สมิธหลุดปากพูดออกมาทันที “ผมมีมากพอ ผมมีความจริงใจ 100%!”
เย่เฉินกล่าวเรียบๆ “อย่างนั้นผมขอแนะนำคุณให้ลาออกจากงาน แล้วพาลูกคุณไปที่หัวเซี่ย และทำตามความสามารถของคุณเต็มที่ โดยทำองค์กรการกุศลอย่างไม่หวังผลตอบแทน หากคุณตั้งใจจริง บางทีบริษัทยาเก้าเสวียนอาจจะให้โอกาสคุณสักครั้งก็ได้”
ระหว่างที่กล่าว เย่เฉินก็กล่าวเตือนขึ้นมาอีกว่า “แต่คุณก็ต้องจำเอาไว้ด้วยนะว่าที่ผมพูดเรื่องพวกนี้ ไม่ได้หมายความว่าคุณจะต้องได้ผลลัพธ์ในสิ่งที่คุณต้องการเสมอไป แต่ในสังคมนี้ ถ้าคุณอยากได้ผลตอบแทนคุณก็ต้องเป็นผู้ให้ก่อน ยิ่งไปกว่านั้นคุณต้องชดเชยให้กับความเย่อหยิ่งของคุณที่ทำกับบริษัทผลิตยาเก้าเสวียนเอาไว้ ตอนนั้นถ้าไม่ใช่เป็นเพราะผู้จัดการเว่ยต้องการล้างความแค้นด้วยคุณธรรมและให้ยาเกิดใหม่เก้าเสวียนกับคุณไว้กล่องหนึ่ง ตอนนี้ลูกชายของคุณคงตายเพราะคุณไปแล้ว ดังนั้นหากสุดท้ายผลลัพธ์ทำให้คุณต้องผิดหวัง คุณก็ต้องหาสาเหตุจากตัวของคุณเองก่อน!”
เมื่อได้ยินเย่เฉินกล่าวเช่นนี้ เจมส์ สมิธก็ไม่รู้จะไปอย่างไรต่อดี
เขาเป็นผู้รับผิดชอบ FDA ทั้งองค์กร ในอเมริกาแห่งนี้เขาไม่เพียงอยู่ในสังคมชั้นสูงเท่านั้น แต่ยังกลุ่มคนระดับแนวหน้าของประเทศด้วย
และทั้งหมดที่เย่เฉินกล่าวออกมานั้น สรุปได้ว่าต้องการให้เขาลาออกจากงานตอนนี้ ทิ้งทุกอย่างที่เขาอุตส่าห์ฟ่าฟันเพื่อให้ได้มันมา สำหรับเขาแล้วการตัดสินใจเช่นนี้เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อน
เมื่อเย่เฉินเห็นเขาเหม่อลอยจึงกล่าวเรียบๆ ว่า “นี่เป็นความเห็นของผมคนเดียว คุณลองกลับไปคิดทบทวนดูก่อนก็ได้ ผมมีธุระอย่างอื่นต้องจัดการอีก ผมขอตัวก่อน”
เมื่อกล่าวจบ เขาก็มองไปที่เฟ่ยเข่อซิน แล้วเอ่ยปากว่า “คุณหนูเฟ่ยไปกันเถิด”
เฟ่ยเข่อซินพยักหน้าแล้วทำท่าเชื้อเชิญ และกล่าวอย่างสุภาพว่า “คุณเย่เชิญทางนี้ค่ะ”
ปลัดเอ่ยถามอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง “คุณสมิธ นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น หากผมจำไม่ผิด ตอนที่ผมกับคุณเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัย คุณเคยบอกผมว่า การได้บริหาร FDA คือความฝันอันสูงสุดของคุณ ตอนนี้คุณทำได้แค่สองปีก็จะลาออกแล้วหรือ?!”
สมิธกล่าวอย่างหนักแน่นอีกครั้ง “ถูกต้อง ผมตัดสินใจแล้ว ผมจะลาออกจาก FDA และพาจิมมี่ไปที่หัวเซี่ย”
“ไปหัวเซี่ย?” อีกฝ่ายรีบถามต่อ “คุณจะพาจิมมี่ไปที่บริษัทผลิตยาเก้าเสวียนหรือ”
สมิธลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถอนใจ “ถูกครึ่งๆ เมื่อครู่นี้ผมได้เจอกับคนของบริษัทผลิตยาเก้าเสวียน แต่เขาไม่มีตัวเลือกใดให้ผมเลยสำหรับช่องทางที่จะได้ยามากขึ้นกว่านี้ ตอนนี้สิ่งที่ผมพอจะทำได้ก็คือพาจิมมี่ไปที่หัวเซี่ยแล้วไปทำองค์กรการกุศล ดูสิว่าผมจะทำให้จิมมี่สำเร็จหรือไม่……”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...