ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4842

แต่ว่ายังไงเย่เฉินก็เพิ่งจะพูดไปว่าให้พวกเขาพยายามอย่าแสดงออกมาอย่างโจ่งแจ้ง แน่นอนว่าพวกเขาก็ไม่กล้าที่จะพูดสิ่งที่ใจคิดออกมา

แน่นอนว่าเย่เฉินก็รู้ว่าในใจของทั้งสองคนกำลังหวาดกลัวอะไรอยู่ ดังนั้นก็เลยกล่าวด้วยรอยยิ้มจางๆ ว่า: “ที่นี่เป็นนครนิวยอร์ก ไม่ใช่โตเกียว อีกทั้งฟ้าก็มืดแล้วด้วย เพียงแค่พวกคุณใส่หน้ากากไว้ ฉันเชื่อว่าจะไม่มีใครจำพวกคุณได้แน่นอน”

ในขณะที่พูดอยู่ เขาชี้ไปยังนอกหน้าต่างห้องรับแขกแล้วกล่าวออกมาว่า: “ตรงข้ามโรงแรมก็คือสวนสาธารณะกลางชื่อดัง ที่นี่วิวทิวทัศน์ยอดเยี่ยมมาก สภาพแวดล้อมเงียบสงบ เหมาะแก่การเดินเล่นไม่ก็วิ่งจ๊อกกิ้ง ตามความเห็นของผมไม่งั้นพวกเราก็อาศัยเวลาที่งานเลี้ยงมื้อค่ำยังไม่เริ่ม ออกไปเดินวนรอบๆ ด้วยกันสักหน่อย”

ที่เบื้องล่างของนอกหน้าต่างนั้นเป็นความเขียวขจีและทะเลสาบผืนใหญ่

นั่นก็คือสวนสาธารณะกลางหลายร้อยเอเคอร์ในแมนฮัตตัน

นางาฮิโกะ อิโตะและทานากะ โคอิจิเมื่อได้ยินคำพูดนี้แน่นอนว่าตื่นเต้นอย่างหยุดไม่อยู่ นางาฮิโกะ อิโตะก็รับปากออกมาอย่างไม่เสแสร้งเลยประมาณนั้น แล้วกล่าวอย่างตื่นเต้นว่า: “ข้อเสนอนี้ของคุณเย่ช่างดีจริงๆ เลย!”

ในขณะที่พูดอยู่นั้นจู่ๆ เขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้แล้วเอ่ยปากกล่าวออกมาว่า: “คุณเย่! ที่คุณเตรียมชุดกีฬาให้พวกเราก็น่าจะอยากให้พวกเราออกไปเดินวนรอบๆ ก็น่าจะใช่นะ?”

“ใช่แล้ว” เย่เฉินกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม จากนั้นมองมาที่อิโตะ นานาโกะแล้วกล่าวขอโทษ: “นานาโกะ ฉันไม่ได้เตรียมชุดกีฬาสำหรับเธอ ฉันคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเธอจะใส่ชุดกิโมโนมา”

อิโตะ นานาโกะทำปากจู๋แล้วหัวเราะออกมา: “ไม่เพียงแต่ใส่ชุดกิโมโน อีกทั้งยังไม่ได้พกเสื้อผ้ามาเปลี่ยนด้วย......”

ซูรั่วหลีที่อยู่ด้านข้างโดยที่ไม่ได้พูดอะไรมาตลอดรีบกล่าวออกมาว่า: “คุณหนูอิโตะ ฉันมีชุดชั้นในที่ติดตัวไว้แบบใช้ครั้งเดียวอยู่ หากคุณต้องการละก็ ฉันจะเอาให้คุณใช้ยามจำเป็นก่อนหนึ่งชุด แต่หากเป็นชุดกีฬาฉันก็คงไม่สามารถช่วยได้จริงๆ ......”

อิโตะ นานาโกะยิ้มออกมาอย่างซาบซึ้งแล้วกล่าวว่า: “ขอบคุณคุณหนูซู มีเสื้อชั้นในก็พอแล้ว”

ในขณะที่พูดอยู่เธอก๋เงยหน้ามองมายังเย่เฉิน กล่าวถามอย่างหน้าแดงว่า: “เย่เฉินซัง หากว่าฉันใส่ชุดนี้ไปเดินเล่นด้วยกันกับคุณ คุณจะรังเกียจฉันไหม?”