ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4843

อิโตะ นานาโกะแลบลิ้นออกมาครู่หนึ่งแล้วหัวเราะอย่างสดใสพร้อมกับกล่าวว่า: “อยู่ด้วยกันกับเย่เฉินซัง ก็จะโชคดีทุกครั้งเลย เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่เป็นมงคล”

ขณะที่พูดอยู่เธอก็ถามเย่เฉินว่า: “ใช่แล้วล่ะเย่เฉินซัง ทุกครั้งที่คุณเจอฉัน ล้วนช่วยฉันต่างๆ นานา หรือไม่ก็ช่วยครอบครัวฉันแก้ไขปัญหา เป็นไปได้ไหมว่ารู้สึกว่ามันวุ่นวายมากเลยน่ะ......”

เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า: “จะเป็นไปได้ยังไงเล่า ทำไมถึงถามเช่นนี้?”

อิโตะ นานาโกะกล่าวด้วยท่าทีจริงจัง: “ก็เป็นเพราะว่าทุกครั้งล้วนจำเป็นต้องให้คุณช่วย อีกอย่างก็ยังต้องช่วยเยอะด้วย ตัวฉันเองรู้สึกว่าเกรงใจมากเลย......”

เย่เฉินมองมาที่เธอแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า: “ไม่ต้องรู้สึกไม่ดีหรอก ยังไงทุกครั้งที่ช่วยก็เป็นฉันเองที่เป็นฝ่ายรุกหาเธอเอง”

อิโตะ นานาโกะอึ้งไปชั่วครู่ จากนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างจริงใจแล้วเอนหัวกล่าวว่า: “ก็ดูเหมือนว่าจะเป็นเช่นนี้จริงๆ ......ครั้งแรกที่คุณช่วยฉัน ก็เป็นตอนที่อยู่ในบ้านที่เกียวโต วันนั้นยังมีหิมะตกลงมาอย่างหนักด้วย”

ในขณะที่พูดอยู่ อิโตะ นานาโกะหยุดฝีเท้าลงครู่หนึ่ง แล้วเงยหัวมองดูใบไม้ที่ถูกลมเบาๆ พัดไหวไปมา อีกทั้งยังหันหน้ากลับมามองเย่เฉินอีก แล้วกล่าวถามว่า: “เย่เฉินซัง ฉันดูดีไหม?”

เย่เฉินกล่าวตอบออกมาอย่างไม่เสแสร้ง: “ดูดีแน่นอน”

อิโตะ นานาโกะก้ถามอีกว่า: “ฉันใส่ชุดนี้อยู่ในสถานที่เช่นนี้ เป็นไปได้ไหมว่าเห็นได้ชัดแจ้งว่าค่อนข้างจะผิดแปลกจากคนอื่น?”

เย่เฉินคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม: “แปลกจากพวกอาจจะไม่ขนาดนั้น เพียงแต่ยังไงก็ดูกลมกลืนอย่างแตกต่างอยู่เล็กน้อย”

อิโตะ นานาโกะพยักหน้าครู่หนึ่งแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ที่จริงแล้วตลอดเวลามานี้ฉันจะใส่ชุดกิโมโนออกจากบ้านน้อยครั้งมาก มีเพียงแค่สถานการณ์เดียวเท่านั้นถึงจะใส่ชุดกิโมโนออกมา......”

เย่เฉินถามเธอด้วยความแปลกใจว่า: “งั้นรายละเอียดเป็นสถานการณ์ยังไงเหรอ?”