ตอนนั้นอานโฉงชิวเคยบอกเขาว่า ในงานประมูลลึกลับครั้งหนึ่ง อานโฉงชิวยอมควักเงินสามพันล้านดอลล่าห์เพื่อซื้อยาอายุวัฒนะนี้ แต่สุดท้ายก็โดนอีกฝ่ายหนึ่งปฏิเสธ
อานโฉงชิวบอกเขาว่า ยาอายุวัฒนะนั้นไม่เพียงแค่รักษาโรคได้มากมาย แต่ยังทำให้คนอายุยืนมากขึ้นถึงสิบยี่สิบปี
ความคิดแรกของหลี่ญ่าหลินนั่นคือไม่เชื่อ
แต่หลังจากที่ได้ฟังอานโฉงชิวอธิบาย แม้ว่าเขาจะรู้สึกพิศวงอยู่บ้าง แต่ด้วยความเชื่อที่มีต่อเพื่อนสนิท ทำให้เขาเลือกที่จะเชื่อเพื่อน
ตอนนั้นเขาแอบคิดในใจว่า “หากบนโลกนี้มียาวิเศษที่ทำให้คนอายุน้อยลงยี่สิบปีได้ การที่จะมียาที่สามารถทำให้เขาก่อร่างขึ้นมาใหม่ได้นั้นก็คงไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้……
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยว่า “ยาที่คุณพูด เป็นประเภทเดียวกับยาอายุวัฒนะในตำนานหรือไม่”
เย่เฉินยิ้ม “โอ้โห ที่แท้คุณก็เคยได้ยินเรื่องยาอายุวัฒนะเสียด้วย ได้ยินมาจากน้าชายใหญ่ของผมล่ะสิ”
“น้าชายใหญ่ของนาย……” หลี่ญ่าหลินชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นจึงนึกว่าตอนที่ตนเองเพิ่งจะฟื้นขึ้นมานั้น เย่เฉินได้แนะนำตัวเองไปแล้ว ตอนนั้นจึงรู้สึกประหลาดใจมากจนพูดโพล่งออกไปทันที “โฉงชิวเป็นคนพูดกับฉันเองจริงๆ……”
เย่เฉินพยักหน้าแล้วถามพร้อมรอยยิ้ม “ในเมื่อเขาเคยพูดเรื่องยาอายุวัฒนะกับคุณ แสดงว่าเขาจะต้องพูดเรื่องงานประมูลยาอายุวัฒนะด้วย ที่เขาโดนเจ้าของไล่ออกจากงานใช่ไหม?”
หลี่ญ่าหลินเบิกตากว้างและตอบไปว่า “นาย……รู้ได้ยังไง?!”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อยแล้วถามว่า “ทำไมหรือ ตอนนี้คุณยังสงสัยในฐานะของผมอยู่อีกหรือ”
หลี่ญ่าหลินค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่งแล้วมองไปทางเย่เฉินพร้อมกล่าวอย่างจริงจังว่า “ฉันก็แค่รู้สึกว่าเรื่องนี้แปลกมากเท่านั้นเอง หากนายเป็นเย่เฉินคนนั้นจริงๆ ตระกูลอานพยายามอย่างเต็มความสามารถในการตามหาตัวนาย คงเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะตามหาไม่เจอ ฉันจำได้ว่าตอนที่นายหายตัวไปอายุเพิ่งจะแปดขวบ ต่อให้นายมีความสามารถมากแค่ไหน ก็คงไม่มีทางที่จะหลบการตามหาของตระกูลอานได้……”
เย่เฉินยิ้มอย่างไร้อารมณ์ “ที่พวกเขาหาผมไม่พบ ไม่ได้เป็นเพราะว่าผมซ่อนตัวดีหรอก แต่เป็นเพราะว่าทุกคนที่ออกตามหาผมตามหาผิดทาง ทุกคนรู้ว่าผมหายตัวไปในที่เมืองจินหลิง จึงคิดว่าผมได้ออกไปจากจินหลิงตั้งนานแล้ว แต่พวกเขาไม่รู้เลยว่าจริงๆ แล้วตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมานี้ ผมอยู่ที่เมืองจินหลิงมาตลอด สงสัยจะเป็นอย่างคำที่ว่าเส้นผมบังภูเขาล่ะมั้ง”
เย่เฉินยังกล่าวต่อไปว่า “ส่วนเรื่องที่คุณถามผมเมื่อกี้ที่ว่าทำไมไม่กลับไปทำความรู้จักกับตายายนั้น คำตอบง่ายมาก เป็นเพราะไม่อยากรู้จัก”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...