ตอนนั้นอานโฉงชิวเคยบอกเขาว่า ในงานประมูลลึกลับครั้งหนึ่ง อานโฉงชิวยอมควักเงินสามพันล้านดอลล่าห์เพื่อซื้อยาอายุวัฒนะนี้ แต่สุดท้ายก็โดนอีกฝ่ายหนึ่งปฏิเสธ
อานโฉงชิวบอกเขาว่า ยาอายุวัฒนะนั้นไม่เพียงแค่รักษาโรคได้มากมาย แต่ยังทำให้คนอายุยืนมากขึ้นถึงสิบยี่สิบปี
ความคิดแรกของหลี่ญ่าหลินนั่นคือไม่เชื่อ
แต่หลังจากที่ได้ฟังอานโฉงชิวอธิบาย แม้ว่าเขาจะรู้สึกพิศวงอยู่บ้าง แต่ด้วยความเชื่อที่มีต่อเพื่อนสนิท ทำให้เขาเลือกที่จะเชื่อเพื่อน
ตอนนั้นเขาแอบคิดในใจว่า “หากบนโลกนี้มียาวิเศษที่ทำให้คนอายุน้อยลงยี่สิบปีได้ การที่จะมียาที่สามารถทำให้เขาก่อร่างขึ้นมาใหม่ได้นั้นก็คงไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้……
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยว่า “ยาที่คุณพูด เป็นประเภทเดียวกับยาอายุวัฒนะในตำนานหรือไม่”
เย่เฉินยิ้ม “โอ้โห ที่แท้คุณก็เคยได้ยินเรื่องยาอายุวัฒนะเสียด้วย ได้ยินมาจากน้าชายใหญ่ของผมล่ะสิ”
“น้าชายใหญ่ของนาย……” หลี่ญ่าหลินชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นจึงนึกว่าตอนที่ตนเองเพิ่งจะฟื้นขึ้นมานั้น เย่เฉินได้แนะนำตัวเองไปแล้ว ตอนนั้นจึงรู้สึกประหลาดใจมากจนพูดโพล่งออกไปทันที “โฉงชิวเป็นคนพูดกับฉันเองจริงๆ……”
เย่เฉินพยักหน้าแล้วถามพร้อมรอยยิ้ม “ในเมื่อเขาเคยพูดเรื่องยาอายุวัฒนะกับคุณ แสดงว่าเขาจะต้องพูดเรื่องงานประมูลยาอายุวัฒนะด้วย ที่เขาโดนเจ้าของไล่ออกจากงานใช่ไหม?”
หลี่ญ่าหลินเบิกตากว้างและตอบไปว่า “นาย……รู้ได้ยังไง?!”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อยแล้วถามว่า “ทำไมหรือ ตอนนี้คุณยังสงสัยในฐานะของผมอยู่อีกหรือ”
หลี่ญ่าหลินค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่งแล้วมองไปทางเย่เฉินพร้อมกล่าวอย่างจริงจังว่า “ฉันก็แค่รู้สึกว่าเรื่องนี้แปลกมากเท่านั้นเอง หากนายเป็นเย่เฉินคนนั้นจริงๆ ตระกูลอานพยายามอย่างเต็มความสามารถในการตามหาตัวนาย คงเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะตามหาไม่เจอ ฉันจำได้ว่าตอนที่นายหายตัวไปอายุเพิ่งจะแปดขวบ ต่อให้นายมีความสามารถมากแค่ไหน ก็คงไม่มีทางที่จะหลบการตามหาของตระกูลอานได้……”
เย่เฉินยิ้มอย่างไร้อารมณ์ “ที่พวกเขาหาผมไม่พบ ไม่ได้เป็นเพราะว่าผมซ่อนตัวดีหรอก แต่เป็นเพราะว่าทุกคนที่ออกตามหาผมตามหาผิดทาง ทุกคนรู้ว่าผมหายตัวไปในที่เมืองจินหลิง จึงคิดว่าผมได้ออกไปจากจินหลิงตั้งนานแล้ว แต่พวกเขาไม่รู้เลยว่าจริงๆ แล้วตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมานี้ ผมอยู่ที่เมืองจินหลิงมาตลอด สงสัยจะเป็นอย่างคำที่ว่าเส้นผมบังภูเขาล่ะมั้ง”
เย่เฉินยังกล่าวต่อไปว่า “ส่วนเรื่องที่คุณถามผมเมื่อกี้ที่ว่าทำไมไม่กลับไปทำความรู้จักกับตายายนั้น คำตอบง่ายมาก เป็นเพราะไม่อยากรู้จัก”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...