ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4838

นางาฮิโกะ อิโตะพยักหน้าหนักหน่วงอย่างสะอื้น จากนั้นก็นึกอะไรขึ้นมาได้แล้วกล่าวถามอีก: “คุณเย่ กระผมขอเสียมารยาทถามท่านสักหนึ่งเรื่อง......”

เย่เฉินอืมออกมาหนึ่งคำ: “คุณถามเถอะ”

นางาฮิโกะ อิโตะถามด้วยความนอบน้อม: “คุณเย่ กระผมอยากทราบว่า......ทานากะตอนนี้เขา......เป็นอย่างไรบ้างแล้ว? ท่านก็ให้เขาทานยาไปด้วยเช่นกันใช่ไหม?”

เย่เฉินพยักหน้าและกล่าวว่า: “ผมได้ให้เขาทานยาไปแล้ว แต่ว่าระยะเวลาในการรับยาของเขาช้ากว่าคุณสองสามนาที เดาว่าตอนนี้ก็คงใกล้จะรู้สึกตัวแล้ว”

นางาฮิโกะ อิโตะถอดถอนใจออกมาได้เสียที แล้วกล่าวอย่างสะอื้นว่า: “ชีวิตนี้ของผมเป็นทานากะที่ฝ่าฟันช่วยมาได้ หากไม่มีเขา ผมอาจจะถูกคนของตระกูลทากาฮาชิยิงตายไปแล้วก็ได้ ตอนนี้เขาก็สามารถฟื้นฟูกลับมาดังเดิมได้เช่นกัน ผมก็นับว่าสมหวังไปอีกหนึ่งเรื่องแล้ว......”

พอพูดจบเขาก็มองมายังเย่เฉิน หล่าวด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยน้ำตาอาบหน้าว่า: “ขอบคุณท่านมากคุณเย่!”

เย่เฉินค่อยๆ ยิ้มออกมาแล้วกล่าวอย่างเรียบเฉยว่า: “ไม่ต้องขอบคุณผมมากเช่นนี้ในเรื่องนี้หรอก ที่ผมช่วยคุณก็เป็นเพราะว่าเห็นแก่หน้าของนานาโกะ แล้วที่ช่วยทานากะทั้งหมดทั้งมวลก็เป็นเพราะชื่นชมในความจงรักภักดีของเขาที่มีจิตใจที่ภัดีต่อตระกูลอิโตะของพวกคุณ”

ที่จริงแล้วนางาฮิโกะ อิโตะก็เข้าใจดีอยู่แล้วว่าในใจของเย่เฉินนั้นไม่ได้ให้ความสำคัญในตนเลยจริงๆ

ยังไงตอนนั้นที่เย่เฉินเพิ่งมาที่ญี่ปุ่น ตนเองก็เกิดความขัดแย้งขึ้นกับเขาแล้ว แม้กระทั่งท่าทีของตนในตอนนั้นก็ยังอวดดีมาก คิดว่าเด็กหนุ่มที่มาจากหัวเซี่ยผู้นี้ ตามหลักการแล้วก็ย่อมต้องก้มหัวให้ตนเองอยู่แล้ว

ต่อมาเมื่อเขาถูกเย่เฉินสั่งสอนความเป็นคน จึงได้รู้ว่าเด็กหนุ่มหัวเซี่ยผู้นี้ไม่ง่ายที่จะยั่วยุอย่างมาก

และที่เย่เฉินต่อมามีความเกรงใจเพิ่มมากขึ้นต่อเขา และยื่นมือเข้ามาช่วยเหลืออีก ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะเห็นแก่หน้าของนานาโกะลูกสาวเขานั่นเอง

ดังนั้นนางาฮิโกะ อิโตะในตอนนี้ นอกจากจะซาบซึ้งอย่างหาที่สุดมิได้ต่อเย่เฉินแล้ว ในสมองก็มีเพียงความคิดเดียวเท่านั้น นั่นก็คือ: “ชะตาชีวิตของตนทำไมถึงได้ดีเช่นนี้”