เมื่อเขาหันไปมองเย่เฉินอีกครั้ง ในสายตาของว่านพั่วจวินนอกจากความกตัญญูกตเวทีแล้ว ยังมีความเกรงกลัวเคารพมากกว่าเดิม
ทันใดนั้นเขาก็คุกเข่าข้างหนึ่งลงข้างหนึ่ง มองเย่เฉินด้วยมือกำหมักคำนับแล้วพูดด้วยความเคารพว่า “ขอบคุณคุณเย่สำหรับความเมตตาของคุณ! ผมเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อคุณเย่!”
สมาชิกของสำนักว่านหลงคนอื่นๆ ก็กลับมารู้สึกตัวในทันที ดังนั้นทุกคนจึงทำตามว่านพั่วจวิน คุกเข่าข้างหนึ่งลงตรงหน้าเย่เฉินที่ กำหมัดด้วยมือทั้งสองและตะโกนเสียงดัง “ขอบคุณคุณเย่สำหรับความเมตตากรุณา ยอมทำทุกอย่างที่คุณเย่ต้องการทุกอย่างครับ!”
เย่เฉินมองไปที่ทหารสำนักว่านหลงมากกว่า 100 นายที่อยู่ข้างหน้าเขา เมื่อเห็นน้ำตาและความมุ่งมั่นของพวกเขา เขารู้ว่าคนเหล่านี้จะต้องเป็นผู้ช่วยที่เก่งกาจของเขาอย่างแน่นอน ในขณะที่โล่งใจ เขาพยักหน้าเล็กน้อยและพูดเสียงดัง “ผม เย่เฉิน ในอนาคตจะไม่ทรยศต่อความไว้วางใจของทุกคน! ไม่ว่าจะเป็นสำนักว่านหลงหรือทุกคนก็จะกางปีกออกราวกับเหยี่ยว ทะยานสู่ท้องห้าเก้าหมื่นลี้ในอนาคตอย่างแน่นอน!”
ทหารทั้งหมดฟังแล้วกระตือรือร้นทันที
ในเวลานี้ ไฟในห้องผ่าตัดใต้ดินได้เผาพื้นร้อนแล้วและเปลวไฟก็ลุกออกมาจากห้องใต้ดิน เย่เฉินพูดกับ ว่านพั่วจวิน “พั่วจวิน เกือบจะถึงเวลาแล้ว สั่งให้ทุกคนอพยพออกไปอย่างมีระเบียบ!”
เมื่อว่านพั่วจวินได้ยินดังนั้น เขาก็หันกลับหลังทันทีและพูดเสียงดังว่า “ตามแผน A ทุกคนถอยออกไปอย่างมีระเบียบ อย่าลืมนำสิ่งของทั้งหมดที่แตะต้องออกจากที่เกิดเหตุด้วย แก้วสุราของตนเองเอาออกไปด้วย! ทีมเบื้องหลังจะต้องลบร่องรอยทั้งหมดภายในครึ่งชั่วโมง แล้วอพยพตามเส้นทางที่กำหนด!”
ทหารทึกนายตะโกนทันที “รับทราบ!”
หลังจากนั้น ผู้คนมากกว่า 100 คนสลายตัวทันที และแบ่งออกเป็นกลุ่มต่างๆ โดยมุ่งหน้าไปในทิศทางที่ต่างกัน
แต่ในบรรดาคนเหล่านี้ในสถานที่นี้ มีคนคนหนึ่งเปลี่ยนการจัดวางชั่วคราว และคนๆนั้นคือซูรั่วหลี
หลี่ญ่าหลินถูกตระกูลเฟ่ยแช่แข็ง และเย่เฉินก็ไม่กังวลว่าจะมีคนในสหรัฐอเมริกาตามสืบซูรั่วหลี พาเธอกลับไปที่สหรัฐอเมริกา เขามีการเตรียมการอื่นๆ
ในไม่ช้า ผู้ที่ได้รับการช่วยเหลือ พร้อมด้วย “ลูกค้า” ที่เพิ่งเสร็จสิ้นการผ่าตัดและยังอยู่ไม่ตื่นทั้งหมดถูกนำตัวออกจากสวนและเข้าแถวขึ้นรถบัส
หล่างหงจวินเดินอยู่ที่ท้ายทีม เขาเห็นเย่เฉินจากระยะไกลและต้องการทักทาย แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาก็ล้มเลิกความคิดนี้อีกครั้ง

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...