ในตอนนี้นาทีนี้
เย่เฉินได้เดินออกมาในห้องอาบน้ำที่นางาฮิโกะ อิโตะอยู่ก่อน
เพราะว่าอิโตะ นานาโกะเป็นกังวลถึงเหตุที่จะเกิดขึ้น ในตอนนี้ก็เลยยืนรออยู่อย่างเป็นกังวลไม่ไกลจากนอกประตูนัก และก็ยังมีท่านอาเอมิ อีโตะของเธอที่ยังรออยู่ด้วยกับกับเธอด้วยเช่นกัน
พอเห็นเย่เฉินออกมา ความสำนึกของอิโตะ นานาโกะก็อยากจะเข้าไปในทันที แต่พอนึกได้ว่าท่านพ่อยังอยู่ในห้องอาบน้ำ ดังนั้นก็เลยหยุดฝีเท้าเอาไว้ แล้วเว้นระยะห่างอยู่ราวสองสามเมตรกล่าวถามเย่เฉินว่า: “เย่เฉินซัง......เป็นอย่างไรบ้างแล้ว?”
“ก็เรียบร้อยดีนะ” เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “กำลังล้างเนื้อล้างตัวอยู่ อีกประเดี๋ยวก็ออกมาแล้ว”
อิโตะ นานาโกะทำปากจู๋ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวถามหยั่งเชิงดูว่า: “เมื่อครู่ฉันเหมือนกับว่าได้ยินท่านพ่อร้องไห้เลย ไม่ทราบว่าเป็นข้าที่ฟังผิดไปหรือเปล่า......”
เย่เฉินค่อยๆ ยิ้มออกมา จากนั้นก็เดินมาที่เบื้องหน้าของเธอแล้วกล่าวปลอบประโลมว่า: “ไม่มีอะไรหรอก เมื่อครู่อารมณ์ของคุณอิโตะค่อนข้างตื่นเต้นไปหน่อย แต่เขาเช่นนั้นก็เป็นเพราะว่าดีใจจึงตื่นเต้น ดังนั้นเธอก็ไม่ต้องกังวลจนเกินไปหรอก คาดว่าเดี๋ยวอีกไม่กี่นาทีก็น่าจะออกมาแล้วล่ะ”
อิโตะ นานาโกะมีความสงสัยเล็กน้อยจึงกล่าวถามออกมาอย่างระแวดระวัง: “ที่แท้แล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ที่สามารถทำให้โอโต้ซังดีใจจนร้องไห้ออกมาได้เช่นนี้?”
เย่เฉินกล่าวออกมาด้วยท่าทางที่ลึกลับอย่างจงใจ: “อย่าร้อนใจไป อีกประเดี๋ยวเดียวเธอก็จะทราบแล้ว”
อิโตะ นานาโกะเห็นว่าเย่เฉินไม่ยอมอธิบายให้ชัดเจน ก็เลยได้แค่พยักหน้า แล้วอยู่ด้วยกันกับท่านอา จากนั้นก็ตามเย่เฉินกลับไปที่ห้องรับแขกด้วยกัน
และในตอนที่อิโตะ นานาโกะยังสงสัยว่าที่แท้แล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ซูรั่วหลีที่อยู่ด้านข้างตื่นเต้นจนฝ่ามือออกเหงื่อ
และสิ่งที่ยิ่งทำให้เธอประหลาดใจมากขึ้นก็คือ ขาเทียมของท่านพ่อก็เปลี่ยนรูปแบบไปด้วย
ขาเทียมเมื่อก่อนนี้ก็ไม่ใช่สินค้าที่มีลักษณะเหมือนจริงเช่นนี้
ยังไงขาเทียมถึงแม้ว่าจะล้ำสมัยขนาดไหนก็เป็นไปไม่ได้ที่จะมีลักษณะเหมือนร่างกายของคนเช่นนี้ได้ ดังนั้นในส่วนของต้นขา หัวเข่าและน่องเล็กทุกส่วนต่างก็ใช้โลหะผสมไททาเนียมมาเป็นส่วนผสมในการทำเป็นโครงขึ้นมา
ขาเทียมของนางาฮิโกะ อิโตะก็นับว่าดูเนี๊ยบมากเลย ในส่วนของต้นขา น่องเล็กต่างก็ใช้วัสดุที่ราวกับกล้ามเนื้ออะไรประมาณนั้นมาทำก็ไม่ปาน ซึ่งเลียนแบบรูปทรงและความรู้สึกในการเห็นเหมือนกล้ามเนื้อจริง
แต่ว่านี่ยังไงก็เป็นขาเทียม เพื่อสะดวกในการซ่อมแซมและไม่ส่งผลกระทบต่อการเคลื่อนที่ของอะไหล่หลายตัวของขาเทียม ชิ้นส่วนข้อต่อของหัวเข่าและข้อสองส่วนนี้ต่างต้องมีชิ้นส่วนโลหะโผล่ออกมาด้านนอกอยู่แล้ว

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...