ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4826
เย่เฉินมาต้อนรับที่ชั้นบน เมื่อเห็นประตูเฮลิคอปเตอร์เปิดออก อิโตะ นานาโกะในชุดกิโมโนก็ก้าวลงมาจากเฮลิคอปเตอร์ แล้วก็ค่อยๆ อึ้งไปอย่างไม่รู้ตัว
แม้จะบอกว่าอิโตะ นานาโกะใส่ชุดกิโมโนจะสวยมากจริงๆ และก็ยังมีกลิ่นอายความอ่อนโยนที่เป็นเอกลักษณ์ของหญิงชาวญี่ปุ่นเช่นกัน แต่เย่เฉินก็ยังไม่ค่อยเข้าใจนักว่าเหตุใดอิโตะ นานาโกะจะต้องใส่ชุดแบบนี้ออกจากบ้านด้วย
เมื่อเห็นเย่เฉินที่กำลังครุ่นคิดพินิจพิเคราะห์อยู่ตรงหน้า อิโตะ นานาโกะเบิกบานยินดียิ่งรอยยิ้มบนใบหน้าก็ค่อนข้างเบ่งบานเป็นประกายเป็นพิเศษ แล้วกล่าวต่อเย่เฉินว่า: “ไม่ได้พบกันหลายวันเลยนะเย่เฉินซัง!”
เย่เฉินยิ้มออกมาจางๆ แล้วพยักหน้ากล่าวว่า: “ใช่ ไม่ได้พบกันเสียหลายวันเลย ทำไมเธอถึงแต่งตัวเป็นทางการเช่นนี้กัน?”
และในตอนนี้พ่อบ้านของตระกูลอิโตะและท่านอาของอิโตะ นานาโกะก็ลงมาจากเครื่องบินเช่นกัน แล้วก็ประคองนางาฮิโกะ อิโตะที่ใส่เฝือกลงมาจากบนเครื่องบินอีก
เมื่อเย่เฉินได้เห็นคนเหล่านี้แต่ละคนต่างใส่ชุดที่เป็นทางการอย่างมาก สีหน้าก็เลยยิ่งประหลาดใจยิ่งขึ้นอีก
อิโตะ นานาโกะเอ่ยปากกล่าวออกมาทีเล่นทีจริงว่า: “เดิมทีวันนี้เป็นวันเกิดของท่านพ่อ ดังนั้นพวกเราจึงสวมใส่ชุดตามธรรมเนียมของญี่ปุ่นเตรียมการที่จะฉลองวันเกิดให้ท่านพ่อ แต่คิดไม่ถึงว่ากำลังเตรียมการจะทานอาหารเย็น เย่เฉินซังก็โทรศัพท์มา พวกเราก็เลยรีบขึ้นเครื่องบินมานี่ไง”
ในขณะที่กล่าวอยู่นั้นอิโตะ นานาโกะก็มองไปยังนางาฮิโกะ อิโตะที่อยู่ด้านข้างครู่หนึ่ง แล้วกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม: “คิดไม่ถึงว่าวันเกิดของท่านพ่อในอายุ 50 ปีจะฉลองบนเครื่องบิน คิดไปแล้วก็เป็นประสบการณ์ที่แปลกใหม่อย่างหนึ่งก็ว่าได้นะ......”
นางาฮิโกะ อิโตะราวกับว่าจะเป็นคนชราที่ไม่ได้รับความเป็นธรรมก็ไม่ปาน หลังจากมองไปที่ อิโตะ นานาโกะด้วยความไม่สบอารมณ์ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยกมือประกบหันมาทางเย่เฉิน กล่าวด้วยคำพูดที่เคารพว่า: “คุณเย่สวัสดี ในที่สุดก็ได้พบกับท่านอีกครั้ง!”
เย่เฉินพยักหน้าหน้าด้วยรอยยิ้มแล้วกล่าวว่า: “คุณอิโตะ คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะเป็นวันเกิดของคุณ วันเกิดทั้งทีทรมานให้เจ้าต้องบินมาไกลเช่นนี้ รู้สึกไม่ดีเลยจริงๆ”
นางาฮิโกะ อิโตะรีบกล่าวขึ้นทันที: “คุณเย่ท่านก็กล่าวหนักเกินไปแล้ว ท่านเป็นผู้มีพระคุณของตระกูลอิโตะ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่ท่านต้องการพวกเรา พวกเราจะต้องมาถึงให้ทันในทันที!”
ตอนนั้นตอนที่อิโตะ นานาโกะไปเข้าร่วมการแข่งขันที่จินหลิง เย่เฉินก็รู้จักทานากะ โคอิจิแล้ว
ความทรงจำที่เขามีต่อทานากะ โคอิจินั้นไม่เลวเลย เป็นเพราะว่าคนคนนี้โดยรวมแล้วค่อนข้างตรงไปตรงมาและซื่อสัตย์อย่างมาก อีกอย่างหากไม่ใช่เป็นเพราะเขาไหวตัวได้ทัน ดึงนางาฮิโกะ อิโตะกระโดดสะพานเพื่อเอาชีวิตรอด นางาฮิโกะ อิโตะก็คงจะต้องถูกตระกูลทากาฮาชิจัดการทิ้งไปแล้วเป็นแน่
ทานากะ โคอิจิเต็มไปด้วยความซาบซึ้งทั้งใบหน้า ตามความคิดของเขานั้น เย่เฉินจำตนได้ และยังกล่าวทักทายตนก่อนอีก นี่ก็เท่ากับว่าได้ให้ความเคารพในตัวเขาอย่างที่ไม่กล้าจะคาดหวังมาก่อนเลย
และตอนนี้เย่เฉินก็กล่าวกับคนหลายคนนั้นว่า: “ทุกท่าน ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่จะพูดคุยกันได้ พวกเราเข้าไปคุยด้านในเถอะ”
พอพูดจบเขาก็กล่าวกับเฉินจื๋อข่ายที่อยู่ด้านข้างว่า: “เหล่าเฉิน คุณไปให้แผนกอาหารจัดเตรียมโต๊ะเลี้ยงรับรองตัวหนึ่งในห้องเพรสซิเดนสูทของผม แล้วก็ไปสั่งเค้กวันเกิดหนึ่งที่ หนึ่งชั่วโมงให้หลังนี้มาจัดฉลองวันเกิดให้คุณอิโตะ!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...