ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4757
ทุกคนฟังแล้วต่างงุนงงสับสนไปหมด
พวกเขาคิดไม่ออกว่าสุราชนิดใดจะมีมูลค่าพันดอลลาร์ แม้กระทั่งพวกเขาจะทำหกหยดหนึ่ง พวกเขาจะเสียใจไปตลอดชีวิต
แต่พวกเขาไม่ได้ดูถูกคำพูดของว่านพั่วจวินด้วยเหตุนี้ เพราะพวกเขารู้ว่าเย่เฉินเป็นผู้เชี่ยวชาญขั้นสูงที่ไม่สามารถหยั่งรู้ได้ และแม้แต่ประมุข ว่านพั่วจวินก็เต็มใจที่จะอยู่ภายใต้การบัญชาของเขา ดังนั้นสุราที่เขาให้นั้นไม่ใช่สิ่งธรรมดาอย่างแน่นอน
ดังนั้น ทุกคนจึงยืนตัวตรง โดยเริ่มจากแถวแรก เข้าแถวทีละคนเพื่อรับสุราขาวหนึ่งแก้วที่มีความจุประมาณสี่สิบหรือห้าสิบมิลลิลิตรต่อหน้าเย่เฉิน
ว่านพั่วจวินสั่งทุกคนโดยเฉพาะว่าห้ามดื่มสุราก่อนเด็ดขาด ต้องรอให้เย่เฉินพูดก่อนแล้วทุกคนดื่มพร้อมกัน!
ไม่ต้องพูดถึงวินัยของสำนักว่านหลง ทุกคนที่ได้แก้วสุราแล้วต่างวางแขนขนานกับพื้นอย่างสมบูรณ์ โดยมีมุมระหว่างแขน 90 องศา ถือแก้วสุราอย่างมั่นคงไม่กล้าประมาทใดๆ
และเย่เฉินไม่ได้มีความเย่อหยิ่งที่เป็นจ้าวสำนักว่านหลงเลย นำแก้วสุราให้ทหารสำนักว่านหลงทุกคนด้วยตัวเอง
สิ่งนี้ทำให้ทหารทุกคนของสำนักว่านหลงตื่นเต้นยินดีมาก การกระทำแบบนี้ นับประสากับประสบการณ์จากเย่เฉิน พวกเขายังไม่เคยได้รับจากว่านพั่วจวินด้วยซ้ำ
เมื่อเย่เฉินยื่นสุราให้ทหารหนึ่งแก้วแล้วก้มหน้าหยิบสุราอีกแก้วหนึ่ง เขาคาดไม่ถึงว่าคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขาจะเป็นคนรู้จักเก่าของเขา เป็นลูกสาวนอกสมรสของซูโสว่เต้า ตระกูลซู ซูรั่วหลี!
ในเวลานี้ ซูรั่วหลีมองเขาด้วยความรักใคร่ที่มีในดวงตา และยิ้มอาย ๆ อดไม่ได้ที่จะเม้มริมฝีปากบาง ๆ แล้วพูดอย่างประหม่าเล็กน้อย “สวัสดีค่ะคุณเย่...”
“ไม่ได้ใช้ค่ะ” ซูรั่วหลีหันหลังให้ทหารสำนักว่านหลงคนอื่นๆ เธอแลบลิ้นใส่เย่เฉินอย่างซุกซน และกล่าวว่า “คราวนี้ฉันเปลี่ยนตัวตนที่แท้จริงของฉันแล้วค่ะ”
“โอเค” เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย ยื่นสุราในมือให้เธอ และพูดอย่างสุภาพเหมือนที่เขาพูดกับคนอื่นๆเมื่อครู่นี้ว่า “วันนี้ลำบากแล้ว!”
ซูรั่วหลีรีบส่ายหัวและกล่าวว่า “ไม่ลำบาก ไม่ลำบาก… เป็นเกียรติของรั่วหลีอย่างยิ่งที่ได้รับใช้คุณเย่!”
เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม “โอเค กลับเข้าทีมเถอะครับ กลับไปแล้วค่อยคุยกัน คืนนี้คุณกลับไปอเมริกาพร้อมผม ผมยังต้องการความช่วยเหลือจากคุณ”
ซูรั่วหลีพูดอย่างประหม่าเล็กน้อย “คุณเย่ นักสืบชาวจีนคนนั้นกำลังตามสืบฉันอยู่ ถ้าฉันไปอเมริกาตอนนี้ ฉันจะไม่สร้างปัญหาให้คุณใช่ไหมค่ะ?”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...