ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4769

เย่เฉินหัวเราะเบาๆ คิดในใจว่า “ภรรยาซื่อบื้อของผม คุณต้องรู้ว่าตอนนี้แม่ของคุณเป็นปีศาจแห่งเบดฟอร์ดฮิลส์ผมเดาว่าคุณก็จะเข้าใจว่าทำไมแม่ถึงไม่อยากออกมา...”

แต่เย่เฉินไม่ได้พูดอะไรมาก แค่ปลอบโยน “ภรรยาจ๋า ผมเดาว่าแม่คงไม่อยากให้เราเป็นห่วง แม่เลยพูดอย่างนั้น”

เซียวชูหรันกล่าวอย่างจริงจังว่า “แม่ของฉันไม่ใช่คนประเภทที่จะเป็นห่วงคนอื่น มีเพียงสองอย่างเท่านั้นที่แม่ไม่อยากออกมา หนึ่งคือแม่ถูกบังคับ และอีกอย่างคือแม่อาศัยอยู่อย่างสบายข้างในนั้น”

เย่เฉินถอนหายใจในใจ “คนที่เข้าใจแม่มากที่สุดก็คือลูกสาวจริงๆ” และกล่าวด้วยความโล่งใจ “ไม่ต้องกังวล คุกไม่ใช่สถานที่นอกกฎหมาย และไม่มีใครควรบังคับแม่ สำหรับความเป็นไปได้ที่สองที่คุณพูดถึง ผมคิดว่าอาจเป็นกรณีนี้ บางทีแม่อาจได้รู้จักเพื่อนใหม่ข้างใน หรือบางที อาจต้องการสัมผัสชีวิตในนั้น และผมก็ขอให้ลูกค้าในนิวยอร์กช่วยหาความสัมพันธ์ด้วย ผมเดาว่าจะสามารถดูแลแม่ที่อยู่ข้างในได้ดี”

เซียวชูหรันพูดอย่างช่วยไม่ได้ “บอกตามตรง ตอนที่ฉันได้ยินเสียงแม่ทางโทรศัพท์ ดูเหมือนแม่จะไม่โดนบังคับ น้ำเสียงของแม่แปลก ๆ ดูมีความสุขมาก แต่แม่ไม่ต้องการให้ฉันฟังออก ดังนั้นแม่จึงจงใจ ยับยั้งเสียง...ฉันไม่เข้าใจจริงๆ...”

เย่เฉินยิ้มและกล่าวว่า “เมียที่ดี ถ้าคุณไม่เข้าใจก็อย่าคิดมากเลย ในเมื่อแม่บอกคุณอย่างนี้ได้ งั้นก็ไม่มีปัญหาแน่นอน และน่าจะใช้ชีวิตได้ดี”

“อืม…” เซียวชูหรันถอนหายใจและพูดอย่างช่วยไม่ได้ “ฉันจนปัญหากับแม่มาก ต้องลำบากคุณหาทางช่วยแม่ออกมาแล้วนะค่ะ”

เย่เฉินยิ้ม “ไม่มีอะไรลำบากครับ แม่สบายดีก็พอครับ ที่เหลือก็ไม่สำคัญ”

หลังจากนั้น เย่เฉินเห็นไฟเตือนคาดเข็มขัดนิรภัยในห้องทำงานสว่างขึ้น เขาจึงพูดกับเซียวชูหรัน “ภรรยาครับ เครื่องบินกำลังจะขึ้น ผมต้องกลับไปนิวยอร์กในชั่วข้ามคืนนี้ ผมไม่คุยแล้วนะครับ ช่วงนี้ดูแลตัวเองดีๆนะครับ ตั้งใจเรียน ไม่ต้องห่วงเรื่องอื่น”