบทอดต่อไป ดังนั้นกำไลนี้จึงถูกส่งต่อมาจนถึงทุกวันนี้”
เมื่อชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ ได้ยินเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะบ่นว่า:“หญิงชรา ผมศึกษาเกี่ยวกับพืชมามากมาย ทำไมไม่เคยได้ยินเถากระดูกวิหคของสิ่งนี้เลยล่ะ?อีกอย่าง กำไลไม้ที่บรรพบุรุษคุณสืบทอดกันมา มันมีค่าแค่ไหนกันแน่ใด?”
หญิงชราส่ายหน้า พูดอย่างสับสนว่า:“เถากระดูกวิหคคืออะไร ฉันก็ไม่รู้หรอก มันหน้าตาแบบไหนบนโลกใบนี้ ฉันก็ยิ่งไม่รู้ และกำไลนี้มีค่าแค่ไหน บอกตามตรงฉันก็สับสนเหมือนกัน กำไลนี้ถูกส่งมาถึงฉัน ฉันมีหน้าที่เก็บรักษามันให้ดีเท่านั้น แต่ไม่รู้ว่าสิ่งนี้แตกต่างออกไปอย่างไร ……”
พูดไป เธอก็มองเย่เฉินอย่างละอายใจ พูดว่า:“คุณเย่ ฉันหญิงชราไม่ได้ตั้งใจจะแต่งเรื่องหลอกคุณ แต่คุณช่วยชีวิตลูกของฉันไว้ และฉันเป็นเพียงหญิงชราที่ยากจน บุญคุณของคุณไม่อาจจะตอบแทนได้จริงๆ ดังนั้นของที่มีค่าเพียงสิ่งเดียวนี้จะให้คุณเพื่อเป็นการขอบคุณ สิ่งนี้อาจไม่มีค่า แต่มันถูกสืบทอดมาจากบรรพบุรุษของเราในสมัยราชวงศ์ถังมาจนถึงทุกวันนี้ แม้ว่าจะไม่มีมูลค่าใดๆ แต่ก็ถือว่ามีมูลค่าทางประวัติศาสตร์ไร้ หวังว่าคุณจะชอบมันนะ ……”
ในใจของเย่เฉินดีใจมาก รีบเอาปราณทิพย์คืนกลับ จากนั้นมองหญิงชรา ถามอย่างจริงจัง:“คุณยาย คุณจะให้กำไลนี้แก่ผมจริงๆ เหรอ?”
“ค่ะ”หญิงชราพยักหน้าไปมา พูดขอบคุณ:“คุณเย่คุณช่วยลูกของฉัน กำไลนี้ถ้าหากไม่รังเกียจ ก็จะให้คุณ!”
เย่เฉินดีใจมาก กำไลวงนี้ มีค่ามากสำหรับตัวเอง ยาก่อใหม่ที่กลั่นออกมาช่วยคนได้มากมาย ในอนาคตตอนที่กลั่นยาระดับสูงอื่นๆ อาจมีประโยชน์มากขึ้น!

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...