ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4841

เย่เฉินได้ยินเสียงที่ค่อนข้างเบาของเธอ ไม่ได้พูดอะไร ได้เพียงยกมือขึ้นมาแล้วลูบไปที่หลังของเธอสองสามที

ทั้งสองคนไม่ได้พูดคำพูดอะไรต่อกันมากมาย ราวกับว่าได้นัดหมายกันไว้แล้วก็ไม่ปาน ทุกอย่างจบสิ้นลงที่การไม่พูดอะไรเลย

ซูรั่วหลีเห็นทุกอย่างอยู่ในสายตาของตน ในขณะที่ในใจก็อิจฉาและก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวอย่างทอดถอนใจออกมา: “คุณเย่และคุณหนูนานาโกะช่างเป็นคู่ที่สวรรค์สร้างมาจริงๆ ข้างกายของคุณเย่มีผู้หญิงมากมายที่ยอมมอบใจให้กับเขา แต่ไม่มีคนไหนเลยที่สามารถทำได้อย่างนานาโกะเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าช่างคู่ควรในทุกๆ ด้านกับเย่เฉิน ช่างทำให้คนอิจฉาเสียจริงเชียว......”

เอมิ อีโตะที่เป็นห่วงพี่ชาย ตอนนี้ก็อดไม่ได้ที่จะโอบกอดนางาฮิโกะ อิโตะไว้แน่น น้ำตาไหลไปพลาง แล้วกล่าวด้วยเสียงสะอื้นไปพลาง: “โอนิจัง......หลังจากที่พี่เกิดเรื่อง ทุกวันฉันเฝ้ารอคอยให้พี่ฮึดสู้ขึ้นมาให้ได้ บัดนี้ในที่สุดฉันก็สมปรารถนาแล้ว ขอให้พี่วันหลังอย่าได้จมปลักกับสภาพที่หมดอาลัยตายอยากแบบนั้นเหมือนเมื่อก่อนอีกเลย ขอร้องล่ะ!”

นางาฮิโกะ อิโตะรู้ซึ้งดีต่อความรักและห่วงใยที่น้องสาวมีต่อตน จึงกล่าวลากเสียงยาวออกมาว่า: “เอมิน้องวางใจได้ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปโอนิจังจะไม่โทษตัวเองเด็ดขาดอย่างแน่นอนไม่ว่าฟ้าจะถล่มดินจะทลายลงมาก็ตาม! พี่จะฮึดสู้ขึ้นมาให้ได้อย่างแน่นอน!”

ในขณะนี้ประตูห้องอาบน้ำอีกห้องหนึ่งก็เปิดออก ทานากะ โคอิจิที่สวมชุดกีฬาเช่นเดียวกันเดินออกมาอย่างสั่นเทาจากด้านใน

เมื่อเขาเห็นนางาฮิโกะ อิโตะ จู่ๆ เขาก็น้ำตาไหลรินออกมาราวกับสายน้ำเลย กล่าวด้วยเสียงสะอื้นที่ตื่นเต้นและแฝงไว้ด้วยความแหบแห้งหลายเท่าอยู่ในนั้น: “ท่าน......ท่าน......ท่านก็ฟื้นฟูแล้วเช่นกันเหรอ!”

นางาฮิโกะ อิโตะมองดูทานากะ โคอิจิที่เดินออกมาทางตนเองและก็ลุกขึ้นเช่นกัน น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่อาจหักห้ามได้อีกครั้งหนึ่ง

เขารีบยื่นมือออกไปทางทานากะ โคอิจิ ในขณะเดียวกันก็ก้าวขาออกไปเดินไปทางเขา

พอทานากะ โคอิจิเห็นเช่นนี้ก็ยิ่งกางมือทั้งสองกางออกแล้วรีบวิ่งเข้าไปรับในทันที