เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4767

เฉินจื๋อข่ายกล่าวเตือนว่า “แต่ในสถานที่อย่างเม็กซิโกนี้ คุณจะต้องระวัง ระวังให้ดี ที่นี่ไม่ใช่ในประเทศ ยิ่งไม่ใช่จินหลิง ในสถานที่เช่นนี้ เด็กอายุสิบกว่าปีข้างถนนจะพกปืนอยู่ในกระเป๋า แค่มีความขัดแย้งกันก็จะล้วงปืนแล้วยิงทันที”

“ไอ้เวร” หงห้าหดคอแล้วโบกมือ “ถ้าอย่างนั้นก็ช่างเถอะ ผม หงห้า เป็นคนมีตำแหน่งในจินหลิงอยู่แล้ว ถ้าผมถูกเด็กที่เม็กซิโกยิงตายด้วยปืน งั้นก็น่าอับอายขายหน้ามาก”

เฉินจื๋อข่ายยิ้มและพูดว่า “ทำไม ไม่กินทาโก้แล้วหรอครับ?”

หงห้าพูดหน้าบึ้ง “ทาโก้ ก็เป็นแค่ยาสมุนไพรแป้งข้าวโพดเองนี่ ก็เหมือนกันทุกที่ ผมกลับประเทศเพื่อกินทาโก้หมูหยองรสปลาที่ปรับปรุง”

ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน รถเก๋งคาดิลแลคที่เย่เฉินนั่งอยู่นั้นได้ขับเข้ามาตรงหน้าแล้ว

เฉินจื๋อข่ายรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อเปิดประตูรถและกล่าวด้วยความเคารพ “สวัสดีครับคุณชาย!”

ขณะพูด เขาเห็นซูรั่วหลีอยู่ในรถ และรีบพูดขึ้นว่า “คุณหนูซูก็อยู่ที่นี่ด้วย!”

ขณะที่เขาพูดอย่างนั้น เขาก็ไม่ลืมที่จะขยิบตาให้หงห้า

หงห้าเป็นคนฉลาดหลักแหลม เขาเดินไปอีกด้านหนึ่งโดยไม่ลังเล เปิดประตูรถอีกด้านหนึ่ง และกล่าวด้วยความเคารพ “สวัสดีอาจารย์เย่ สวัสดีครับคุณหนูซู!”

ซู่รั่วไหลไม่ค่อยคุ้นเคยเล็กน้อย กล่าวอย่างสุภาพว่า “สวัสดีค่ะ คุณหง สวัสดีค่ะคุณเฉิน”

เย่เฉินลงจากรถและพูดกับทั้งสองคนว่า “ลำบากพวกคุณที่มาไกลอย่างนี้ ช่าวงนี้อาจมีธุระที่ต้องทำที่นิวยอร์ก ผมเกรงว่าจะมีคนที่ไว้วางใจได้ไม่พอใช้ ดังนั้นผมเลยโทรเรียกพวกคุณมาที่นี่”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน