นางาฮิโกะ อิโตะกล่าวว่า “หากเย่เฉินมีอะไรให้ช่วย ลูกก็เป็นตัวแทนของตระกูลอิโตะช่วยเขาก็จบแล้ว จะให้คนพิการไร้ขาอย่างฉันไปทำอะไร ถึงยังไงฉันก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่แล้ว”
“โอโต้ซัง!” อิโตะ นานาโกะถามเขาว่า “ถ้าหากที่เย่เฉินซังให้พ่อไปไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือจากพ่อ แต่จะเป็นฝ่ายช่วยท่านล่ะ”
“ช่วยฉัน?” นางาฮิโกะ อิโตะกล่าวอย่างเคร่งเครียด “ตอนนี้คนอย่างนางาฮิโกะ อิโตะต้องการความช่วยเหลือจากเขาอยู่สองเรื่องเท่านั้น เรื่องแรกก็คือ ให้เขามาขอลูกแต่งงานไปให้เร็วที่สุด เพราะว่าฉันอยากเห็นลูกสาวคนนี้แต่งตัวสวยในวันแต่งงาน เรื่องที่สองก็คือทำให้ขาทั้งสองข้างของฉันงอกออกมาได้ ถ้าเขาทำได้ชีวิตนี้ของพ่อจะยอมติดตามช่วยงานเขาและเป็นลูกน้องเขาไปตลอดชีวิต!”
เวลานี้นางาฮิโกะ อิโตะเองก็ไม่เชื่อเช่นกันว่า เย่เฉินจะมีวิธีการใดทำให้ขาทั้งสองข้างของเขางอกออกมาได้เช่นเดิม
และที่พูดเช่นนี้ ก็เป็นเพราะว่าเขาต้องการแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ยอมไปอเมริกาอย่างเด็ดขาด
แม้ว่าอิโตะ นานาโกะจะไม่ได้มีความหวังอะไรอยู่แล้ว แต่ก็ไม่อยากให้พ่อใส่อารมณ์เพราะเรื่องนี้ ด้วยเหตุนี้นางจึงกล่าวออกมาทันทีอย่างไม่ทันคิด “โอโต้ซัง วันนี้ความเห็นของพ่อไม่ได้รับการอนุมัติ พ่อต้องไปอเมริกากับหนู หากพ่อไม่ไป หนูจะให้คนแบบพ่อขึ้นเครื่อง!”
“แกกล้าหรอ!” นางาฮิโกะ อิโตะกล่าวอย่างหัวเสีย “แม้ว่าตอนนี้แกจะเป็นเจ้าตระกูลอิโตะแล้ว แต่อย่างไรฉันก็เป็นพ่อของแก!”
อิโตะ นานาโกะกอดอกด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “โอโต้ซัง หนูขอแจ้งพ่อเอาไว้ตรงนี้เลย ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป หนูคือคนที่ใหญ่ที่สุดของตระกูลอิโตะ!”
ระหว่างที่พูด เสียงเฮลิคอปเตอร์ก็ดังหึ่งเข้ามาในทันที
อิโตะ นานาโกะเองก็ไม่ปล่อยให้เสียเวลา สั่งให้คนพาตัวทานากะ โคอิจิขึ้นไปด้วยเช่นกัน ท่านอาและพ่อบ้านสั่งให้คนรับใช้ยกอาหารกล่องใหญ่ขึ้นเฮลิคอปเตอร์ไปด้วย จากนั้นอิโตะนานาโกะก็รีบขึ้นเฮลิคอปเตอร์ไปทันที และบินมุ่งหน้าไปยังโตเกียวพร้อมกับทุกคน……
นางาฮิโกะ อิโตะมีท่าทางหมองหม่นตลอดเวลาจนกระทั่งถึงเวลาเครื่องบินออก
ก่อนที่จะขึ้นเครื่อง อิโตะ นานาโกะได้ถ่ายรูปที่นางาฮิโกะ อิโตะใส่ชุดยูกาตะทั้งตัวยืนอยู่ด้วยขาเทียมด้านล่างเครื่องบิน เมื่อถ่ายเสร็จก็ให้คนรับใช้อุ้มเขาขึ้นไปบนเครื่องบิน
เมื่อเครื่องบินออกเดินทางไปได้ครึ่งชั่วโมงแล้ว และกำลังบินอย่างคงที่นั้น อิโตะ นานาโกะกับอาก็ช่วยกันแกะห่ออาหารและเค้กที่ห่อขึ้นมา เพื่อฉลองวันเกิดครบรอบ 50 ปีกลางอากาศให้กับนางาฮิโกะ อิโตะ

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...