ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4829

นางาฮิโกะ อิโตะหันมามองทางเย่เฉิน แล้วกล่าวอย่างไม่มีทางเลี่ยงว่า: “คุณเย่ ท่านว่าเธอนี่กำลังขัดแย้งกันเองใช่หรือไม่?”

แม้ว่าเย่เฉินก็มีอาการทำตัวไม่ถูกเช่นกัน แต่ก็ไม่ได้รับผลกระทบมากนัก เขามองมาที่นางาฮิโกะ อิโตะ แล้วกล่าวถามด้วยท่าทางที่จริงจังมาก: “คุณอิโตะหากให้คุณขอพรที่เกี่ยวข้องกับตัวคุณคนเดียว งั้นคุณจะขออะไรล่ะ?”

นางาฮิโกะ อิโตะหัวเราะกระแอมออกมาแล้วกล่าวตามใจคิดว่า: “หากเกี่ยวข้องกับตัวผมเพียงคนเดียวลำพัง งั้นผมก็ย่อมหวังว่าขาทั้งสองข้างของผมนี้......”

พูดถึงตรงนี้ นางาฮิโกะ อิโตะก็ฝืนหัวเราะออกมาหนึ่งคำ โบกมือขึ้นแล้วกล่าว: “ช่างเถอะ ยังไงก็ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก ผมไม่ทำให้พระเจ้าลำบากใจดีกว่า......”

เย่เฉินยิ้มออกมาทันที แล้วเอ่ยปากกล่าว: “พูดออกมาเถอะ”

“ฮะ?” นางาฮิโกะ อิโตะกล่าวถามอย่างไม่เข้าใจ: “พูดอะไรออกมา?”

เย่เฉินกล่าวอย่างจริงจัง: “พูดความหวังของคุณออกมา”

นางาฮิโกะ อิโตะกล่าว: “เรื่องที่ไม่อาจจะเกิดขึ้นได้จริง พูดออกมาก็ไม่มีความหมายหรอก......”

ท่าทางของเย่เฉินค่อนข้างเคร่งขรึมหลายเท่าแล้วค่อยๆ กล่าวว่า: “ไม่ต้องสนใจว่าจะสามารถเป็นจริงได้ไหม พูดออกมาอย่างอาจหาญก่อน หากพูดยังไม่กล้าจะพูดแล้วจะเป็นจริงขึ้นมาได้อย่างไรกันเล่า?”

คำพูดของเย่เฉินทำให้นางาฮิโกะ อิโตะก็รู้สึกว่าที่ตัวเองมักจะอ้ำๆ อึ้งๆ ตะกุกตะกักก็ดูจะไม่ชัดเจนไปหน่อย ดังนั้นก็เลยกล่าวออกมาอย่างไม่เสแสร้ง: “หากจะให้ผมของพรที่เกี่ยวข้องกับตัวเองคนเดียวนั้น งั้นก็ต้องหวังว่าขาทั้งสองข้างของผมจะสามารถกลับมาได้ใหม่อีกครั้งอย่างแน่นอน แต่เสียดายที่......”

“พอแล้วล่ะ” เย่เฉินยื่นมือออกไปขัดไม่ให้เขาพูดต่อ จากนั้นกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า: “กฎเกณฑ์ในการขอพรก็คือว่าอยากได้อะไรคุณก็แค่พูดออกมาเท่านั้น สำหรับว่าจะเป็นจริงขึ้นมาไหมนั้น นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาที่คุณจะต้องไปกังวลเลย”

นางาฮิโกะ อิโตะอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วหัวเราะเยาะตัวเอง จากนั้นก็พยักหน้า: “คุณเย่พูดถูก จะเป็นจริงขึ้นมาได้หรือไม่นั้นก็ต้องแล้วแต่พระเจ้าแล้ว”

เย่เฉินโบกมือขึ้นแล้วออกมาไม่ไยดี: “เรื่องแบบนี้พระเจ้าก็ไม่อาจได้ผล”