นางาฮิโกะ อิโตะกล่าวว่า “หากเย่เฉินมีอะไรให้ช่วย ลูกก็เป็นตัวแทนของตระกูลอิโตะช่วยเขาก็จบแล้ว จะให้คนพิการไร้ขาอย่างฉันไปทำอะไร ถึงยังไงฉันก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่แล้ว”
“โอโต้ซัง!” อิโตะ นานาโกะถามเขาว่า “ถ้าหากที่เย่เฉินซังให้พ่อไปไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือจากพ่อ แต่จะเป็นฝ่ายช่วยท่านล่ะ”
“ช่วยฉัน?” นางาฮิโกะ อิโตะกล่าวอย่างเคร่งเครียด “ตอนนี้คนอย่างนางาฮิโกะ อิโตะต้องการความช่วยเหลือจากเขาอยู่สองเรื่องเท่านั้น เรื่องแรกก็คือ ให้เขามาขอลูกแต่งงานไปให้เร็วที่สุด เพราะว่าฉันอยากเห็นลูกสาวคนนี้แต่งตัวสวยในวันแต่งงาน เรื่องที่สองก็คือทำให้ขาทั้งสองข้างของฉันงอกออกมาได้ ถ้าเขาทำได้ชีวิตนี้ของพ่อจะยอมติดตามช่วยงานเขาและเป็นลูกน้องเขาไปตลอดชีวิต!”
เวลานี้นางาฮิโกะ อิโตะเองก็ไม่เชื่อเช่นกันว่า เย่เฉินจะมีวิธีการใดทำให้ขาทั้งสองข้างของเขางอกออกมาได้เช่นเดิม
และที่พูดเช่นนี้ ก็เป็นเพราะว่าเขาต้องการแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ยอมไปอเมริกาอย่างเด็ดขาด
แม้ว่าอิโตะ นานาโกะจะไม่ได้มีความหวังอะไรอยู่แล้ว แต่ก็ไม่อยากให้พ่อใส่อารมณ์เพราะเรื่องนี้ ด้วยเหตุนี้นางจึงกล่าวออกมาทันทีอย่างไม่ทันคิด “โอโต้ซัง วันนี้ความเห็นของพ่อไม่ได้รับการอนุมัติ พ่อต้องไปอเมริกากับหนู หากพ่อไม่ไป หนูจะให้คนแบบพ่อขึ้นเครื่อง!”
“แกกล้าหรอ!” นางาฮิโกะ อิโตะกล่าวอย่างหัวเสีย “แม้ว่าตอนนี้แกจะเป็นเจ้าตระกูลอิโตะแล้ว แต่อย่างไรฉันก็เป็นพ่อของแก!”
อิโตะ นานาโกะกอดอกด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “โอโต้ซัง หนูขอแจ้งพ่อเอาไว้ตรงนี้เลย ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป หนูคือคนที่ใหญ่ที่สุดของตระกูลอิโตะ!”
ระหว่างที่พูด เสียงเฮลิคอปเตอร์ก็ดังหึ่งเข้ามาในทันที
อิโตะ นานาโกะเองก็ไม่ปล่อยให้เสียเวลา สั่งให้คนพาตัวทานากะ โคอิจิขึ้นไปด้วยเช่นกัน ท่านอาและพ่อบ้านสั่งให้คนรับใช้ยกอาหารกล่องใหญ่ขึ้นเฮลิคอปเตอร์ไปด้วย จากนั้นอิโตะนานาโกะก็รีบขึ้นเฮลิคอปเตอร์ไปทันที และบินมุ่งหน้าไปยังโตเกียวพร้อมกับทุกคน……
นางาฮิโกะ อิโตะมีท่าทางหมองหม่นตลอดเวลาจนกระทั่งถึงเวลาเครื่องบินออก
ก่อนที่จะขึ้นเครื่อง อิโตะ นานาโกะได้ถ่ายรูปที่นางาฮิโกะ อิโตะใส่ชุดยูกาตะทั้งตัวยืนอยู่ด้วยขาเทียมด้านล่างเครื่องบิน เมื่อถ่ายเสร็จก็ให้คนรับใช้อุ้มเขาขึ้นไปบนเครื่องบิน
เมื่อเครื่องบินออกเดินทางไปได้ครึ่งชั่วโมงแล้ว และกำลังบินอย่างคงที่นั้น อิโตะ นานาโกะกับอาก็ช่วยกันแกะห่ออาหารและเค้กที่ห่อขึ้นมา เพื่อฉลองวันเกิดครบรอบ 50 ปีกลางอากาศให้กับนางาฮิโกะ อิโตะ

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...