“ไม่อยากรู้จัก?” หลี่ญ่าหลินขมวดคิ้วแต่ในใจก็คิดเช่นกันว่า ก็ไม่มีอะไรน่าแปลกใจอะไรที่เย่เฉินจะไม่อยากเจอ เพราะว่าเขาเคยได้ยินอันโฉงชิวเล่าว่าคุณท่านใหญ่ของตระกูลอานไม่ค่อยถูกชะตากับเย่ฉางอิงเท่าไหร่นัก หากตนเป็นเย่เฉิน ถ้าตาไม่ชอบหน้าพ่อ เขาก็คงไม่อยากรู้จักตาเหมือนกัน
ในตอนนั้นหลี่ญ่าหลินก็คิดบางอย่างออกจึงรีบโพล่งถามออกไปทันทีว่า “เมื่อกี้นายบอกว่าตอนที่ฉันเกิดเรื่อง นายอยู่ในที่เกิดเหตุด้วย อย่างนั้นนายก็ต้องรู้สิว่าตากับยายของนายก็อยู่ที่นั่นด้วย แถมคนที่ฆ่าฉันก็ต้องมุ่งหน้าไปหาพวกเขาต่อ แล้วตอนนี้พวกเขาเป็นยังไงบ้าง?!”
เย่เฉินกล่าวอย่างไร้ความรู้สึก “ผมเป็นคนช่วยพวกเขา ส่วนคนร้ายที่ฆ่าคุณผมก็จัดการฆ่าทิ้งไปหมดแล้ว”
หลี่ญ่าหลินถอนใจแล้วถามต่อไปอีก “ตระกูลอานไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่”
เย่เฉินตอบว่า “คนตระกูลอานไม่มีใครเป็นอะไร แต่น้าสะใภ้สามของผมกินยาฆ่าตัวตาย เพราะว่าเธอเป็นพวกเดียวกับผู้ร้ายพวกนั้น แถมพวกเขายังเป็นลูกน้องขององค์กรลับแห่งหนึ่งด้วย”
หลี่ญ่าหลินเบิกตากว้างพลางถามว่า “คุณพูดอะไรนะ นี่……จะเป็นไปได้ยังไง……แม้ว่าครอบครัวของต่งลี่ฉินจะสู้ครอบครัวของคุณตาของนายไม่ได้ แต่พ่อแม่ของเธอก็เป็นลูกครึ่งอเมริกัน-จีนที่มีทรัพย์สมบัติมาก อย่างน้อยๆ ก็ต้องมีทรัพย์สินหลายร้อยล้าน เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของตระกูลต่ง จะเป็นลูกน้องขององค์กรลับได้ยังไง”
เย่เฉินตอบอย่างไร้อารมณ์ “ต่อให้ครอบครัวของเธอมีเงินหลายร้อยหลานดอลล่าห์ แต่ก็คงเป็นได้แค่เครื่องมือบังหน้าขององค์กรนี้ และอาจจะถึงขั้นเป็นแค่หมากตัวหนึ่งเท่านั้น ความใหญ่โตขององค์กรนี้เหนือกว่าที่คุณจินตนาการเอาไว้มาก”
จากนั้นเย่เฉินจึงหยุดเล็กน้อยก่อนจะกล่าวต่อไปว่า “เรื่องนี้พูดไปก็ยาว ผมว่าคุณเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีหรือไม่ พวกเราเปลี่ยนสถานที่แล้วมานั่งคุยกันดีๆ ดีกว่า”
หลี่ญ่าหลินเองก็รู้สึกว่าการที่ตนต้องมานั่งอยู่ในอ่างที่ถ่ายน้ำออกไปจนหมดเช่นนี้ มันดูไม่สง่างามเอาเสียเลย
ดังนั้น เขาจึงเอ่ยถามอย่างเก้ๆ กังๆ ว่า “อย่างนั้น……พอจะมีเสื้อผ้าให้ฉันเปลี่ยนบ้างไหม……”
เย่เฉินพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “จะว่าไปแล้ว ผมก็มีเรื่องที่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณจริงๆ”
หลี่ญ่าหลินประสานมืออย่างคารวะ “คุณชายเย่ เชิญว่ามาเลย!”
เย่เฉินชูนิ้วสองนิ้วพลางกล่าวเรียบๆ ว่า “มีสองข้อ ข้อแรก หากคุณเดินออกไปจากห้องนี้แล้วห้ามบอกใครว่าเคยเจอผม หากมีคนถามโดยเฉพาะคนจากตระกูลอาน คุณก็ตอบเขาไปว่าคุณเองก็ไม่แน่ใจ หลังจากที่คุณตื่นขึ้นมาจากศูนย์แช่แข็งแล้ว ก็ถูกส่งตัวออกมาเลย”
หลี่ญ่าหลินถามด้วยความสงสัย “คุณชายเย่ คุณช่วยชีวิตคนตระกูลอานเอาไว้ ทำไมถึงไม่แนะนำตัวกับพวกเขาล่ะ”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...