ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4798

หลี่ญ่าหลินตอบออกไปทันทีอย่างไม่ต้องคิด “ห้านาที! อย่างมากที่สุดคือห้านาที! ฉันทำงานเป็นนักสืบมาตั้งนานหลายปี ก็พอมีความรู้เรื่องการแพทย์อยู่บ้าง เมื่อสมองของคนเราขาดอากาศเกินห้านาที โดยปกติแล้วจะทำให้เกิดผลเสียหายหนักแก่สมอง หากเกินห้านาทีจะทำให้เกิดอาการสมองตาย ต่อให้ช่วยชีวิตเอาไว้ได้ สามารถกู้การเต้นของหัวใจและระบบการหายใจได้ แต่หลังจากที่สมองตายแล้ว จะไม่สามารถฟื้นขึ้นมาได้อีกและกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราในที่สุด”

เย่เฉินพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “อย่างนั้นคุณลองทบทวนดูว่า ตอนนั้นที่คุณเจอผู้ร้ายกลุ่มนั้น คุณก็โดนยิงและสลบไป แม้ว่าตอนนั้นผมจะดำเนินการอย่างรวดเร็ว แต่กว่าผมจะจัดการผู้ร้ายกลุ่มนั้นได้ ผมก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสองถึงสามนาที ดังนั้นช่วงนาทีชีวิตของคุณก็ได้ผ่านไปครึ่งหนึ่งแล้ว!”

“ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ต่อให้ผมมีตู้เย็นอยู่แถวนั้น สามารถเอาคุณยัดเข้าไปในตู้เย็นได้ กว่าจะทำให้อุณหภูมิในสมองของคุณลดจาก 30 องศาเซลเซียสไปสู่อุณหภูมิติดลบได้ก็ต้องใช้เวลามากพอสมควรกว่าสมองของคุณจะแช่แข็งได้ อย่าว่าแต่ห้านาทีเลย แม้แต่สิบห้านาทีก็ยังไม่ทัน”

“ยิ่งไม่ต้องพูดถึงระยะห่างของศูนย์แช่แข็งกับเขตนิวยอร์กที่ห่างกันถึงหนึ่งร้อยกว่ากิโลเมตร ต่อให้นั่งเฮลิคอปเตอร์ก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งชั่วโมง”

“ดังนั้นแม้ในตอนนั้นจะสามารถนำตัวคุณไปแช่แข็งได้ทันที คุณยังไม่ทันจะมาถึงที่นี่ สมองของคุณก็คงตายไปก่อนแล้ว และคุณจะยังคงมีความทรงจำเหมือนอย่างตอนนี้ได้อย่างไร”

คำพูดของเย่เฉินทำให้หลี่ญ่าหลินตกอยู่ในภวังค์

เขาค้นพบว่า สมมติฐานของเขาก่อนหน้านี้ปรากฏข้อขัดแย้งกันขึ้นในตอนนี้

อย่างแรก หากทั้งหมดที่เกิดขึ้นตอนนี้เป็นความจริง คำถามคือทำอย่างไรถึงช่วยชีวิตตนที่โดนยิงพรุนจนเป็นตะแกรงให้รอดชีวิตกลับมาได้

ข้อสอง หากตอนนี้ทุกอย่างเป็นแค่ห้วงความทรงจำของเขา เช่นนั้นก็ยากที่จะอธิบายได้ว่า สมองของตนจะยังคงสภาพดังเดิมได้อย่างไรในสถานการณ์เช่นนั้น

เพราะหลังจากที่ร่างกายไม่สามารถผลิตโลหิตได้แล้ว สมองจะยังคงมีเวลาเหลืออีกแค่ห้านาทีเท่านั้น ตามสถานการณ์เช่นนี้ ตนคงไม่สามารถรักษาความทรงจำเอาไว้ได้ ในเมื่อไม่สามารถรักษาความทรงจำเอาไว้ได้ และตอนนี้มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?