ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4751

เลือดในมือของคนจำนวนมากไม่ใช่แค่ชีวิตมนุษย์เพียงชีวิตเดียวเท่านั้น แต่ยังมีชีวิตมนุษย์อีกมาก

ถ้าให้พวกเขาตายเพื่อขอโทษกับบาปของพวกเขา ก็ง่ายเกินไปสำหรับพวกเขา

หากมีการกลับชาติมาเกิดจริง ๆ ในอีกไม่กี่ชาติต่อจากนี้ เกรงว่าพวกเขาจะต้องทนทุกข์ทรมานกับความทุกข์ยากทั้งหมดในโลกนี้ ถึงจะชำระบาปเสร็จสิ้น

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครกล้าที่จะพูดอะไร เย่เฉินก็เยาะเย้ยเสียงเย็นและพูดกับว่านพั่วจวินว่า “พั่วจวิน ให้ทุกคนถอนตัวออกไป”

“ครับ!” ว่านพั่วจวินพยักหน้า สั่งให้ทุกคนออกจากห้องผ่าตัดใต้ดิน จากนั้นก็เดินออกไปพร้อมกับเย่เฉิน

หลังจากออกไปแล้ว ทหารของสำนักว่านหลงก็ได้ขับรถทุกคันของสมาชิกฆัวเรซเข้าไปในสนาม เทถังเชื้อเพลิงทีละถังแล้วปล่อยให้น้ำมันไหลเข้าทางประตูห้องผ่าตัดใต้ดิน

ในไม่ช้า เหมยอวี้เจินและคนอื่น ๆ ที่ถูกบีบอัดด้วยซากศพก็เห็นน้ำมันไหลลงบันไดเป็นทางยาว

เหมยอวี้เจินมองน้ำมันเบนซินที่เข้าใกล้เธอมากขึ้นเรื่อย ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่ไฟแช็กในมือของเธอ ถามหม่าขุยด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกและดูหดหู่ว่า “เหล่าหม่า แกว่าเราจะจุดเมื่อไหร่ ...”

หม่าขุยทนความเจ็บปวดและกล่าวว่า “อย่าจุดตอนนี้เด็ดขาด เราต้องรอน้ำมันให้เยอะกว่านี้หน่อย พยายามจุดไฟให้ใหญ่ แล้วจะหมดสติไปในทันที หากถูกเผาอย่างช้าๆ ถึงตายคงจะเจ็บมาก...”

อะเหลี้ยงนึกอะไรบางอย่างได้ ทันใดนั้นก็ร้องไห้ออกมาแล้วพูดว่า “อาหม่า... ครั้งก่อนที่คนหลายคนถูกเอาไตออก... พวกเขาถูกเผาจนตายด้วยน้ำมัน... ตอนนั้น... ผมบอกว่าจะฆ่าก่อนแล้วค่อยฝัง คนเม็กซิโกพวกนั้นบอกว่า... บอกว่าขุดหลุมมันเหนื่อยเกินไป เผามันเลยดีกว่า... ดังนั้นพวกเม็กซิโกก็... ก็..”"

เมื่ออะเหลี้ยงกล่าวเช่นนี้ก็อดนึกถึงเหตุการณ์ในครั้งนั้นไม่ได้ อารมณ์ของเขาเพราะความหวาดกลัวเกินไป เขาไม่กล้าพูดถึงสถานการณ์ในตอนนั้นเลย เขาได้แต่ร้องไห้และพูดว่า “อาหม่า...ผมกลัวจริงๆ อาหม่า...”

การร้องไห้ของอะเหลี้ยงทำให้คนอื่นๆ รู้สึกโศกเศร้า

พวกเขาทุกคนโดยไม่มีข้อยกเว้น เป็นปีศาจที่ฆ่าคนโดยไม่กระพริบตา และพวกเขาพร้อมที่จะหัวหลุดจากบ่าอยู่ทุกที่ทุกเวลา

แต่เมื่อพวกเขากำลังจะเผชิญกับความตาย พวกเขาทั้งหมดสูญเสียความกล้าหาญที่ไม่กลัวตายอย่างเมื่อก่อน

เหมยอวี้เจินยื่นไฟแช็กในมือให้หม่าขุย และพูดอย่างไม่รู้ตัวว่า “เหล่าหม่า แกมาจุดเถอะ...”

หม่าขุยมองไปที่ไฟแช็ก จากนั้นก็มองเหมยอวี้เจินแล้วต่อว่าเหมือนคนบ้า “มึงคิดว่ามือของกูยังถือไฟแช็กได้ไหม! มึงจะให้กูใช้ปากจุดเหรอ!”

เหมยอวี้เจินเพิ่งตระหนักได้ว่ามือและเท้าของหม่าขุยถูกทำลายด้วยกระสุนแล้ว

เธออดไม่ได้ที่จะมองไปที่สวีเจี้ยนสี่อีกครั้งและพูดว่า “เหล่าสวี แกมาจุดดีเถอะ...”

สวีเจี้ยนสี่ตกใจจนสับสนเล็กน้อยและพึมพำว่า “กูไม่กล้า กูไม่กล้า... พวกมึงจุดเถอะ...”

หลังจากนั้นเขาก็ปิดหน้าทันทีพร้อมสะอื้น “ก่อนที่พวกมึงจะจุดบอกกูก่อน เพื่อที่กูจะได้เตรียมใจ ...”

เหมยอวี้เจินจนปัญญาแวะมองไปที่พี่ใหญ่ฆัวเรซอีกครั้ง เห็นว่าฆัวเรซเข่าหักเพียงสองข้างเท่านั้น เธอจึงยื่นไฟแช็กไปตรงหน้าเขาและพูดว่า “พี่ใหญ่ พี่มาจุดเถอะ”

ตอนนี้ฆัวเรซตกใจกลัวมากแล้ว เขาร้องไห้และพูดว่า “ไม่...ไม่...กูทำไม่ได้...กูไม่อยากตาย...พระเจ้า...ได้โปรด... โปรดยกโทษให้ผมสำหรับความผิดของผม ให้ผมได้ตายโดยไม่เจ็บปวด และ...และไปสวรรค์หลังจากตาย อาเมน...”