ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4837
เย่เฉินกล่าวถามออกมาอย่างเบาๆ ว่า: “คุณเคยฝันว่าคนที่ขาขาดออกไปแล้วยังสามารถงอกออกมาใหม่ได้งั้นเหรอ?”
พ่อบ้านรีบส่ายหัว แล้วกล่าวอย่างจริงจังว่า: “ไม่เคยมาก่อน......”
เย่เฉินหัวเราะออกมาครู่หนึ่ง: “งั้นก็ถูกแล้วล่ะ เรื่องดีๆ เช่นนี้ มันไม่ใช่ว่าอยากจะฝันก็สามารถฝันเห็นได้ที่ไหนกัน นี่ก็เหมือนกับผู้ชายทุกคนที่ล้วนมีช่วงเวลาวัยแรกรุ่น แต่เขาเป้าหมายของความฝันหวานแต่ละรอบนั้นของเขา ล้วนไม่จำเป็นจะต้องเป็นผู้หญิงคนนั้นที่เขารักที่สุด คุณว่าใช่เหตุผลนี้หรือเปล่าล่ะ?”
พ่อบ้านค่อยๆ เข้าใจเช่นนี้ขึ้น พยักหน้าราวกับตำกระเทียมแล้วกล่าวออกมาว่า: “ครับๆๆ ......ตลอดช่วงเวลาวัยเยาว์ของผม จะบีบเค้นสมองยังไงก็ไม่เคยอยู่ในความฝันแบบนั้น ฝันถึงเทพีท่านนั้นที่อยู่ในดวงใจของผม......”
เย่เฉินอืมออกมาหนึ่งคำ จากนั้นมองมายังนางาฮิโกะ อิโตะ แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มจางๆ : “คุณอิโตะ ความปรารถนาในวันเกิดได้กลายเป็นความจริงขึ้นมาแล้ว ความรู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง?”
นางาฮิโกะ อิโตะที่ยังยืนอยู่ที่เดิมอย่างบื้อๆ เมื่อครู่ได้ฟังคำพูดนี้ ทันใดนั้นก็คุกเข่าตัวตรงบนกระเบื้องปูพื้นแข็งแล้วสำลักออกมาหนึ่งคำ รอบดวงตาของเขาเปี่ยมไปด้วยน้ำตา มองมายังเย่เฉินแล้วกล่าวอย่างกล้ำกลืนว่า: “คุณเย่! ขอบคุณบุญคุณของท่านที่สร้างขึ้นมาใหม่! ข้านางาฮิโกะ อิโตะแม้แต่ฝันก็ยังคิดไม่ถึงเลยว่าชาตินี้จะยังสามารถกลายเป็นคนปกติคนหนึ่งได้อีก! บุญคุณอันใหญ่หลวงของท่าน กระผมยากที่จะลืมได้ชั่วชีวิต!”
ขณะที่พูดอยู่ เขากางแขนออกทั้งสองข้าง คุกเข่าคำนับอยู่บนพื้นสามทีต่อเย่เฉินอยู่บนพื้น
นางาฮิโกะ อิโตะในที่สุดก็เข้าใจแล้วกล่าวออกมาว่า: “ผมเข้าใจแล้วคุณเย่! ขอบคุณท่านที่เอ็นดูลูกของผม! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปผมจะไม่ทำให้นานาโกะต้องเป็นกังวลแม้แต่นิดอย่างแน่นอน!”
เย่เฉินพยักหน้าแล้วกล่าว: “พอแล้ว รีบลุกขึ้นมาไปล้างเนื้อล้างตัว ล้างเอาดินโคลนที่อยู่บนตัวออกให้สะอาด โดยเฉพาะหน้า ล้างให้เกลี้ยงเกลาหน่อย หลังจากนั้นก็เปลี่ยนชุดออกกำลังกายที่เตรียมไว้ให้คุณออกมาเสีย นานาโกะยังรออยู่ด้านนอกอยู่เลย”
นางาฮิโกะ อิโตะก็จะคำนับอีก แต่เพิ่งจะโค้งเอวลงไป ร่างที่คลุมผ้าขนหนูเอาไว้อยู่ก็หลุดออกมา พ่อบ้านที่อยู่ด้านข้างรีบเข้ามาปิดบังเอาไว้ให้ใหม่ในทันที เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะกล่าวออกมาว่า: “อย่าคำนับผมยกใหญ่นักเลย ผมช่วยคุณทั้งหมดทั้งมวลเป็นเพราะเห็นแก่หน้าของนานาโกะจึงช่วย”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...