ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4782

อิโตะนานาโกะไม่มีเวลาที่จะสนใจเรื่องเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกต่อไป เธอสั่งการเรื่องต่างๆ พลางโทรไปหาผู้ช่วยของตนเองให้จัดการเรื่องงานต่างๆ ในช่วงเร็วๆ นี้ของตน อะไรที่ขยายเวลาออกไปได้ก็ขยายอะไรที่ขยายไม่ได้แต่สามารถทำงานจากทางไกลได้ ตนก็จัดไปจัดการให้ตอนอยู่ที่นิวยอร์ก หากไม่สามารถเลื่อนออกไปก่อนได้และไม่สามารถจัดการได้จากทางไกลก็ให้ส่งตัวแทนไปจัดการแทนก่อน

ทานากะ โคอิจิไม่รู้ว่าตนเองจะทำอะไรดี เขาไม่มีอะไรต้องเตรียมแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงได้แต่นั่งอยู่บนวีลแชร์เฝ้ามองดูทุกคนที่กำลังวุ่นวาย

เมื่อเห็นนางาฮิโกะ อิโตะเดินออกมาโดยมีคนรับใช้ช่วยประคอง ทานากะ โคอิจิก็ตื่นเต้นมาก เขารีบบังคับวีลแชร์ไปข้างหน้าแล้วกล่าวอย่างนอบน้อมว่า “คุณท่านดูสง่างามไม่ต่างไปจากเมื่อก่อนเลย”

นางาฮิโกะ อิโตะหัวเราะเล็กน้อย “สง่างามอะไรกัน มันก็เป็นแค่การสร้างภาพจอมปลอมที่เกิดจากขาเทียมก็เท่านั้น”

ระหว่างที่กล่าว เขาก็มองไปที่ทานากะ โคอิจิแล้วเอ่ยว่า “ทานากะ พวกเราไปห้องโถงด้านหน้าด้วยกันเถิด”

ทานากะ โคอิจิกำลังจะบอกว่าอย่าไปเลย แต่อิโตะนานาโกะก็วิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน เมื่อเห็นนางาฮิโกะ อิโตะเปลี่ยนไปใส่ชุดใหม่แล้วก็เอ่ยอย่างตื้นตันว่า “ท่านพ่อ ดูท่านในตอนนี้……”

นางาฮิโกะ อิโตะรีบแย่งตอบว่า “สง่างามไม่ต่างไปจากเมื่อก่อนใช่หรือไม่ เมื่อสิบวินาทีก่อนหน้านี้ทานากะก็ได้พูดแบบนี้ไปแล้ว”

อิโตะ นานาโกะเม้มปากยิ้ม แล้วกล่าวด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ที่หนูอยากบอกก็คือ สง่างามมากกว่าในอดีตเสียอีก แม้ว่าตอนนี้จอนผมของท่านพ่อจะเริ่มหงอกแล้ว อาจจะดูแก่ลงบ้าง แต่โดยภาพรวมแล้วยังคงดูแข็งแรงมาก”

นางาฮิโกะ อิโตะยิ้มแล้วกล่าวอย่างเย้ยหยันว่า “หรือก็คือสงบลงจนน่ากลัวมากกว่า”

อิโตะ นานาโกะมองไปที่เขาแล้วอมยิ้มกล่าวว่า “ชุดยูกาตะของท่านพ่อชุดนี้ดูมีชีวิตมากเลย ใส่ชุดนี้ไปที่อเมริกาเสียเลยเถอะค่ะ”

“อะไรนะ?” นางาฮิโกะ อิโตะขมวดคิ้วพลางกล่าวว่า “ไปทำอะไรที่อเมริกา”