ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4840

หากไม่ใส่กางเกงละก็ แค่มองก็สามารถเห็นข้อต่อโลหะไทเทเนียมสี่ชิ้นที่อยู่บนขาเทียมสองข้างนั้นได้

แต่ว่า อิโตะ นานาโกะได้พบว่า “ขาเทียม” ของท่านพ่อในตอนนี้กลับทำได้อย่างเหมือนจริงมาก แม้แต่ในส่วนข้อต่อที่เป็นอะไหล่โลหะเดิม ก็เปลี่ยนไปเป็นวัถุดิบที่เหมือนกับกล้ามเนื้อของคนแบบนั้นก็ว่าได้ มันมองไม่ออกว่าเป็นของปลอมเลย ราวกับว่ากลมกลืนเป็นธรรมชาติไปเลย

เอมิ อีโตะที่อยู่ด้านข้างก็มองไม่ออกถึงความแตกต่างเช่นกัน จึงกล่าวอย่างตื่นเต้นว่า: “โอนิจัง! ขาเทียมที่เหมือนจริงเช่นนี้ มองไม่ออกเลยว่ามีร่องรอยของขาเทียมตรงไหน ราวกับว่าทำของปลอมออกมาได้เหมือนจริงมาก......”

อิโตะ นานาโกะก็อดที่จะกล่าวออกมาอย่างประหลาดใจไม่ได้: “โอโต้ซัง......ขาเทียมใหม่คู่นี้ของท่าน......มันช่างเหมือนของจริงมากๆ เลย......หากคนแปลกหน้าได้เห็นจะต้องเดาไม่ออกแน่นอนว่าเป็นของปลอม......มันช่างไม่มีส่วนบกพร่องเลย ดูจะทนทานมาก......นี่......ขาเทียมที่ล้ำสมัยเช่นนี้ เป็นของที่เย่เฉินซังมอบให้ท่านใช่ไหม?”

นางาฮิโกะ อิโตะมองดูลูกสาวและน้องสาว ตาแดงแต่ใจเบิกบานและกล่าวอย่างจริงจังว่า: “ขาคู่นี้ที่จริงแล้วเป็นคุณเย่ที่มอบให้พ่อเอง”

ขณะที่พูดอยู่ เขาก็กล่าวออกมาอย่างจริงจังอย่างมากหนึ่งประโยค: “เพียงแต่ว่า......นี่ไม่ใช่ขาเทียมอะไรหรอก......นี่......นี่ก็คือ......นี่ก็คือขาทั้งสองข้างของพ่อเอง! งอกออกมาจากร่างของพ่อ เป็นขาของจริง!”

คำพูดของนางาฮิโกะ อิโตะ ทำให้เอมิ อีโตะและอิโตะ นานาโกะฟังแล้วตาถลึงอ้าปากค้างไปเลย!

อาหลานสองคนสบตากัน ประมาณว่าเปี่ยมไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อไปทั้งหน้า

นางาฮิโกะ อิโตะเห็นท่าทางที่ตาถลึงลิ้นจุกปากของทั้งสองคนแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะยกขาขึ้นสูงสองสามครั้งอยู่ที่เดิม แล้วกล่าวอย่างตื่นเต้นว่า: “เอมิ นานาโกะ พวกเธอดูสิ! ฉันไม่ได้ล้อเล่นกับพวกเธอนะ ขาทั้งสองข้างนี้ไม่ใช่ขาเทียมจริงๆ เป็นขาของฉันเอง!”

เอมิ อีโตะจู่ๆ ก็อุทานออกมา: “นานิ?! โอนิจัง! นี่......นี่ที่แท้แล้วทำได้ยังไงเนี่ย?!”

อิโตะ นานาโกะที่อึ้งอยู่ด้านข้างจู่ๆ ก็ดึงสติกลับมาได้ รีบก้าวไปที่ด้านหน้าของท่านพ่อ แล้วกล่าวถามอย่างตื่นเต้นอย่างหาที่เปรียบมิได้ว่า: “โอโต้ซัง! หนูไม่ใช่ฝันไปจริงๆ ใช่ไหม? ชาทั้งสองข้างของท่าน......ขาทั้งสองข้างของท่านฟื้นฟูแล้วจริงๆ งั้นเหรอ?!”

ก็ราวกับที่เย่เฉินได้กล่าวไว้กับนางาฮิโกะ อิโตะก่อนหน้านี้ก็ว่าได้ ว่าที่ตนช่วนเขาทั้งหมดทั้งมวลก็เพื่อนานาโกะ เพื่อได้เห็นท่าทางที่ตื่นเต้นดีใจเช่นนี้ของนานาโกะ

สำหรับร่างของนางาฮิโกะ อิโตะก็เพียงแค่ใช้มาเป็นพาหะในการที่ทำให้อิโตะ นานาโกะดีใจเท่านั้นเอง

อิโตะ นานาโกะโอบกอดเย่เฉินเอาไว้แน่น เอาใบหน้าซุกไว้ที่ด้านหน้าหน้าอกของเขา แม้แต่ประโยคเดียวก็ไม่พูด

คำพูดมากมายหลายพันหลายหมื่นประโยคติดอยู่ในลำคอ หากในทางกลับกันก็เลยทำให้เธอพูดไม่ออก เธอได้เพียงแค่โอบกอดเย่เฉินเอาไว้แน่นๆ เช่นนี้ นานอีกนิดนึง จากนั้นก็นานอีกนิด

นานาโกะที่ซุกอยู่ในอ้อมอกของเย่เฉิน ในปากราวกับว่าบ่นพึมพำกับตัวเองก็ว่าได้ ใช้เสียงที่ดังราวกับยุงก็ไม่ปานค่อยๆ พึมพำออกมาหนึ่งคำว่า: “ขอบคุณนะ เย่เฉินซัง......”