และของสิ่งนี้ดูแล้ว ไม่ค่อยเหมือนกับเถาวัลย์เลือดไก่ที่พบได้ทั่วไป สิ่งสำคัญที่สุดคือเถากระดูกวิหคแบบนี้ ดูพื้นผิวละเอียด แทบจะมองไม่เห็นรูบนผิว และสีที่เหมือนเลือดนั้นสดมาก ความรู้สึกเมื่อสีเข้ากับวัสดุ แค่มองก็รู้ว่าเป็นวัสดุที่ยากที่จะทำออกมา
แต่ว่า เย่เฉินยากที่จะตัดสินได้ว่าของสิ่งนี้ใช่เถากระดูกวิหคที่บันทึกในตำราเก้าเสวียนเทียนหรือเปล่า ดังนั้นเขาจึงถามอย่างไม่รู้ตัวว่า:“คุณยาย คุณแน่ใจนะว่าวัสดุของกำไลนี้เรียกว่าเถากระดูกวิหค?”
“แน่ใจ!”หญิงชราพูดอย่างเด็ดเดี่ยว:“กำไลนี้ บรรพบุรุษของเราสืบทอดมา ฉันได้ยินย่าบอกว่า บรรพบุรุษเราเกี่ยวข้องกับการแพทย์ในราชวงศ์ถังมานานกว่า 200 ปี ต่อมาในช่วงกบฏอันหลู่ซาน คนแก่วัยกลางคนและคนหนุ่มสาวสี่รุ่น ก็เสียชีวิตทิ้งเด็กอายุ 6 ขวบไว้ ตั้งแต่นั้นมา ทักษะการแพทย์ของบรรพบุรุษได้สูญหายไป แต่บรรพบุรุษที่รอดชีวิต ได้สืบทอดสร้อยกำไลนี้มาจากปู่ของเขา ตอนนั้นปู่เขาบอกว่า กำไลทำมาจากเถากระดูกวิหค มีค่ามาก ให้เขาสืบทอดต่อไป ดังนั้นกำไลนี้จึงถูกส่งต่อมาจนถึงทุกวันนี้”
เมื่อชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ ได้ยินเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะบ่นว่า:“หญิงชรา ผมศึกษาเกี่ยวกับพืชมามากมาย ทำไมไม่เคยได้ยินเถากระดูกวิหคของสิ่งนี้เลยล่ะ?อีกอย่าง กำไลไม้ที่บรรพบุรุษคุณสืบทอดกันมา มันมีค่าแค่ไหนกันแน่ใด?”
หญิงชราส่ายหน้า พูดอย่างสับสนว่า:“เถากระดูกวิหคคืออะไร ฉันก็ไม่รู้หรอก มันหน้าตาแบบไหนบนโลกใบนี้ ฉันก็ยิ่งไม่รู้ และกำไลนี้มีค่าแค่ไหน บอกตามตรงฉันก็สับสนเหมือนกัน กำไลนี้ถูกส่งมาถึงฉัน ฉันมีหน้าที่เก็บรักษามันให้ดีเท่านั้น แต่ไม่รู้ว่าสิ่งนี้แตกต่างออกไปอย่างไร ……”
พูดไป เธอก็มองเย่เฉินอย่างละอายใจ พูดว่า:“คุณเย่ ฉันหญิงชราไม่ได้ตั้งใจจะแต่งเรื่องหลอกคุณ แต่คุณช่วยชีวิตลูกของฉันไว้ และฉันเป็นเพียงหญิงชราที่ยากจน บุญคุณของคุณไม่อาจจะตอบแทนได้จริงๆ ดังนั้นของที่มีค่าเพียงสิ่งเดียวนี้จะให้คุณเพื่อเป็นการขอบคุณ สิ่งนี้อาจไม่มีค่า แต่มันถูกสืบทอดมาจากบรรพบุรุษของเราในสมัยราชวงศ์ถังมาจนถึงทุกวันนี้ แม้ว่าจะไม่มีมูลค่าใดๆ แต่ก็ถือว่ามีมูลค่าทางประวัติศาสตร์ไร้ หวังว่าคุณจะชอบมันนะ ……”
ในใจของเย่เฉินดีใจมาก รีบเอาปราณทิพย์คืนกลับ จากนั้นมองหญิงชรา ถามอย่างจริงจัง:“คุณยาย คุณจะให้กำไลนี้แก่ผมจริงๆ เหรอ?”
“ค่ะ”หญิงชราพยักหน้าไปมา พูดขอบคุณ:“คุณเย่คุณช่วยลูกของฉัน กำไลนี้ถ้าหากไม่รังเกียจ ก็จะให้คุณ!”
เย่เฉินดีใจมาก กำไลวงนี้ มีค่ามากสำหรับตัวเอง ยาก่อใหม่ที่กลั่นออกมาช่วยคนได้มากมาย ในอนาคตตอนที่กลั่นยาระดับสูงอื่นๆ อาจมีประโยชน์มากขึ้น!

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...