ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4760
เมื่อเขาหันไปมองเย่เฉินอีกครั้ง ในสายตาของว่านพั่วจวินนอกจากความกตัญญูกตเวทีแล้ว ยังมีความเกรงกลัวเคารพมากกว่าเดิม
ทันใดนั้นเขาก็คุกเข่าข้างหนึ่งลงข้างหนึ่ง มองเย่เฉินด้วยมือกำหมักคำนับแล้วพูดด้วยความเคารพว่า “ขอบคุณคุณเย่สำหรับความเมตตาของคุณ! ผมเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อคุณเย่!”
สมาชิกของสำนักว่านหลงคนอื่นๆ ก็กลับมารู้สึกตัวในทันที ดังนั้นทุกคนจึงทำตามว่านพั่วจวิน คุกเข่าข้างหนึ่งลงตรงหน้าเย่เฉินที่ กำหมัดด้วยมือทั้งสองและตะโกนเสียงดัง “ขอบคุณคุณเย่สำหรับความเมตตากรุณา ยอมทำทุกอย่างที่คุณเย่ต้องการทุกอย่างครับ!”
เย่เฉินมองไปที่ทหารสำนักว่านหลงมากกว่า 100 นายที่อยู่ข้างหน้าเขา เมื่อเห็นน้ำตาและความมุ่งมั่นของพวกเขา เขารู้ว่าคนเหล่านี้จะต้องเป็นผู้ช่วยที่เก่งกาจของเขาอย่างแน่นอน ในขณะที่โล่งใจ เขาพยักหน้าเล็กน้อยและพูดเสียงดัง “ผม เย่เฉิน ในอนาคตจะไม่ทรยศต่อความไว้วางใจของทุกคน! ไม่ว่าจะเป็นสำนักว่านหลงหรือทุกคนก็จะกางปีกออกราวกับเหยี่ยว ทะยานสู่ท้องห้าเก้าหมื่นลี้ในอนาคตอย่างแน่นอน!”
ทหารทั้งหมดฟังแล้วกระตือรือร้นทันที
ในเวลานี้ ไฟในห้องผ่าตัดใต้ดินได้เผาพื้นร้อนแล้วและเปลวไฟก็ลุกออกมาจากห้องใต้ดิน เย่เฉินพูดกับ ว่านพั่วจวิน “พั่วจวิน เกือบจะถึงเวลาแล้ว สั่งให้ทุกคนอพยพออกไปอย่างมีระเบียบ!”
เมื่อว่านพั่วจวินได้ยินดังนั้น เขาก็หันกลับหลังทันทีและพูดเสียงดังว่า “ตามแผน A ทุกคนถอยออกไปอย่างมีระเบียบ อย่าลืมนำสิ่งของทั้งหมดที่แตะต้องออกจากที่เกิดเหตุด้วย แก้วสุราของตนเองเอาออกไปด้วย! ทีมเบื้องหลังจะต้องลบร่องรอยทั้งหมดภายในครึ่งชั่วโมง แล้วอพยพตามเส้นทางที่กำหนด!”
ทหารทึกนายตะโกนทันที “รับทราบ!”
หลังจากนั้น ผู้คนมากกว่า 100 คนสลายตัวทันที และแบ่งออกเป็นกลุ่มต่างๆ โดยมุ่งหน้าไปในทิศทางที่ต่างกัน
แต่ในบรรดาคนเหล่านี้ในสถานที่นี้ มีคนคนหนึ่งเปลี่ยนการจัดวางชั่วคราว และคนๆนั้นคือซูรั่วหลี
หลี่ญ่าหลินถูกตระกูลเฟ่ยแช่แข็ง และเย่เฉินก็ไม่กังวลว่าจะมีคนในสหรัฐอเมริกาตามสืบซูรั่วหลี พาเธอกลับไปที่สหรัฐอเมริกา เขามีการเตรียมการอื่นๆ
ในไม่ช้า ผู้ที่ได้รับการช่วยเหลือ พร้อมด้วย “ลูกค้า” ที่เพิ่งเสร็จสิ้นการผ่าตัดและยังอยู่ไม่ตื่นทั้งหมดถูกนำตัวออกจากสวนและเข้าแถวขึ้นรถบัส
หล่างหงจวินเดินอยู่ที่ท้ายทีม เขาเห็นเย่เฉินจากระยะไกลและต้องการทักทาย แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาก็ล้มเลิกความคิดนี้อีกครั้ง
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...