เฉินจื๋อข่ายกล่าวเตือนว่า “แต่ในสถานที่อย่างเม็กซิโกนี้ คุณจะต้องระวัง ระวังให้ดี ที่นี่ไม่ใช่ในประเทศ ยิ่งไม่ใช่จินหลิง ในสถานที่เช่นนี้ เด็กอายุสิบกว่าปีข้างถนนจะพกปืนอยู่ในกระเป๋า แค่มีความขัดแย้งกันก็จะล้วงปืนแล้วยิงทันที”
“ไอ้เวร” หงห้าหดคอแล้วโบกมือ “ถ้าอย่างนั้นก็ช่างเถอะ ผม หงห้า เป็นคนมีตำแหน่งในจินหลิงอยู่แล้ว ถ้าผมถูกเด็กที่เม็กซิโกยิงตายด้วยปืน งั้นก็น่าอับอายขายหน้ามาก”
เฉินจื๋อข่ายยิ้มและพูดว่า “ทำไม ไม่กินทาโก้แล้วหรอครับ?”
หงห้าพูดหน้าบึ้ง “ทาโก้ ก็เป็นแค่ยาสมุนไพรแป้งข้าวโพดเองนี่ ก็เหมือนกันทุกที่ ผมกลับประเทศเพื่อกินทาโก้หมูหยองรสปลาที่ปรับปรุง”
ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน รถเก๋งคาดิลแลคที่เย่เฉินนั่งอยู่นั้นได้ขับเข้ามาตรงหน้าแล้ว
เฉินจื๋อข่ายรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อเปิดประตูรถและกล่าวด้วยความเคารพ “สวัสดีครับคุณชาย!”
ขณะพูด เขาเห็นซูรั่วหลีอยู่ในรถ และรีบพูดขึ้นว่า “คุณหนูซูก็อยู่ที่นี่ด้วย!”
ขณะที่เขาพูดอย่างนั้น เขาก็ไม่ลืมที่จะขยิบตาให้หงห้า
หงห้าเป็นคนฉลาดหลักแหลม เขาเดินไปอีกด้านหนึ่งโดยไม่ลังเล เปิดประตูรถอีกด้านหนึ่ง และกล่าวด้วยความเคารพ “สวัสดีอาจารย์เย่ สวัสดีครับคุณหนูซู!”
ซู่รั่วไหลไม่ค่อยคุ้นเคยเล็กน้อย กล่าวอย่างสุภาพว่า “สวัสดีค่ะ คุณหง สวัสดีค่ะคุณเฉิน”
เย่เฉินลงจากรถและพูดกับทั้งสองคนว่า “ลำบากพวกคุณที่มาไกลอย่างนี้ ช่าวงนี้อาจมีธุระที่ต้องทำที่นิวยอร์ก ผมเกรงว่าจะมีคนที่ไว้วางใจได้ไม่พอใช้ ดังนั้นผมเลยโทรเรียกพวกคุณมาที่นี่”
ห้องโดยสารสไตล์เทคโนโลยีนี้แบ่งออกเป็น 4 ส่วน นอกจากห้องนักบินและพื้นที่ทำงานของลูกทีมแล้ว ห้องโดยสารยังแบ่งออกเป็นพื้นที่นั่งเล่น พื้นที่ทำงานและพื้นที่พักผ่อนจากด้านหน้าไปด้านหลัง
บริเวณที่นั่งเต็มไปด้วยที่นั่งชั้นหนึ่งขนาดใหญ่ ซึ่งสามารถรองรับได้สามสิบคน พื้นที่ทำงานมีห้องประชุม ห้องทำงาน และห้องพักผ่อนเป็นห้องชุดคู่
หลังจากที่เย่เฉินบอกทั้งสามแล้ว เขาก็ไปที่ห้องทำงานก่อน สิ่งแรกที่เขาทำหลังจากนั่งอยู่ในทำงานคือโทรหาเฟ่ยเข่อซินก่อน
หลังจากได้รับสาย เฟ่ยเข่อซินถามอย่างสุภาพว่า “คุณเย่ค่ะ คุณมีคำสั่งอะไรค่ะ?”
เย่เฉินกล่าวว่า “คุณหนูเฟ่ย เดี๋ยวผมจะส่งรายชื่อสมุนไพรให้คุณ คุณอยู่นิวยอร์กรีบเตรียมให้ผม ถ้าคุณสามารถรวบรวมครบทั้งหมดได้ก็ดีที่สุด ถ้ารวบรวมได้ไม่ครบ ยาตัวไหนที่ขาดก็รีบบอกผม เดี๋ยวผมจะสั่งคนจัดส่งไป”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...