สำหรับยาก่อใหม่นั้น สามารถซ่อมแซมและฟื้นฟูระบบและอวัยวะแต่ละส่วนของมนุษย์ได้ยกเว้นสมองที่ไม่สามารถฟื้นฟูกลับมาได้
ส่วนสมองของหลี่ญ่าหลินนั้นมีปราณทิพย์ของเย่เฉินคอยปกป้องอยู่ ดังนั้นในระหว่างที่กำลังทำละลายร่างกายของเขาอยู่นั้น แม้ว่าเซลล์ของร่างกายจะถูกทำลายเสียหายหนักแต่ก็ไม่ส่งผลเสียสำคัญอะไรมากนัก
เนื่องจากตอนนี้ร่างกายของเขาได้แตกเป็นร่องๆ ไปแล้ว ต่อให้เสียหายมากกว่านี้ก็ไม่ต้องกังวล และปล่อยให้เป็นหน้าที่ของยาก่อใหม่ไป
หากไม่ได้เป็นเพราะเขากลัวว่าทั่วทั้งห้องนี้จะเต็มไปด้วยกลิ่นอบอวลของเนื้อนึ่ง เย่เฉินก็คงสั่งให้คนต้มน้ำเดือดอุณหภูมิเป็นร้อยองศาเพื่อเร่งความเร็วในการทำละลาย คงไม่นั่งอดทนรอให้เขาค่อยๆ ละลายแบบนี้
หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง เมื่อปล่อยให้น้ำอุ่นหมุนวนไปเรื่อยๆ สุดท้ายร่างแข็งๆ ของหลี่ญ่าหลินก็เริ่มอุ่นขึ้น ตอนนี้ราวกับเฟ่ยเข่อซินนึกบางอย่างขึ้นมาได้จึงรีบเอ่ยว่า “คุณเย่คะโลหิตของหลี่ญ่าหลินถูกถ่ายออกมาหมดแล้วก่อนที่จะนำไปแช่แข็ง และได้เปลี่ยนทั้งหมดเป็นของเหลวห่อหุ้มร่างกาย ทีนี้……จะไม่ส่งผลกระทบอะไรใช่ไหมคะ ต้องการให้เตรียมเลือดที่เข้ากันได้เอาไว้ก่อนหรือไม่คะ”
“ไม่ต้อง” เย่เฉินโบกมือพลางกล่าวด้วยท่าทางไร้กังวลราวกับคนลวงโลก “เรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องเล็กๆ เท่านั้น ต่อไปจะเป็นช่วงเวลาที่ต้องจับดูให้ดี”
ระหว่างที่กล่าวเขาก็เดินเข้าไปหยุดอยู่ข้างๆ หลี่ญ่าหลิน จากนั้นจึงเปิดสวิตซ์น้ำในอ่างเพื่อให้น้ำอุ่นได้ในอ่างไหลออกหมด จากนั้นจึงหยิบยาก่อใหม่ออกมาหนึ่งเม็ด
เฉินเย่อดไม่ได้ที่จะวางยาก่อใหม่ไว้กลางฝ่ามือก่อนครู่หนึ่ง พลางถอนใจ “ขนาดฝันผมยังไม่กล้าจะฝันว่าตอนนี้ผมได้กลั่นยาที่มีมูลค่าที่แพงที่สุดออกมาได้ และกำลังจะช่วยชีวิตคนคนแรกที่เขาจะต้องมาตามสืบผมภายหลังและจับตัวผมไว้สอบสวนที่อเมริกา”
“หากไม่เห็นแก่ที่ว่าคุณตายเพราะตระกูลอาน ผมคงไม่มีทางเสียยาที่ยากจะประเมิณมูลค่านี้กับคุณให้เปลืองแน่ คิดเสียว่าเป็นการชดใช้บุญคุณที่คุณช่วยครอบครัวของตากับยายผมไว้ก็แล้วกัน!”
ทว่าตอนนี้ในหลอดเลือดภายในร่างกายไม่มีเลือดอีกแล้ว สิ่งที่เข้ามาแทนที่ก็คือของเหลวเย็นๆ ที่ห่อหุ้มร่างกายเอาไว้
ทว่าด้วยการทำงานของยาก่อใหม่ อวัยวะภายในของเขาที่มีหน้าที่ในการผลิตโลหิตก็เริ่มกลับมาทำงานที่ละส่วน จากนั้นเลือดสดๆ ที่ถูกผลิตใหม่จำนวนมากก็ถูกผลิตออกมา ส่วนของเหลวเย็นๆ ที่ห่อหุ้มร่างกายก็ถูกแรงดันเลือดขับออกไปจากร่างกาย
หลังจากนั้น ร่างกายของเขาก็เริ่มมีอุณหภูมิเช่นอย่างแต่ก่อน ในเวลาเดียวกันรอยแผลบนร่างกายของเขาก็เริ่มกลับมาประสานเข้าด้วยกันอย่างรวดเร็ว
คนอื่นๆ มองไม่เห็นการเปลี่ยนแปลงของหลี่ญ่าหลิน พวกเขาเพียงเห็นว่า ผิวหนังของหลี่ญ่าหลินเริ่มเปลี่ยนจากสีขาวซีดกลับมามีสีของโลหิตอีกครั้ง

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...