เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 479

บทที่ 479

จางเจี้ยนยอมรับชะตากรรมของเขาโดยสิ้นเชิง

เมื่อเทียบกับต้องไปขุดโสมท่ามกลางหิมะบนภูเขาฉางไบตลอดชีวิต กับการแบกปูนที่ก่อสร้างในเมืองจินหลิง ถือว่าโชคดีมีความสุขกว่าเยอะ

อย่างน้อย ตัวเองก็ยังสามารถใช้ชีวิตในเมือง ยังกลับบ้านได้ ยังไงก็สามารถใช้ชีวิตนอกเวลางานได้

ถ้าไปที่ภูเขาฉางไบ งั้นชั่วชีวิตนี้ก็จบจริงๆแล้ว

ท่านหงห้าเห็นเขายอมรับชะตากรรมแล้ว พูดอย่างเย็นชาว่า “นี่นายถือว่าโชคดีแล้ว ไม่อย่างนั้น วันนี้ฉันจะพาคุณไปที่กรงสุนัขของฉันโดยตรงแล้วเอาให้สุนัขกิน!"

จางเจี้ยนรีบพยักหน้าขอบคุณทั้งน้ำตาแล้วพูด "ขอบคุณ ท่านเย่ที่ใจกว้างเมตตา... ขอบคุณท่านหงห้า ... "

ท่านหงห้าก็พูดกับลูกน้องโดยตรง "ไป พาเขาไปที่สถานที่ก่อสร้างในอำเภอจินถาน ปล่อยให้เขากินอยู่กับคนงานทั่วๆไป แต่ละเดือนมีวันหยุดสองวัน!"

"ครับ ท่านห้า!" ลูกน้องทั้งสองของท่านหงห้ารีบลากจางเจี้ยนออกไปข้างนอกทันที

ท่านหงห้าชี้ไปที่พันหยวนหมิงที่กำลังจะตายอยู่บนพื้นและถามเย่เฉิน "อาจารย์เย่ ไอ้แก่ตายยากนี่จะทำไงกับเขาต่อ?"

เย่เฉินพูดนิ่งๆ "ให้ตำรวจมาจับเขาไปเดี๋ยวนี้"

ทันทีที่พูดจบ ทีมตำรวจก็รีบเข้ามาถามเสียงดังว่า "คนไหนคือพันหยวนหมิง?!"

เซียวฉางควนรีบชี้ไปที่พันหยวนหมิงซึ่งนอนอยู่ที่พื้นและพูดว่า "คุณตำรวจ เขานี่แหละ"

ตำรวจเดินไปข้างหน้า เอารูปมาเทียบดูและพูดว่า "เขานี่แหละ เอาไป!"

ลูกน้องที่อยู่ข้างๆไล่ถามว่า "หัวหน้า คนนี้ได้รับบาดเจ็บจนหมดสติแล้ว ควรทำอย่างไร?"

"พาไปส่งโรงพยาบาลก่อน" หัวหน้านั่นพูด "หลังจากกู้ภัยมา ค่อยกักขัง!"

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน