หล่างหงจวินพยักหน้าและกล่าวว่า “ดาวเทียมยี่สิบหรือสามสิบดวงนับว่าไม่มาก ดาวเทียมสตาร์ลิงค์ของอีลอน มัสก์ได้ปล่อยดาวเทียมมาแล้วหลายพันดวงจนถึงปัจจุบัน และจะเปิดปล่อยอีกหลายพันดวงในอนาคต รวมทั้งหมดจะอยู่ที่หนึ่งหมื่นดวงขึ้นไป ต้องการบรรลุการสื่อสารทั่วโลก ยิ่งมีดาวเทียมมากยิ่งดี หากสามารถมีดาวเทียมอยู่เหนือหัวได้ตลอดเวลา ที่เกือบจะครอบคลุมพื้นผิวโลกโดยไม่มีจุดบอดใด ๆ ยิ่งมีดาวเทียมมากเท่าไหร่ ความสามารถการจัดการและแบนด์วิดท์การสื่อสารก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น แต่ดาวเทียมของเขาวิจัยและพัฒนาและปล่อยเอง ดังนั้นค่าใช้จ่ายจะค่อนข้างต่ำ และเขามีไว้สำหรับใช้ในเชิงพาณิชย์ จำนวนความต้องการจึงมีมาก สำนักว่านหลงใช้เองภายใน ดังนั้นจำนวนความต้องการจะค่อนข้างต่ำ”
หลังจากฟังแล้ว ในใจเย่เฉินก็ดีใจ พร้อมพูดว่า “พี่ชายเป็นผู้เชี่ยวชาญจริงๆ! หากเป็นอย่างนั้น มาที่สำนักว่านหลงเพื่อเป็นผู้นำเรื่องนี้ และพยายามสร้างเครือข่ายสื่อสารดาวเทียมสำหรับสำนักว่านหลงของเราเองในเวลาที่สั้นที่สุด!”
ความเชี่ยวชาญของหล่างหงจวินคือวิศวกรรมการสื่อสาร เขาเชี่ยวชาญด้านการสื่อสารผ่านดาวเทียมมากที่สุด
เดิมทีเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญที่มีความสามารถในการวิจัยและพัฒนาเทคโนโลยีที่เก่งกาจ แต่เนื่องจากอายุของเขามากเล็กน้อย นอกจากนี้ บริษัทสื่อสารส่วนใหญ่มีส่วนแบ่งการตลาดที่มั่นคงมาก เข้าสู่ขั้นตอนรับเงินปันผลแล้ว และไม่อยากที่จะลงทุนมากเกินไปในการวิจัยและพัฒนาเทคโนโลยีใหม่ หล่างหงจวินจึงไม่สามารถหางานที่เหมาะสมที่เขาชอบได้
อันที่จริง สำหรับพรสวรรค์ทางวิชาชีพและด้านเทคนิค สิ่งที่น่าเศร้าที่สุดไม่ใช่การเลิกจ้าง คือตัวเองเต็มไปด้วยกระตือรือร้นอยากจะประสบความสำเร็จหา แต่หาที่ที่จะใช้ความรู้ความสามารถของตนไม่เจอ
แต่คำพูดของเย่เฉินทำให้เขามีกำลังใจมากมายในทันใด
เย่เฉินพูดอย่างไม่เป็นทางการแล้วตัดสินใจสร้างระบบสื่อสารผ่านดาวเทียมสำหรับสำนักว่านหลง ความกล้าหาญนี้หายากมากจริงๆ
เย่เฉินโบกมือและพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “พี่ชาย พี่ดูสิ สำนักว่านหลงทั้งหมดมีความจงรักภักดีต่อผม ถ้าผมปฏิบัติต่อใครก็ตามที่ทำงานเพื่อผม ในอนาคตผมจะให้ทุกคนเชื่อใจผมได้อย่างไร? หลังจากที่คุณไปถึงซีเรีย สมาชิกสำนักว่านหลงทุกคนรอบตัวคุณต่างมีรายได้เงินเดือน แต่คุณไม่มีสักบาท คนอื่นรู้เข้าจะคิดอย่างไรกับผม?”
หล่างหงจวินเหงื่อออกเพราะความกังวลและโพล่งออกมา “แต่ว่า...แต่ว่าผมจะต้องตอบแทนบุณคุณที่คุณช่วยชีวิตผมนี่ครับ...”
เย่เฉินยิ้มและกล่าวว่า “มีหลายวิธีที่จะตอบแทนบุณคุณ หลังจากที่พี่ชายไปถึงซีเรีย สามารถอุทิศตัวเองให้กับงานได้ และใช้ผลงาน มาตอบแทนบุณคุณที่ผมช่วยชีวิตพี่ นี่เป็นวิธีที่ใช้ได้จริงมากที่สุด”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...