ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4749
ที่ยากกว่านั้นคือ แม้ว่าเถากระดูกวิหคจะหายากมาก แต่ถ้าจะเอามาปรุงยาจริงๆ ปริมาณการใช้ของมันนิดเดียว สมุนไพรที่เหมือนเชื้อเพลิงนิวเคลียร์ สะท้อนให้เห็นว่าอะไรคือปริมาณน้อยแต่มีพลังมาก
ถ้ากลั่นยาก่อใหม่ล็อตหนึ่ง เกรงว่าแม้แต่หนึ่งในสิบก็ยังไม่ได้ใช้！
พอคิดแบบนี้ เย่เฉินจึงพูดกับหญิงชราว่า：“คุณยาย นี่คือสิ่งของที่สืบทอดมาจากบ้านคุณ ผมละอายใจจริงๆ แบบนี้ละกัน คุณทิ้งช่องทางติดต่อให้ผม พอผมกลับประเทศแล้ว ผมจะไปเยี่ยมถึงหน้าประตู！”
ที่จริงแล้ว เย่เฉินคิดว่า จะตอบแทนด้วยการให้ยาอายุวัฒนะหญิงชราคนนี้
หญิงชราลำบากมาทั้งชีวิต ตอนนี้ยังมาถึงจุดนี้ในที่แบบนี้ ร่างกายและจิตใจได้รับความเสียหายอย่างมากเช่นกัน
ในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าให้ยาอายุวัฒนะแก่เธอ แล้วให้เงินเธอก้อนโต ไม่ใช่แค่จะทำให้เธอมีชีวิตนานขึ้น แต่ยังทำให้เธอและลูกชายของเธอใช้ชีวิตอย่างสุขสบายด้วย ชีวิตที่เหลืออยู่ก็จะมีความสุข
แต่ว่า เย่เฉินรู้ว่าจะหยิบยาอายุวัฒนะมาให้เธอโดยตรง ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ไม่ได้
ยังไงแล้วยานี้ก็มีค่ามากจริงๆ หากทหารของสำนักว่านหลงเห็นเข้า กลัวว่าจะคิดในใจว่าไม่ยุติธรรม
พวกเขาไม่มีทางรู้ว่า กำไลที่ดูไม่มีค่านี้ มีค่ากับตัวเขาเองแค่ไหน
พวกเขาจะคิดแค่ว่า พวกเขาเสี่ยงชีวิตมาทำงานให้ตัวเอง แต่ตัวเองกลับเอายาที่มีค่านั้นไปให้หญิงชรากับลูกชายของเธอที่ถูกช่วยไว้ และยานี้ สำหรับคนฝึกบู๊อย่างพวกเขาแล้ว ก็ไม่อาจเอาเงินมาแลกได้
แบบนี้ ในใจเขาจะมีช่องว่างอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
พูดไป เขาก็พูดกับว่านพั่วจวิน：“พั่วจวิน ให้คนพาพวกเขาขึ้นมา”
ว่านพั่วจวินพยักห้าไปมา ให้คนพาคนพวกนี้ขึ้นไป
ในเวลานี้ ทหารคนอื่นในสำนักว่านหลง ย้ายศพลงมาแล้ว
ระหว่างนั้นมีคนพยายามจะหนี แต่ถูกฮาร์ดิกหมออินเดียยิงใส่หัว
จากนั้น ว่านพั่วจวินก็มาตรงหน้าเย่เฉิน พูดอย่างเคารพ：“คุณเย่ ย้ายศพไปหมดแล้ว”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...