ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4808
อานโยวโยวพยักหน้า “ได้เลยพี่ใหญ่ น้องเข้าใจแล้ว”
คุณท่านหันมาพูดกับอานโฉงชิวว่า “โฉงชิว ช่วยหารูปของคุณหนูเฟ่ยเอามาให้ฉันดูหน่อย ฉันจะได้ไม่จำคนผิด”
อานโฉงชิวรีบหยิบมือถือออกมาเพื่อหารูปคุณหนูเฟ่ยในอินเตอร์เน็ตก่อนจะยื่นให้คุณท่านดู
คุณท่านดูอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะส่งมือถือคืนให้อานโฉงชิว ทว่าตัวของเขาพลันแข็งทื่อเพราะในหัวของเขาปรากฏภาพของคนคนหนึ่ง จึงอดไม่ได้ที่จะถามว่า “จริงสิ โฉงชิว……คุณหนูเฟ่ยเอาตัวญ่าหลินไปด้วยใช่ไหม”
อานโฉงชิวชะงักก่อนจะตอบว่า “พ่อจำญ่าหลินได้แล้วหรือครับ”.
คุณท่านกล่าวออกมาราวกับอยู่ในภวังค์ “เมื่อกี้นี้ในหัวของฉันปรากฏภาพภาพหนึ่งแวบขึ้นมา คล้ายจำได้ว่าผู้มีพระคุณในวันนั้นบอกว่าหลี่ญ่าหลินตายไปแล้ว……”
เขารีบถามต่ออีกว่า “โฉงชิว วันนั้นผู้มีพระคุณได้บอกไหมว่า ร่างของหลี่ญ่าหลิน เขาจะให้คนเอาไปจัดการฝังให้”
อานโฉงชิวตกใจที่พ่อยังคงจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนั้นได้บางส่วน จึงกล่าวอย่างหดหู่ “ตอนนนั้นผู้มีพระคุณพูดแบบนั้นจริงๆ ผมเดาว่าเขาคงสั่งให้คุณหนูเฟ่ยเป็นคนจัดการเรื่องนั้นต่อ”
ดวงตาของคุณท่านแดงก่ำขึ้นแล้วกล่าวอย่างตำหนิตัวเอง “ฉันผิดต่อหลี่ญ่าหลิน ผิดต่อพ่อแม่ของเขาและผิดต่อลูกเมียของเขา……”
อานโฉงชิวจึงรีบกล่าวปลอบใจ “พ่อครับ นี่ไม่ใช่ความผิดของพ่อคนเดียวสักหน่อย แต่เป็นตระกูลอานของพวกเราที่ติดหนี้เขา”
คุณท่านถามอีกว่า “แล้วลูกเมียของญ่าหลิน จัดการอย่างไรบ้างแล้ว”
อานโฉงชิวกล่าวอย่างอึดอัดใจ “ผมยังไม่ได้ไปจัดการอะไรทางด้านลูกเมียของเขาเลย……วันนั้นผู้มีพระคุณกำชับว่าไม่ว่าใครก็ห้ามเผยแพร่ข่าวการเสียชีวิตของเขาโดยเด็ดขาด รวมทั้งลูกเมียของเขาด้วย ภรรยาของเขาพยายามโทรหาผมตลอดเพื่อถามว่าเขาหายไปไหน ผมเองก็ได้แต่ตอบว่าไม่แน่ใจ……สองแม่ลูกได้ไปแจ้งความแล้ว แต่ว่าตำรวจนิวยอร์กก็ไม่ได้เบาะแสอะไรของเขาเลย……”
หลี่ญ่าหลินนั่งรออยู่ริมหน้าต่างมองออกไปยังอาคารสูงตระหง่านด้านนอก แมตฮัตตันหรูหรารุ่งเรืองทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ
จนกระทั่งถึงตอนนี้ เขาเองก็ยังรับกับความจริงเรื่องที่ว่าตนเองตายแล้วฟื้นขึ้นมาไม่ได้
เฮลิคอปเตอร์บินไปถึงอาคารอานปางอย่างรวดเร็วแล้วมุ่งหน้าไปยังตำแหน่งดาดฟ้าอาคาร จากนั้นจึงลงจอดช้าๆ
หลี่ญ่าหลินในตอนนั้นยังคงสวมใส่แมสปิดปากและแว่นตาดำ บวกกับชุดนักวิจัยที่เขาสวมใส่ ทำให้มองไม่ออกว่าคนคนนี้คือหลี่ญ่าหลินนักสืบเชื้อสายจีนที่หายตัวไปช่วงระยะเวลาหนึ่ง
หลังจากที่เฮลิคอปเตอร์จอดสนิทแล้ว ผู้ช่วยกัปตันก็เดินออกมาจากห้องนักบิน เพื่อเปิดประตูเครื่องบินให้กับเฟ่ยเข่อซินและหลี่ญ่าหลิน
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...