โอสถสี่เม็ดคือยาอายุวัฒนะสองเม็ดและยาเสริมชี่ปราณสองเม็ด
ยาอายุวัฒนะและยาเสริมชี่ปราณเป็นโอสถที่อุดมไปด้วยปราณทิพย์
โดยเฉพาะยาเสริมชี่ปราณ ความอุดมสมบูรณ์ของปราณทิพย์นั้นยาอายุวัฒนะยังเทียบไม่ได้
เพราะมีทหารสำนักว่านหลงมากกว่าหนึ่งร้อยนาย หากใช้ยาอายุวัฒนะเพียงไม่กี่เม็ด ปราณทิพย์ในนั้นจะกระจายไปยังทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน และผลจะไม่มาก
สำหรับนักบู๊ วิธีที่ตรงที่สุดในการพัฒนาความแข็งแกร่งของพวกเขาคือการช่วยให้พวกเขาเปิดเส้นลมปราณมากขึ้น และทำให้เส้นลมปราณทุกเส้นเปิดได้ละเอียดยิ่งขึ้น
ดังนั้นเย่เฉินจึงหยิบยาเสริมชี่ปราณออกมาสองเม็ด โดยตั้งใจจะใช้ปราณทิพย์อันทรงพลังในยาเสริมชี่ปราณเพื่อช่วยให้ทหารของสำนักว่านหลงเพิ่มผลการฝึกตนของพวกเขา
ปราณทิพย์ในยาเสริมชี่ปราณนั้นแข็งแกร่งกว่ายาอายุวัฒนะมาก และเพียงพอที่จะมั่นใจว่าทหารของสำนักว่านหลงมากกว่าหนึ่งร้อยนายจะได้รับประโยชน์อย่างมากจากโอสถ
ในเวลานั้น แค่ทุกคนดื่มถ้วยเล็ก ๆ ก็เพียงพอที่จะเพิ่มความแข็งแกร่งของทหารส่วนใหญ่ของสำนักว่านหลงขึ้นหนึ่งระดับ
หลังจากนั้น เย่เฉินใส่ยาอายุวัฒนะและยาเสริมชี่ปราณลงในสุราหมาวถายทุกขวด
โอสถสองชนิดนี้ที่มีพลังยาบริสุทธิ์ ในนี้แทบไม่มีสิ่งเจือปนเลย ดังนั้นจึงละลายทันทีหลังจากจมลงไปในสุรา แล้วกระจายอย่างเท่าเทียมกัน
จากนั้นเย่เฉินก็วางแก้วมากกว่า 100 ใบไว้บนโต๊ะอย่างเรียบร้อย จากนั้นจึงเริ่มเทสุราสมุนไพรที่ผสมโอสถลงในแก้วเหล่านี้
ขณะที่เย่เฉินเทสุราหนึ่งแก้ว ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงระเบิดจากห้องใต้ดิน
บูม เสียงดังมาก แผ่นดินสั่นสะเทือน!
สิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นก็คือ แม้แต่ในห้องที่ซ่อนทางเข้าห้องผ่าตัดใต้ดิน เปลวไฟขนาดใหญ่ก็ได้พ่นออกมา ซึ่งแสดงถึงพลังของการระเบิดว่ารุนแรงแค่ไหน
เย่เฉินรู้ว่าปีศาจเหล่านั้น รวมทั้งเหมยอวี้เจินจะต้องถูกทำให้เหลือเพียงเถ้าถ่านในเปลวเพลิงที่ลุกโชน และจบชีวิตที่ชั่วร้ายของพวกเขา!
และสุราสองขวดใหญ่ก็ถูกแบ่งตามจำนวนคน
ในเวลานี้ สิบนาทีผ่านไป ว่านพั่วจวินเคาะประตูด้วยความเคารพ และกล่าวอย่างเคารพนอกประตูว่า “คุณเย่ พี่น้องมารวมกันที่ลานบ้านแล้วครับ”
เย่เฉินอือเสียงหนึ่งและพูดว่า “พั่วจวิน คุณเข้ามา”
ว่านพั่วจวินขานรับแล้วผลักประตูเปิดออกทันที
ทันทีที่ประตูเปิดออก เขาก็ได้กลิ่นหอมอย่างแรงจากสุราหมาวถาย
สุราหมาวถายเป็นสุราขาว ซึ่งถือได้ว่ามีกลิ่นหอมที่สุดของสุราทั้งหมด ดังนั้นกลิ่นจึงแรงมากจนพุ่งเข้ามาในจมูก
แต่ในวินาทีต่อมา ว่านพั่วจวินรู้สึกประหลาดใจที่พบว่ากลิ่นสุราในอากาศทำให้รู้สึกสดชื่นทั้งร่างกายและจิตใจ

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...