ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 478

บทที่ 478

ในขณะเดียวกัน มือยังตีไม่หยุด ตีจนพันหยวนหมิงสลบไป ตามด้วยสองฝ่ามือตบติดๆกันจนตื่น แล้วตีต่อ ...

เพื่อนนักเรียนเก่าแก่ของพันหยวนหมิงแต่ละคนดูจนอ้าปากตาค้าง ไม่มีใครกล้าเข้าไปห้าม แต่เซียวฉางควนมองดูอย่างตื่นเต้น แค้นนี้ได้ชำระ ทำให้เขาตื่นเต้นจนทนไม่ไหว!

เมื่อเห็นว่าพันหยวนหมิงเกือบจะถูกจางเจี้ยนทำร้ายจนตาย เย่เฉินถึงจะเรียกให้หยุด "พอแล้วไม่ต้องตีแล้ว ตีอีกเดี๋ยวคนก็ตายหรอก ผมยังอยากจะให้เขาไปใช้ชีวิตในคุกต่อนะ! "

จางเจี้ยนรีบหยุดมือ เมื่อลุกออกจากร่างของพันหยวนหมิน ยังไม่ลืมที่จะถุยน้ำลายใส่ ด่าอย่างขยะแขยงว่า “ไอ้ชาติหมา ยังคิดใส่ร้ายฉัน? ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะคุณชายเย่ใจบุญ ฉันตีแกตายแน่! "

พูดจบ เขารีบคุกเข่าลงกับพื้น คลานไปอยู่ต่อหน้าเย่เฉิน ขอร้องว่า "ท่านเย่ เมื่อกี้การแสดงของผมท่านพอใจไหม? ไว้ชีวิตผมได้หรือยัง? ขอร้องท่านล่ะ... "

เย่เฉินพยักหน้าและพูดว่า "ไว้ชีวิตนายก็ได้ แต่โทษตายเว้นได้โทษเป็นยังอยู่!"

จางเจี้ยนรีบถาม "ท่านเย่ ทำยังไงท่านถึงจะอภัยให้ผม?"

เย่เฉินยิ้มและพูดว่า "คุณจำสิ่งที่ฉันบอกคุณก่อนหน้านี้ได้ไหมให้คุณเตรียมพร้อมที่จะไปที่สถานที่ก่อสร้างเพื่อแบกปูนซีเมนต์เป็นเวลายี่สิบปีได้ไหม?"

จางเจี้ยนทรุดตัวลงอย่างกะทันหันร้องไห้และพูดว่า "คุณชายเย่ ผมไม่ต้องการไปที่สถานที่ก่อสร้าง ผมขอร้องเห็นแก่ที่ผมเชื่อฟังท่านทุกอย่าง คุณอภัยให้ผมสักครั้งเถอะ ต่อไปผมจะเป็นสุนัขของคุณ ท่านให้ผมทำอะไร ผมก็จะทำอย่างนั้น! "

เย่เฉินพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้มขี้เล่น "โอเค"

จางเจี้ยนพูดอย่างตื่นเต้น "ขอบคุณ คุณชายเย่ ขอบคุณ คุณชายเย่!"