ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4748

และของสิ่งนี้ดูแล้ว ไม่ค่อยเหมือนกับเถาวัลย์เลือดไก่ที่พบได้ทั่วไป สิ่งสำคัญที่สุดคือเถากระดูกวิหคแบบนี้ ดูพื้นผิวละเอียด แทบจะมองไม่เห็นรูบนผิว และสีที่เหมือนเลือดนั้นสดมาก ความรู้สึกเมื่อสีเข้ากับวัสดุ แค่มองก็รู้ว่าเป็นวัสดุที่ยากที่จะทำออกมา

แต่ว่า เย่เฉินยากที่จะตัดสินได้ว่าของสิ่งนี้ใช่เถากระดูกวิหคที่บันทึกในตำราเก้าเสวียนเทียนหรือเปล่า ดังนั้นเขาจึงถามอย่างไม่รู้ตัวว่า：“คุณยาย คุณแน่ใจนะว่าวัสดุของกำไลนี้เรียกว่าเถากระดูกวิหค？”

“แน่ใจ！”หญิงชราพูดอย่างเด็ดเดี่ยว：“กำไลนี้ บรรพบุรุษของเราสืบทอดมา ฉันได้ยินย่าบอกว่า บรรพบุรุษเราเกี่ยวข้องกับการแพทย์ในราชวงศ์ถังมานานกว่า 200 ปี ต่อมาในช่วงกบฏอันหลู่ซาน คนแก่วัยกลางคนและคนหนุ่มสาวสี่รุ่น ก็เสียชีวิตทิ้งเด็กอายุ 6 ขวบไว้ ตั้งแต่นั้นมา ทักษะการแพทย์ของบรรพบุรุษได้สูญหายไป แต่บรรพบุรุษที่รอดชีวิต ได้สืบทอดสร้อยกำไลนี้มาจากปู่ของเขา ตอนนั้นปู่เขาบอกว่า กำไลทำมาจากเถากระดูกวิหค มีค่ามาก ให้เขาสืบทอดต่อไป ดังนั้นกำไลนี้จึงถูกส่งต่อมาจนถึงทุกวันนี้”

เมื่อชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ ได้ยินเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะบ่นว่า：“หญิงชรา ผมศึกษาเกี่ยวกับพืชมามากมาย ทำไมไม่เคยได้ยินเถากระดูกวิหคของสิ่งนี้เลยล่ะ？อีกอย่าง กำไลไม้ที่บรรพบุรุษคุณสืบทอดกันมา มันมีค่าแค่ไหนกันแน่ใด？”

หญิงชราส่ายหน้า พูดอย่างสับสนว่า：“เถากระดูกวิหคคืออะไร ฉันก็ไม่รู้หรอก มันหน้าตาแบบไหนบนโลกใบนี้ ฉันก็ยิ่งไม่รู้ และกำไลนี้มีค่าแค่ไหน บอกตามตรงฉันก็สับสนเหมือนกัน กำไลนี้ถูกส่งมาถึงฉัน ฉันมีหน้าที่เก็บรักษามันให้ดีเท่านั้น แต่ไม่รู้ว่าสิ่งนี้แตกต่างออกไปอย่างไร ……”

พูดไป เธอก็มองเย่เฉินอย่างละอายใจ พูดว่า：“คุณเย่ ฉันหญิงชราไม่ได้ตั้งใจจะแต่งเรื่องหลอกคุณ แต่คุณช่วยชีวิตลูกของฉันไว้ และฉันเป็นเพียงหญิงชราที่ยากจน บุญคุณของคุณไม่อาจจะตอบแทนได้จริงๆ ดังนั้นของที่มีค่าเพียงสิ่งเดียวนี้จะให้คุณเพื่อเป็นการขอบคุณ สิ่งนี้อาจไม่มีค่า แต่มันถูกสืบทอดมาจากบรรพบุรุษของเราในสมัยราชวงศ์ถังมาจนถึงทุกวันนี้ แม้ว่าจะไม่มีมูลค่าใดๆ แต่ก็ถือว่ามีมูลค่าทางประวัติศาสตร์ไร้ หวังว่าคุณจะชอบมันนะ ……”