ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4750
เย่เฉินพยักหน้า พูดเบาๆ：“เอาศพพวกนี้ กับพวกที่รอดชีวิต ขังไว้ในคุก”
ว่านพั่วจวินพูดอย่างไม่รู้ตัว：“คุณเย่ พื้นที่ในคุกมีจำกัด กลัวว่าจะใส่ไม่ได้……”
เย่เฉินพูดเบาๆ ：“ไม่เป็นไร กองศพไว้ด้วยกัน เหมือนกองฟืน กองทีละอันๆ”
ว่านพั่วจวินฟังจบ ก็พยักหน้าทันที：“ครับคุณเย่ ผมเข้าใจแล้ว”
พูดไป เขาก็มองไปยังลูกน้องที่อยู่ด้านข้าง แล้วสั่งว่า：“ทำตามที่คุณเย่ขอทันที”
“รับทราบ！”
เหมยอวี้เจิน สวีเจี้ยนสี่และก็อะเหลี้ยงที่รอดอยู่พวกนี้ เวลานี้ต่างตกใจจนร้องไห้เสียงดัง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเหมยอวี้เจิน เธอตกใจจนตัวสั่นไปทั้งตัว ขอร้องเย่เฉินว่า：“คุณเย่ งั้นคุณยิงนัดเดียวให้ฉันตายเถอะ ขอร้องล่ะ ……”
เย่เฉินพูดเบาๆ：“สัตว์ร้ายโหดเหี้ยมอย่างคุณ ไม่สมควรตายในมือผม”
ตอนนี้เอง ทหารสำนักว่านหลงคนหนึ่งเดินมาที่ด้านข้างเธอ จับคอเสื้อของเธอไว้ แล้วลากเธอเข้าไปในคุก
และตอนนี้ ศพในคุกก็กองรวมกันเป็นภูเขาแล้ว
เย่เฉินพูดกับว่านพั่วจวินว่า：“พั่วจวิน หาไฟแช็กให้ผมหน่อย”
ว่านพั่วจวินสูบซิการ์เป็นนิสัย ดังนั้นจึงหยิบไฟแช็กที่ใช้จุดซิการ์โดยเฉพาะออกมาจากกระเป๋า แล้วยื่นให้เย่เฉิน
พวกเขาในตอนนี้ ได้แต่ยืนหรือล้มลงไปตรงพื้นที่โล่งเล็กๆ และด้านหลังของพวกเขา ก็คือกองศพที่หนาแน่น
เย่เฉินเดินก้าวไปตรงหน้าคนสองสามคน มองท่าทางหมดหวังและหวาดกลัวของพวกเขา จากนั้นถามอย่างเย็นชาว่า：“พวกคุณยังจำสภาพก่อนตาย ของคนที่ถูกพวกคุณทำร้ายได้ไหม？！”
ทุกคนรีบก้มหน้าลง ไม่กล้ามองเย่เฉิน
และในหัวของพวกเขา ปรากฏภาพทุกคนที่ถูกตัวเองทำร้ายจนตายอย่างไม่รู้ตัว ความน่าสังเวชอย่างหาที่เปรียบไม่ได้แบบนั้น
เหตุและผมวนเวียนไปเรื่อยๆ ใครทำอะไรไว้กรรมก็จะตามสนอง
คนแก๊งนี้หาผลประโยชน์โดยทำลายผู้อื่นโดยเฉพาะ เรียกได้ว่าพวกเขาชั่วร้าย ร้ายกาจอย่างยิ่ง
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...