ฆัวเรซโพล่งออกมา” “แฟนกู! ถ้ากูยังไม่กลับไป หล่อนจะมาหากูแน่นอน! แค่เราสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อรอหล่อนมา เราก็จะได้รับการช่วยเหลือ!”
เหมยอวี้เจินพูดอย่างประชดประชัน “กูไม่รู้จริงๆ ว่าด้วยไอคิวของมึง มึงเป็นพี่ใหญ่มาหลายปีได้อย่างไร”
ขณะพูด นางชี้ไปที่ด้านบนแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “มึงอย่าลืมว่าข้างนอกมีคนที่เก่งกาจของสำนักว่านหลงมังกรมากกว่าหนึ่งร้อยคน ตราบใดที่เราไม่ตาย พวกเขาจะไม่จากไปแน่นอน เมื่อถึงเวลานั้น แฟนของมึงมาที่นี่ก็แค่ตายเท่านั้น!”
ฆัวเรซตกอยู่ในความสิ้นหวังในทันใด
ทันใดนั้น เขาก็กลับมารู้สึกตัวและพูดว่า “ไม่ว่ายังไง ตราบใดที่เรายังมีชีวิตอยู่ ก็ยังมีความหวังที่จะได้รับการช่วยเหลือ! ตราบใดที่เราไม่จุดไฟ เราสามารถซื้อเวลาได้นิดหน่อย! แม้จะเหลืออีกแค่วันเดียว เราก็มีโอกาสรอด ปาฏิหาริย์จะปรากฏก็ต่อเมื่อสถานการณ์อยู่สิ้นหวังไม่ใช่หรือ? บางทีเย่เฉินคนนั้น อาจเปลี่ยนการตัดสินใจของเขา หรือบางทีตำรวจเม็กซิโกอาจพบที่แห่งนี้และช่วยเราออกไปจากที่นี่ หรือบางทีไอ้คนที่สกุลเย่อาจมีศัตรูอื่น ๆ หากศัตรูของเขามาฆ่าพวกเขาในเวลานี้ งั้นเราจะได้รับความช่วยเหลือไม่ใช่เหรอ?”
ขณะที่เขาพูด เขาก็รู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อย ๆ เกลี้ยกล่อมทุกคนว่า “แม้มีโอกาสเพียงหนึ่งในหมื่น ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ ก็ยังมีความหวัง เหมือนกับการซื้อลอตเตอรี่ซุปเปอร์ล้าน แม้จะมีโอกาสเพียงหนึ่งในล้าน ก็ต้องมีคนถูกลอตเตอรี่แน่นอน เพียงแต่ว่าใครเป็นคนถูกลอตเตอรี่เท่านั้น แค่มึงซื้อลอตเตอรี่ มึงอาจกลายเป็นคนที่ถูกลอตเตอรี่ แต่ก่อนหน้านี้คือมึงต้องซื้อ!”
เหมยอวี้เจินและคนอื่น ๆ ดูเหมือนจะถูกเขาเกลี้ยกล่อม
ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ ปาฏิหาริย์ก็มีโอกาสเกิดขึ้นได้ คำพูดนี้ไม่ผิด แม้โอกาสจะน้อยนิดก็ยังดีกว่าตาย
เมื่อคิดถึงจุดนี้ เหมยอวี้เจินก็กัดฟันและโพล่งออกมา “ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็รออย่างอดทน บางทีอาจยังไม่ถึงเวลาตายของเรา ปาฏิหาริย์ก็จะเกิดขึ้น!”
หยิงเจี๋ยที่อยู่ด้านข้างก็พูดอย่างแน่วแน่ว่า “รอ! กูยินดีที่จะรอ! กูยังมีชีวิตไม่พอ ตราบใดที่มีโอกาสรอด กูยินดีที่จะรอ!”
“อื้อ!” ทุกคนพยักหน้า
ในเวลานี้ ซุนฮุ่ยน่าซึ่งไม่ได้พูดก็อดหัวเราะเยาะตัวเองไม่ได้และกล่าวว่า “ทำไมไม่มีใครเคยถามกูเลย?”
เหมยอวี้เจินกล่าวอย่างเย็นชาว่า “มึงมีสิทธิ์พูดอะไรหรือไง?”
ซุนฮุ่ยน่าอดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตาใสๆ ออกมาพร้อมพึมพำ “แม้ว่ากูจะไม่เคยฆ่าใครด้วยมือกูเอง ไม่เคยหลอกหรือทำร้ายใครโดยตรง แต่กูก็ยังรู้สึกว่ากูได้ช่วยทำเรื่องชั่วร้ายแลพฆ่าคนตายมากมายโดยอ้อม บาปของกูหนักมากจนไม่กล้าขอพระเจ้ายกโทษให้ กูแค่อยากตายเร็วๆและเป็นอิสระ พวกมึงมีหน้าพูดคำพูดพวกนี้ออกมาได้ยังไง!”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...