ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4777

“ชุดหลงเฟิ่ง?” สาวใช้ส่ายหน้าและทำสีหน้าว่างเปล่า “เหมือนไม่เคย……ได้ยินมาก่อนเลยค่ะคุณหนู……”

 อิโตะ นานาโกะยิ้มพลางกล่าวว่า “ชุดหลงเฟิ่งเป็นชุดประเภทหนึ่งที่สตรีหัวเซี่ยสืบทอดต่อกันมา โดยทั่วไปแล้วมักจะเป็นสีแดงหรือไม่ก็สีทอง และมักจะปักลายฉลุงามวิจิตรไว้ด้านบน ทั้งหรูหราและสวยงามมาก และเมื่อเร็วๆ นี้ยังมีชุดอีกเป็นชุดซิ่วเหอแบบปรับให้ดีขึ้น ชนิดนี้ก็สวยมากเช่นกัน ใส่แล้วดูยิ่งใหญ่มาก”

สาวใช้กล่าวด้วยสีหน้าว่างเปล่า “คุณหนู เวลาที่สตรีญี่ปุ่นแต่งงาน……ไม่จำเป็นต้องใส่ชุดแต่งงานของหัวเซี่ยก็ได้กระมัง……มันออกจะดูแปลกไปหน่อย……”

 อิโตะ นานาโกะส่ายหน้าอย่างทะเล้นพลางกล่าวอย่างเขินอาย “หากแต่งงานกับคนญี่ปุ่น ก็ต้องใส่ชุดกิโมโนอยู่แล้ว แต่ถ้าแต่งงานกับคนหัวเซี่ยก็ต้องใส่ชุดของคนหัวเซี่ยถึงจะเหมาะสม อีกอย่างคำสุภาษิตโบราณก็กล่าวเอาไว้ว่าเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม แน่นอนว่าเราก็ต้องปรับตัวตามประเพณีของฝ่ายชาย”

“ห๊า?!” สาวใช้ตกใจจนแทบจะพูดไม่ออก “คุณหนู คุณท่านอนุรักษ์นิยมขนาดนั้น หากคุณหนูแต่งงานกับคนหัวเซี่ย คุณท่านคงโกรธคุณหนูมากแน่”

ระหว่างที่กล่าว สาวใช้ก็รู้สึกว่าตัวเองน่าจะพูดอะไรบางอย่างผิดไปจึงรีบตบปากตัวเองพลางกล่าวโทษตัวเอง “ขอโทษค่ะ ขอโทษ หนูก็แค่เปรียบเทียบเท่านั้น…….”

 อิโตะ นานาโกะอมยิ้มแล้วกล่าวอย่างจริงจังว่า “ถ้าเราได้แต่งงานกับคนที่เราอยากแต่งงานด้วย ท่านพ่อจะต้องดีใจมากกว่าเราแน่นอน”

สาวใช้อดไม่ได้ที่จะถามออกไปว่า “คุณหนู……พูดแบบนี้ แสดงว่ามีคนในใจแล้วใช่หรือไม่คะ”

 อิโตะ นานาโกะเหล่มองนางแล้วกล่าวว่า “อย่ามาเดาส่งๆ น่า มีเวลาว่างก็ไปเรียนรู้วัฒนธรรมของชาวหัวเซี่ยเอาไว้บ้าง วันหน้าอาจจะมีประโยชน์บ้าง”

สาวใช้รีบพยักหน้าทันที “ได้ค่ะคุณหนู หนูจะต้องไปเรียนรู้ให้มากๆ……”