ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4800

“ไม่อยากรู้จัก?” หลี่ญ่าหลินขมวดคิ้วแต่ในใจก็คิดเช่นกันว่า ก็ไม่มีอะไรน่าแปลกใจอะไรที่เย่เฉินจะไม่อยากเจอ เพราะว่าเขาเคยได้ยินอันโฉงชิวเล่าว่าคุณท่านใหญ่ของตระกูลอานไม่ค่อยถูกชะตากับเย่ฉางอิงเท่าไหร่นัก หากตนเป็นเย่เฉิน ถ้าตาไม่ชอบหน้าพ่อ เขาก็คงไม่อยากรู้จักตาเหมือนกัน

ในตอนนั้นหลี่ญ่าหลินก็คิดบางอย่างออกจึงรีบโพล่งถามออกไปทันทีว่า “เมื่อกี้นายบอกว่าตอนที่ฉันเกิดเรื่อง นายอยู่ในที่เกิดเหตุด้วย อย่างนั้นนายก็ต้องรู้สิว่าตากับยายของนายก็อยู่ที่นั่นด้วย แถมคนที่ฆ่าฉันก็ต้องมุ่งหน้าไปหาพวกเขาต่อ แล้วตอนนี้พวกเขาเป็นยังไงบ้าง?!”

เย่เฉินกล่าวอย่างไร้ความรู้สึก “ผมเป็นคนช่วยพวกเขา ส่วนคนร้ายที่ฆ่าคุณผมก็จัดการฆ่าทิ้งไปหมดแล้ว”

หลี่ญ่าหลินถอนใจแล้วถามต่อไปอีก “ตระกูลอานไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่”

เย่เฉินตอบว่า “คนตระกูลอานไม่มีใครเป็นอะไร แต่น้าสะใภ้สามของผมกินยาฆ่าตัวตาย เพราะว่าเธอเป็นพวกเดียวกับผู้ร้ายพวกนั้น แถมพวกเขายังเป็นลูกน้องขององค์กรลับแห่งหนึ่งด้วย”

หลี่ญ่าหลินเบิกตากว้างพลางถามว่า “คุณพูดอะไรนะ นี่……จะเป็นไปได้ยังไง……แม้ว่าครอบครัวของต่งลี่ฉินจะสู้ครอบครัวของคุณตาของนายไม่ได้ แต่พ่อแม่ของเธอก็เป็นลูกครึ่งอเมริกัน-จีนที่มีทรัพย์สมบัติมาก อย่างน้อยๆ ก็ต้องมีทรัพย์สินหลายร้อยล้าน เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของตระกูลต่ง จะเป็นลูกน้องขององค์กรลับได้ยังไง”

เย่เฉินตอบอย่างไร้อารมณ์ “ต่อให้ครอบครัวของเธอมีเงินหลายร้อยหลานดอลล่าห์ แต่ก็คงเป็นได้แค่เครื่องมือบังหน้าขององค์กรนี้ และอาจจะถึงขั้นเป็นแค่หมากตัวหนึ่งเท่านั้น ความใหญ่โตขององค์กรนี้เหนือกว่าที่คุณจินตนาการเอาไว้มาก”

จากนั้นเย่เฉินจึงหยุดเล็กน้อยก่อนจะกล่าวต่อไปว่า “เรื่องนี้พูดไปก็ยาว ผมว่าคุณเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีหรือไม่ พวกเราเปลี่ยนสถานที่แล้วมานั่งคุยกันดีๆ ดีกว่า”

หลี่ญ่าหลินเองก็รู้สึกว่าการที่ตนต้องมานั่งอยู่ในอ่างที่ถ่ายน้ำออกไปจนหมดเช่นนี้ มันดูไม่สง่างามเอาเสียเลย

ดังนั้น เขาจึงเอ่ยถามอย่างเก้ๆ กังๆ ว่า “อย่างนั้น……พอจะมีเสื้อผ้าให้ฉันเปลี่ยนบ้างไหม……”