ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4827

หลังจากได้ฟังคำสั่งของเย่เฉินแล้ว เฉินจื๋อข่ายก็รีบกล่าวออกมา: “ได้ขอรับคุณชาย กระผมจะไปเตรียมการเดี๋ยวนี้แหละขอรับ”

พูดจบก็รีบหันตัวแล้วเดินออกไปทันที

นางาฮิโกะ อิโตะในตอนนี้ก็เลยกล่าวออกมาอย่างรู้สึกไม่ดีเล็กน้อย: “คุณเย่ ท่านไม่ต้องเกรงใจเช่นนี้หรอก ฉลองวันเกิดก็คงไม่ต้องแล้วล่ะ มีธุระอะไรท่านก็สั่งการมาได้เลยตรงๆ”

อิโตะ นานาโกะที่อยู่ด้านข้างก็เดาไม่ถูกถึงจุดหมายที่แท้จริงของเย่เฉินที่ให้พวกเขามาที่นครนิวยอร์ก ดังนั้นก็เลยกล่าวออกมาด้วยความจริงใจอย่างมากเช่นกัน: “เย่เฉินซัง หากคุณมีธุระอะไรให้ตระกูลอิโตะรับใช้ ก็ขอให้คุณไม่ต้องเกรงใจพวกเราเลย! ไม่ว่าจะให้ทำอะไรก็ตาม ตระกูลอิโตะของเราจะทำอย่างสุดกำลังความสามารถแน่นอน!”

เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “หากจะบอกว่าข้ามีอะไรที่ต้องการให้ตระกูลอิโตะรับใช้จริงๆ ที่จริงแล้วก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มี”

ขณะที่พูดอยู่ เย่เฉินก็นิ่งไปเล็กน้อยและกล่าวต่ออีกว่า: “ช่วงนี้ข้าบังเอิญไปพบตัวยาชนิดหนึ่งที่สามารถช่วยเหลือคนพิการได้ ดังนั้นจึงอยากจะให้คุณอิโตะและคุณทานากะประเดี๋ยวช่วยลองยาให้ข้าหน่อย”

นางาฮิโกะ อิโตะแม้แต่ฝันก็ยังคิดไม่ถึงเลยว่าเย่เฉินเรียกให้เขามาไกลถึงสหรัฐอเมริกาเช่นนี้เพื่อให้เขาทดลองยา

หากเป็นคนปกติทั่วไปได้ยินว่าต้องการจะให้ตัวเองทดลองยา เกรงว่าในใจจะต้องตื่นเต้นอย่างแน่นอน

แต่ทว่า นางาฮิโกะ อิโตะมีความไว้วางใจในตัวของเย่เฉินอย่างหมดเปลือก

ยังไงหลังจากที่เขาและทานากะ โคอิจิถูกตัดแขนไป สภาพร่างกายก็สามารถฟื้นฟูกลับมาได้อย่างรวดเร็วพอสมควร และก็ต้องยกความดีให้ยาทิพย์ชั้นยอดของเย่เฉินเช่นกัน

ดังนั้นเขาก็กล่าวออกมาอย่างไม่เสแสร้งเลยแม้แต่นิดว่า: “คุณเย่ ท่านเอายาให้ข้าได้เลย กระผมจะกินเดี๋ยวนี้แหละ!”

ทานากะ โคอิจิก็กล่าวออกมาอย่างไม่ลังเลเช่นกัน: “คุณเย่ กระผมก็ยินดีเช่นกัน!”

เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “พวกคุณสองคนไม่ถามหน่อยหรือว่ายานี้มีผลอย่างไรบ้าง?”