ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4786
เมื่อเจมส์ สมิธเห็นเย่เฉิน เขาก็ยินดีมากอย่างยิ่ง ในเวลาเดียวกันก็แสดงท่าทางตื้นตันราวกับเจอความหวังสุดท้ายของชีวิต
เย่เฉินกล่าวถามอย่างแปลกใจ “คุณสมิธมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”
สมิธกล่าวตอบอย่างยินดีออกไปตามสัญชาตญาณ “คืออย่างนี้ครับคุณเย่ ตอนนี้คลินิคของ FDA กำลังร่วมมือกับศูนย์การรักษาของตระกูลเฟ่ย ที่ผมมาวันนี้ก็เพื่อมาจัดการงานต่างๆ ที่เกี่ยวข้อง……”
กล่าวถึงตรงนี้แล้ว เขาก็ไม่รอให้เย่เฉินได้ทันพูดอะไร เขานั่งคุกเข่าลงกับพื้นแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น “คุณเย่ครับ ในช่วงเวลาที่ผ่านมาผมอยากพบหน้าคุณมาตลอด แต่ก็ไม่มีโอกาสเลยสักครั้ง ผมไปที่เมืองจินหลิงหลายครั้ง แต่คนของบริษัทผลิตยาเก้าเสวียน ไหนจะยังมีท่านหงห้าอีก ไม่ยอมให้ความร่วมมือกับผม……ท่านหงห้าถึงขั้นเก็บค่าแนะนำจากผมหลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยช่วยเหลืออะไรผมเลย……”
หงห้าที่ยืนอยู่ด้านหลังเย่เฉินเม้มปากก่อนจะเอ่ยปากว่า “ฝรั่งขี้นกอย่างแกคิดแต่จะเจอคุณเฉิน แสดงว่าจะต้องมีเจตนาไม่ดีแน่ แกคิดหรือว่าฉันไม่รู้จักแก พวกแกก็แค่ต้องการขอซื้อยาเกิดใหม่เก้าเสวียนจากอาจารย์เย่ แล้วก็เอากลับไปทำวิจัยย้อนกลับที่อเมริกา ฉันจะบอกอะไรพวกแกเอาไว้ตรงนี้เลยนะ ค่าแนะนำที่พวกแกให้มาฉันไม่เคยเอาไปใช้เลยสักนิดเดียว มีปัญญาก็ไปฟ้องฉันได้เลย!”
สมิธได้ยินแบบนี้ก็ตกใจ เพราะเขาเพิ่งเห็นว่าท่านหงห้าอยู่ด้านหลังเย่เฉิน
เขารีบอธิบายอย่างลนลาน “คุณเย่……ที่ผมตามหาคุณไม่ใช่ว่าผมอยากเอายาเกิดใหม่เก้าเสวียนไปทำวิจัยย้อนกลับนะ ผมเป็นผู้รับผิดชอบ FDA ผมอยากจะเอายาเกิดใหม่เก้าเสวียนไปขายที่ตลาดอเมริกาจริงๆ……”
“ต่อมา พวกคุณก็ยังซื้อยาของพวกเรากลับไปทำการวิจัยย้อนกลับอีก อย่าคิดว่าผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ ประเทศอเมริกาของพวกคุณได้ชื่อว่าให้ความสำคัญกับการคุ้มครองลิขสิทธิ์และการปกป้องทางสิทธิบัตรมากที่สุด แต่ FDA กลับจับมือกับกองทัพอเมริกาทำการวิจัยย้อนกลับยาของพวกเรา การทำแบบนี้นับว่าเป็นการกระทำไร้จริยธรรมทางอาชีพ และไม่รู้จักการปกป้องทรัพย์สินทางปัญญาได้อย่างไร้ยางอายที่สุดแล้ว!”
เย่เฉินยังคงกล่าวต่อไปว่า “หลังจากนั้นก็มีตัวแทนจากอเมริกาหลายแห่งมาที่บริษัทผลิตยาเก้าเสวียน ตัวแทนจากอเมริกาเหล่านี้ดูเหมือนว่าจะถูกส่งมาจากกองทัพอเมริกาและสำนักข่าวกรองกลางมาที่หัวเซี่ย พวกเขาแฝงตัวเข้ามาในบริษัทผลิตยาเก้าเสวียนเพื่อทำอะไรนั้น ผมไม่ต้องพูด คุณก็คงจะรู้เหตุผลดีล่ะมั้ง”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...