ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4836

ในขณะที่พูดอยู่ เขานึกอะไรขึ้นมาได้ก็รีบพูด: “ใช่แล้ว! แม้แต่พ่อบ้านของผมก็ยังเกิดเป็นภาพหลอนเช่นกันเลย! เป็นไปได้หรือไม่ว่าในโคลนนี้มีสิ่งของที่ทำให้สำแดงภาพหลอนอะไรหรือเปล่าที่ส่งผลให้พวกเราทั้งสองคนเกิดเห็นเป็นภาพหลอนขึ้นมา?!”

เย่เฉินส่ายหัวไปมาแล้วกล่าวอย่างเรียบเฉย: “คุณอิโตะ คุณก็ไม่ได้เกิดเป็นภาพหลอนอะไรเสียหน่อย ขาทั้งสองข้างนี้ที่คุณเห็นเป็นการมีอยู่จริง เมื่อครู่ที่ผมป้อนให้คุณกินก็เป็นยาที่จะสามารถทำให้ขาที่ขาดไปงอกออกมาใหม่ได้ นี่ก็เป็นสาเหตุที่ว่าทำไมผมจึงเรียกตัวคุณจากญี่ปุ่นให้มาตั้งไกลถึงนี่ ดังนั้นผมขอบอกคุณอย่างจริงจังว่าเริ่มตั้งแต่วันนี้ไป คุณก็ไม่ใช่คนพิการที่ไม่มีขาทั้งสองข้างอีกต่อไปแล้ว!”

คำพูดของเย่เฉิน ทำให้ความรู้สึกของนางาฮิโกะ อิโตะราวกับว่าเหมือนโดนสายฟ้าฟาดลงมาทั้งตัวก็ไม่ปาน!

ขาอึ้งอยู่ตรงที่เดิมนั้นไปครู่หนึ่ง มองไปยังเย่เฉินอย่างตื่นเต้น กล่าวถามด้วยเสียงสั่นเทาว่า: “คุณ......คุณเย่......ท่านแน่ใจว่าไม่ได้ล้อเล่นกับผมใช่ไหม? ขาของผม......งอกออกมาจริงๆ เหรอ?”

เย่เฉินพยักหน้าแล้วกล่าวอย่างไม่คิดอะไรว่า: “คุณอิโตะ ยังไงคุณก็เป็นคนที่ผ่านอะไรมาอย่างโชกโชนนับไม่ถ้วน เวลาเช่นนี้ไม่ต้องประหลาดใจขนาดนี้ไหม? หากคุณยังไม่เชื่อว่าที่เป็นของจริง ก็ลองยืนขึ้นมาเดินดูสักหน่อยก็ได้”

นางาฮิโกะ อิโตะมองดูขอที่กำยำสองข้างนั้นของตนอย่างแน่นิ่งไป จากนั้นยื่นมือออกไปคลำตามจิตสำนึกครู่หนึ่ง

ความรู้สึกสัมผัสเข้ามาในมือมันจริงแท้อย่างหาที่เปรียบมิได้เลย

อีกอย่างเมื่อค่อยๆ สงบนิ่งลง เขาจึงรับรู้ได้ว่าไม่เพียงแต่ตอนที่มือสัมผัสไปยังขาของตนเท่านั้น ที่ทำให้มือรู้สึกมีความสัมผัสที่เป็นจริง แม้กระทั่งขาของตนเองก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่ถูกสัมผัสว่าเป็นจริงแท้แน่นอนเช่นกัน

และนาทีนี้ ทั้งตัวของนางาฮิโกะ อิโตะก็เริ่มควบคุมการสั่นเทาอย่างรุนแรงขึ้นมาไม่ได้

เขาเริ่มค่อยๆ เชื่อแล้วว่าทุกสิ่งทุกอย่างตรงหน้าเขาดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องจริงไปหมด

ความตื่นตระหนกที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ยังมีความตื่นเต้นอย่างมากล้นอยู่ด้วย ทำให้ทั้งตัวของเขาสั่นราวกับผู้ป่วยโรคพาร์กินสันขั้นรุนแรงคนหนึ่งเลยก็ว่าได้