ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4781

แต่เธอฟังน้ำเสียงของเย่เฉินออก ถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าที่เย่เฉินรีบร้อนขนาดนี้ด้วยเรื่องอะไร แต่ก็ฟังความหมายในน้ำเสียงของเขาออก ว่าเวลาทุกนาทีมีค่า

ด้วยเหตุนี้เอง อิโตะ นานาโกะจึงรีบตัดสินใจอย่างเด็ดขาด : ไม่ต้องกินข้าวแล้ว ออกเดินทางตอนนี้เลย

เมื่อนึกถึงตรงนี้ นางก็กล่าวกับเย่เฉินอย่างไม่ลังเล “ตกลง เย่เฉินซัง เดี๋ยวฉันจะรีบไปจัดรถและเครื่องบินรอบที่เร็วที่สุด”

เย่เฉินกล่าวอีกว่า “อ่อจริงสิ พยายามพาคนมาที่นี่ด้วยน้อยที่สุด ยิ่งน้อยเท่าไหร่ก็ยิ่งดี”

อิโตะ นานาโกะรีบเอ่ยปากว่า “อย่างนั้นฉันพาอากับพ่อบ้านไปด้วยได้ไหม พ่อกับทานากะซังพิการไปแล้ว เลยจำเป็นต้องมีคนคอยช่วยดูแล”

“ได้” เย่เฉินตอบรับแล้วเอ่ยว่า “ก่อนที่เครื่องบินจะออก บอกเลขเที่ยวบินกับผมก่อน เดี๋ยวผมจะจัดคนไปรับที่สนามบิน”

“ได้ค่ะเย่เฉินซัง!”

เย่เฉินอมยิ้ม “เจอกันที่นิวยอร์กนะ”

“ได้ค่ะ เจอกันที่นิวยอร์ก”

เมื่อวางสายแล้ว อิโกะนานาโกะก็รีบโทรหาผู้ช่วยของตนเองทันทีแล้วสั่งให้นางเตรียมเครื่องบินโบอิ้งไว้ให้พร้อมสำหรับเดินทางไปนิวยอร์ค

ในเวลาเดียวกันนั้นก็สั่งให้เธอนำเฮลิคอปเตอร์ที่ใช้เดินทางบ่อยที่สุดของอิโตะกรุ๊ปย้ายมาที่นี่ นางวางแผนว่าจะให้ทุกคนออกเดินทางจากบ้านไปสนามบินด้วยเฮลิคอปเตอร์ เพราะจะช่วยประหยัดเวลาเดินทางไปได้มาก เพราะในเวลานี้เป็นช่วงเวลาของการใช้ชีวิตยามค่ำคืนของเมืองโตเกียว การจราจรจึงติดขัดมาก

แม้ว่าผู้ช่วยจะไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ เธอถึงอยากไปอเมริกา แต่ก็ไม่กล้าทำให้เสียเวลาการเดินทาง และรีบไปจัดการธุระทุกอย่างให้เรียบร้อย

นานาโกะไม่ได้ไปแจ้งพ่อของเธอ แต่กลับมาหาทานากะ โคอิจิแล้วบอกกับเขาว่า “ทานากะซัง พวกเราต้องออกเดินทางไปอเมริกาตอนนี้เลย เย่เฉินซังให้คุณไปด้วย คุณมีอะไรต้องเตรียมก่อนไหมคะ”