ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4770
เมื่อขบวนมาถึงโรมแรมป๋ายจินฮ่านกง เฟ่ยเข่อซินได้รอที่นี่เป็นเวลานานแล้ว
หยวนจื่อซูก็อยู่ข้างๆ เธอเช่นกัน หยวนจื่อซูถือกระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่สองใบ ข้างในมียาสมุนไพรที่เฟ่ยเข่อซินเตรียมไว้ให้เย่เฉิน
ทันทีที่เย่เฉินลงจากรถ เฟ่ยเข่อซินก็ก้าวไปข้างหน้าและกำลังจะพูด ก็เห็นซูรั่วหลีเดินออกจากประตูรถข้างๆอดไม่ได้ที่จะแปลกใจเล็กน้อย
หลังจากนั้น เฉินจื๋อข่ายและหงห้าลงจากรถข้างหลัง เฟ่ยเข่อซินก็ยิ่งงงไปใหญ่ เธอรู้จักและเคยเห็นสองคนนี้ในจินหลิงมาก่อนแต่เธอไม่คิดว่า เย่เฉินจะโทรเรียกพวกเขามาสหรัฐอเมริกาด้วย
เธอกลับเข้าสู่สภาวะปกติอย่างรวดเร็ว และพูดกับเย่เฉินด้วยความเคารพว่า “คุณเย่ ทุกอย่างที่คุณต้องการเตรียมพร้อมแล้ว”
ขณะที่เธอพูดอย่างนั้น เธอชี้ไปที่กล่องในมือของหยวนจื่อซูพร้อมพูดว่า “ฉันเกรงว่าคุณจะไม่พอใช้ ดังนั้นตามคำขอของคุณ ฉันได้เตรียมมาอีกชุดหนึ่งค่ะ”
“ครับ!” เย่เฉินพยักหน้า “ลำบากคุณหนูเฟ่ยแล้วครับ”
ว่าแล้ว เย่เฉินก็พูดอีกครั้ง “คุณหนูเฟ่ยครับ สถานการณ์ของหลี่ญ่าหลินเป็นอย่างไรบ้างแล้วครับ?”
เฟ่ยเข่อซินพูดอย่างเร่งรีบ “ถูกแช่แข็งในศูนย์แช่แข็งอยู่ตลอดและสถานะหลังจากการแช่แข็งก็ปกติมากค่ะ”
“ครับ” เย่เฉินพยักหน้าและพูดว่า “ค่าเหนื่อยต้องการหาเวลานะครับ พรุ่งนี้ผมจะไปดูเขา”
เฟ่ยเข่อซินตกลงโดยไม่ลังเลและถามว่า “คุณเย่อยากไปกี่โมงค่ะ ฉันจะเตรียมการล่วงหน้า ศูนย์แช่แข็งอยู่ในเขตชานเมืองของนิวยอร์ก คุณสามารถไปที่นั่นด้วยเฮลิคอปเตอร์ ครึ่งชั่วโมงก็ถึงแล้วค่ะ”
เฟ่ยเข่อซินกล่าวอย่างสุภาพ “คุณเย่ไม่ต้องเกรงใจค่ะ ถ้าอย่างนี้เข่อซินจะไม่รบกวนคุณเย่แล้วนะค่ะ”
หลังจากนั้น เธอพูดกับหยวนซื่อซู่ว่า “ศิษย์พี่หยวน เอาสิ่งของที่คุณเย่สั่งให้คุณเย่เถอะค่ะ”
หยวนจื่อซูก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับกล่อง เฉินจื๋อข่ายและหงห้ากำลังจะหยิบขึ้นมา แต่ซูรั่วหลีเร็วกว่า
ไม่ใช่ว่าซูรั่วหลีต้องการเอาใจเย่เฉินต่อหน้า แต่เธอถือว่าตัวเองเป็นทหารหน่วยกล้าตายของเย่เฉินแล้วและภักดีต่อเย่เฉิน ดังนั้นเธอจึงก้าวไปข้างหน้ารับของมาโดยสัญชาตญาณ
เนื่องจากเย่เฉินได้ให้เฉินจื๋อข่ายเตรียมห้องไว้ล่วงหน้า หลังจากบอกลาเฟ่ยเข่อซินและหยวนจื่อซูแล้ว เขาก็พูดกับเฉินจื๋อข่ายว่า “เหล่าเฉิน คุณอยู่ห้องเดียวกับหงห้า รั่วหลีไปห้องเพรสซิเดนท์สูทกับผม”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...