ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4831

หลังจากเย่เฉินกำชับเขาไปชุดหนึ่งแล้วก็ให้หงห้าป้อนยาก่อใหม่ 1 เม็ดให้เขาอีก

จากนั้นก็ทิ้งหงห้าให้คอยเฝ้าอยู่ด้านข้าง ตัวเองกลับออกมาที่ห้องรับแขกในห้องชุดโอ่โถง

และในขณะเดียวกันนั้น อิโตะ นานาโกะกำลังนั่งรอคอยอย่างกังวลใจอยู่บนโซฟา

และซูรั่วหลีที่กำลังยืนอยู่ข้างกายของเธอก็เก็บงำความตื่นเต้นที่อยู่ในใจไม่ได้: “โอสถของคุณเย่ สามารถทำให้ร่างที่บาดเจ็บสาหัสของหลี่ญ่าหลินกลับมาเหมือนดังเดมได้อีก บัดนี้เขาก็ให้ท่านแม่และคนของตระกูลอิโตะมาที่นครนิวยอร์ก และที่บังเอิญกว่านั้นก็คือ ท่านแม่และคนของตระกูลอิโตะสองคนต่างก็พิกลพิการ หรือว่าคุณเย่เตรียมการที่จะใช้โอสถแบบเดียวกันมารักษาพวกเขา?”

“เมื่อครู่คุณเย่ก็ชี้นำนางาฮิโกะ อิโตะมาตลอด ให้เขาออกปากพูดออกมาเองถึงความหวังที่ว่าการจะให้ขาทั้งสองข้างฟื้นฟูกลับมาดังเดิม......หรือเป็นไปได้ว่า......หรือเป็ฯไปได้ว่าโอสถของคุณเย่สามารถทำให้ขาที่ขาดไปแล้วของพวกเขางอกกลับมาใหม่ได้อีกครั้งหนึ่งอย่างนั้นแหละ?”

“หากเป็นเช่นนั้นจริงๆ ......งั้นท่านแม่ก็ไม่ใช่ว่า......ก็ไม่ใช่ว่าจะสามารถเปลี่ยนเป็นคนปกติได้งั้นเหรอ!”

เหออิงซิ่วท่านแม่ของซูรั่วหลี ก่อนที่จะให้กำเนิดเขาออกมาก็ขาดแขนข้างหนึ่งไปแล้ว

และก็ในตอนที่เธอช่วยชีวิตซูโสว่เต้าแขนข้างนั้นก็ได้เสียไป ซูโสว่เต้าก็เลยเกิดการซาบซึ้งขึ้น แล้วทรยศต่อการหมั้นหมาย เกิดเป็นความรักขึ้นต่อเธอไป

และก็เพราะความรักที่เกิดขึ้นในครั้งนั้นจึงมีการกำเนิดของซูรั่วหลีขึ้นมาได้

ตอนเล็กๆ ซูรั่วหลีมักจะเห็นอกเห็นใจท่านแม่ที่แขนขาดไปหนึ่งข้างอยู่บ่อยครั้ง

และเรื่องที่ทำให้เธอไม่เข้าใจ เธอตอนอายุยังเยาว์ในทุกๆ ปี ตอนที่กอดบาดแผลแขนที่ขาดของท่านแม่เอาไว้ ร้องไห้ขอร้องให้สวรรค์คุ้มครอง ให้แขนที่ขาดไปของท่านแม่งอกกลับออกมาใหม่นั้น ท่านแม่ก็มักจะบอกเธอด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความเต็มใจว่าแขนข้างนั้นที่ขาดทิ้งไปได้เปลี่ยนเป็นของขวัญที่ล้ำค่าที่สุดบนโลกนี้มาจากสวรรค์แล้ว ดังนั้นตนไม่เสียใจเลยแม้แต่นิดเดียว

ซูรั่วหลีที่ยังเยาว์อยู่ก็ไม่เข้าใจ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าท่านแม่ใช้แขนข้างนั้นแลกของอะไรที่สำคัญขนาดนั้นกันแน่