ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4837

เย่เฉินกล่าวถามออกมาอย่างเบาๆ ว่า: “คุณเคยฝันว่าคนที่ขาขาดออกไปแล้วยังสามารถงอกออกมาใหม่ได้งั้นเหรอ?”

พ่อบ้านรีบส่ายหัว แล้วกล่าวอย่างจริงจังว่า: “ไม่เคยมาก่อน......”

เย่เฉินหัวเราะออกมาครู่หนึ่ง: “งั้นก็ถูกแล้วล่ะ เรื่องดีๆ เช่นนี้ มันไม่ใช่ว่าอยากจะฝันก็สามารถฝันเห็นได้ที่ไหนกัน นี่ก็เหมือนกับผู้ชายทุกคนที่ล้วนมีช่วงเวลาวัยแรกรุ่น แต่เขาเป้าหมายของความฝันหวานแต่ละรอบนั้นของเขา ล้วนไม่จำเป็นจะต้องเป็นผู้หญิงคนนั้นที่เขารักที่สุด คุณว่าใช่เหตุผลนี้หรือเปล่าล่ะ?”

พ่อบ้านค่อยๆ เข้าใจเช่นนี้ขึ้น พยักหน้าราวกับตำกระเทียมแล้วกล่าวออกมาว่า: “ครับๆๆ ......ตลอดช่วงเวลาวัยเยาว์ของผม จะบีบเค้นสมองยังไงก็ไม่เคยอยู่ในความฝันแบบนั้น ฝันถึงเทพีท่านนั้นที่อยู่ในดวงใจของผม......”

เย่เฉินอืมออกมาหนึ่งคำ จากนั้นมองมายังนางาฮิโกะ อิโตะ แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มจางๆ : “คุณอิโตะ ความปรารถนาในวันเกิดได้กลายเป็นความจริงขึ้นมาแล้ว ความรู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง?”

นางาฮิโกะ อิโตะที่ยังยืนอยู่ที่เดิมอย่างบื้อๆ เมื่อครู่ได้ฟังคำพูดนี้ ทันใดนั้นก็คุกเข่าตัวตรงบนกระเบื้องปูพื้นแข็งแล้วสำลักออกมาหนึ่งคำ รอบดวงตาของเขาเปี่ยมไปด้วยน้ำตา มองมายังเย่เฉินแล้วกล่าวอย่างกล้ำกลืนว่า: “คุณเย่! ขอบคุณบุญคุณของท่านที่สร้างขึ้นมาใหม่! ข้านางาฮิโกะ อิโตะแม้แต่ฝันก็ยังคิดไม่ถึงเลยว่าชาตินี้จะยังสามารถกลายเป็นคนปกติคนหนึ่งได้อีก! บุญคุณอันใหญ่หลวงของท่าน กระผมยากที่จะลืมได้ชั่วชีวิต!”

ขณะที่พูดอยู่ เขากางแขนออกทั้งสองข้าง คุกเข่าคำนับอยู่บนพื้นสามทีต่อเย่เฉินอยู่บนพื้น