ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4752

“บัดซบ!” หม่าขุยจ้องที่ฆัวเรซพร้อมต่อว่าอย่างโกรธเคือง “ตอนนี้มึงมาขอพระเจ้าอยู่เหรอ? มึงบอกกูไม่ใช่เหรอว่ามึงเชื่อในความสามารถเท่านั้น ไม่เชื่อพระเจ้า! มึงฆ่าคนนับไม่ถ้วนตอนนี้ขอให้พวกเจ้ายกโทษให้มึง มึงกำลังล้อกูเล่นอยู่ใช่ไหม?!”

นิสัยก่อนหน้านี้ของฆัวเรซ แม้ว่าจะมีคนจ้องมองเขาตอนที่เดินผ่าน เขาก็จะล้วงปืนออกมายิงศีรษะของอักฝ่ายให้เป็นรู

และหม่าขุยซึ่งอยู่เคียงข้างเขาเหมือนสุนัขมาโดยตลอด ตอนนี้ได้ตะโกนใส่ด่าเขาเป็นครั้งแรก

แต่ฆัวเรซไม่มีเวลาอารมณ์เสีย

เขาดึงผมของตนด้วยมือของเขาอย่างความเจ็บปวดและสิ้นหวัง และพึมพำสะอื้นด้วยความคับข้องใจ “เก้าสิบเปอร์เซ็นต์ของผู้คนในเม็กซิโกเชื่อคาทอลิกและศาสนาคริสต์ กูจะเป็นข้อยกเว้นได้อย่างไร!”

เมื่อหม่านหยิงเจี๋ยได้ยินก็โมโหทันที เขาวิ่งไปที่ฆัวเรซแล้วซตบหน้าเขาพร้อมด่าอย่างโกรธเคือง “ไอ้เวรเอ๊ย พวกกูทำสิ่งเลวร้ายมากมายกับมึง และพวกกูกำลังจะตาย มึงขอการอภัยจากพระเจ้า แล้วพวกกูจะทำยังไง!”

หากวางไว้เมื่อคืนนี้ อยู่ต่อหน้าฆัวเรซ หม่านหยิงเจี๋ยผายลมก็จะต้องอดกลั้นแล้วเดินห่างออกไปไกลก่อนถึงจะผายลมออกมา

แต่ตอนนี้ เขาตบหน้าฆัวเรซโดยตรงอย่างแรง

ฆัวเรซเสื่อมโทรมอย่างมากในเวลานี้ ความกลัวที่จะตายทำให้อารมณ์ไม่ดีก่อนหน้านี้ได้หายไป ถูกหม่านหยิงเจี๋ยตบ ไม่ได้ทำให้เขาโมโห แต่ยังทำให้จิตใจที่เปราะบางของเขาในเวลานี้แย่ลงไปอีก

เขาทรุดตัวลงกอดศีรษะและร้องไห้ออกมาในทันที

ไม่รู้ว่าเป็นเหตุผลอะไร เมื่อเห็นฆัวเรซร้องไห้ หม่านหยิงเจี๋ยก็ยิ่งโมโหมากขึ้น เขาเตะฆัวเรซไปกองอยู่กับพื้น เตะเขาไม่หยุดและสาปแช่งอย่างโกรธเคือง “มึงทำสิ่งชั่วร้ายมากมาย พระเจ้าประเทศไหนจะอภัยมึง? ไอ้สารเลว มึงยังอยากจะขึ้นสวรรค์ ไอ้เวรเอ๊ย! นรกทั้งโลกเปลี่ยนกันทรมานมึงก็ไม่พอที่จะชดใช้บาปของมึง ไอ้สารเลว ตอนนี้รู้แล้วว่าต้องขอการอภัยจากพระเจ้า ก่อนหน้านี้มึงไปทำเหี้ยอะไรล่ะ?”