ในช่วงเวลานั้นเอง เขาก็ได้ยินเสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น “หลี่ญ่าหลิน ตอนนี้คุณมองเห็นผมชัดไหม”
เมื่อได้ยินเสียงนี้ หลี่ญ่าหลินก็ชะงักไป
เป็นเรื่องที่แปลกมาก เวลาที่ผ่านมาเนิ่นนาน ในความฝันของเขาไม่เคยมีเสียงดังขึ้นเลย
ถึงแม้ว่าเขาจะฝันถึงภรรยาของตัวเอง หรือว่าบิดาที่เสียชีวิตไปแล้ว แต่ภาพความฝันพวกนั้นล้วนแล้วแต่เป็นภาพที่ไร้เสียง ราวกับเขากำลังดูหนังใบ้อยู่
ทว่าตอนนี้ราวกับว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินเสียง เสียงที่ดังขึ้นอย่างจริงแท้แน่นอน
ทว่าเสียงนี้ที่ได้ยินเป็นเสียงที่เขารู้สึกไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย
สิ่งที่น่าแปลกประหลาดไปยิ่งกว่านั้นก็คือ แม้ว่าเสียงจะไม่คุ้นเคย แต่ในความไม่คุ้นเคยนั้น ราวกับมีความคุ้นเคยแฝงอยู่ในนั้นด้วย
เขาอดไม่ได้ที่จะพูดกับตัวเอง “ฉันจะต้อง……เคยได้ยิน……เสียงนี้ที่ไหนสักแห่ง……”
“แต่……เวลาผ่านไปเนิ่นนานแล้ว……เวลาสั้นๆ……ทำให้เขานึกไม่ออก……”
ทว่าในช่วงเวลานั้นเอง ประสาทสัมผัสของเขาก็ค่อยๆ เริ่มกลับมาอีกครั้ง
ตอนนี้สิ่งที่เห็นไม่ได้เป็นเพียงเสียงสว่างขาวซีดอีกต่อไปแล้ว
ตอนนี้เขาสามารถมองเห็นถังแสตนเลสทรงสูงที่ดูแล้วมืดหม่นและน่าพิศวง
หลังจากนั้น สายตาของเขาก็เริ่มชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับกระจกใสในห้องน้ำที่เกิดผ้าบางๆ ขึ้นหนึ่งชั้นที่เกิดจากลมร้อนที่พัดผ่าน
ในตอนนั้นเอง เขาก็ค้นพบว่าตนเองนั้นนอนอยู่ในอ่างอาบน้ำใบใหญ่ที่
แถมด้านข้างอ่างน้ำนี่เองก็มีคนคนหนึ่งยืนอยู่!
เขาจ้องเขม็งไปที่คนคนนั้น ในตอนนั้นเองทั้งร่างของเขาก็สั่นสะท้าน!
สีหน้าของเย่เฉินแข็งกระด้างก่อนที่จะกล่าวออกไปว่า “ที่คุ้นเป็นเพราะว่าคุณเคยได้ยินตระกูลอานพูดถึงน่ะสิ งั้นขอแนะนำตัวให้ลึกซึ้งมากขึ้นกว่านี้หน่อย พ่อของผมชื่อเย่ฉางอิง คุณเองก็น่าจะรู้จักแม่ของผมด้วยใช่ไหม แม่เป็นลูกสาวคนโตของตระกูลอานมีชื่อว่าอานเฉิงซี!”
“อะไรนะ?! แกเป็นลูกของเฉิงซีหรอกหรือ เป็น……ไปได้อย่างไร!”
เมื่อได้ยินเย่เฉินแนะนำตัว อาการของหลี่ญ่าหลินเต็มไปด้วยความพรั่นพรึง
เขาจำได้อย่างชัดเจนว่าก่อนหน้านี้ไม่นานเขาเคยคุยกับอานโฉงชิว
ครั้งนั้นเขาได้คุยกับคุณท่านตระกูลอาน พี่สาวของอานโฉงชิว อานโฉงชิวก็เคยพูดถึงหลานชายคนนั้นที่ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้าง
เขาบอกว่า ตระกูลเขาตระเวณหาหลานไปแทบจะทั่วทั้งโลก
แต่ไม่ว่าพวกเขาจะใช้วิธีการอะไรก็ไม่สามารถตามหาเบาะแสของเขาได้เลย
และไปถึงขั้นที่ว่าคนจำนวนมากต่างคิดว่าเขาคงตายไปแล้ว เพียงแค่หาร่างของเขาไม่เจอก็เท่านั้น

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...