เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4766

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย “ผมซาบซึ้งในความกรุณาของคนแล้ว ตอนนี้เวลาก็ไม่เช้าแล้ว ยังเหลืออีกหลายร้อยกิโลเมตรที่ยังต้องเดินทาง ทุกคนควรพักผ่อนให้เพียงพอก่อน”

หลังจากที่เย่เฉินพูดจบ ทุกคนที่ยกเว้นหญิงชราก็หาว แล้วก็ผล็อยหลับไปทีละคน

หญิงชราประหลาดใจเล็กน้อย พูดว่า “คนเหล่านี้...ทำไมถึงอยู่ ๆ ก็หลับไป...”

เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ย่าครับ ย่าเองก็รีบพักผ่อนเถอะครับ เมื่อผมกลับประเทศผมจะไปเยี่ยมย่าแน่นอน แต่เมื่อถึงเวลานั้นย่าอาจจำผมไม่ได้ แต่ไม่เป็นไร ผมจะอ้างว่าเป็นเป็นทายาทของเพื่อนของสามีย่าตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ เมื่อถึงเวลานั้น ผมจะช่วยย่าและลูกของย่าจัดการทุกอย่างในภายหน้า เพื่อให้ตลอดชีวิตนี้ของย่าและลูกชายจะได้ไม่ต้องวิตกกังวล”

หญิงชราฟังแล้วงุนงงไปหมด เธอพูดอย่างหนักแน่น “คุณเย่ แม้ว่าย่าจะอายุมากแล้ว แต่สมองของย่ายังดีอยู่ คุณไม่ต้องกังวลนะ ย่าจะไม่ลืมพระคุณที่คุณช่วยชีวิตอย่างแน่นอน!”

เย่เฉินรู้ว่าเธอไม่เข้าใจสิ่งที่เขาที่พูดถึง ดังนั้นเขาจึงยิ้มและกล่าวว่า “ย่าครับ รถไฟกำลังจะออก ย่าควรพักผ่อนเร็ว ๆ”

ทันทีที่พูดจบ ปราณทิพย์เล้กน้อยก็เข้าสู่เส้นลมปราณของหญิงชรา และหญิงชราก็ผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว

เย่เฉินลงจากรถ พูดกับซูรั่วหลีที่รออยู่ที่นี่ว่า "ไปกันเถอะ รั่วหลี เรากลับไปที่นิวยอร์กกันเถอะ!”

...

ท่ามกลางความมืดมิดยามค่ำคืน เย่เฉินนั่งรถกันกระสุนคาดิลแลคที่ได้รับการดัดแปลงไปที่สนามบินเอนเซนาดาแม็กซิโก

ในรถ นอกจากคนขับที่ว่านพั่วจวินจัดให้ มีเพียงเย่เฉินและซูรั่วหลีสองคน

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน