ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4843

อิโตะ นานาโกะแลบลิ้นออกมาครู่หนึ่งแล้วหัวเราะอย่างสดใสพร้อมกับกล่าวว่า: “อยู่ด้วยกันกับเย่เฉินซัง ก็จะโชคดีทุกครั้งเลย เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่เป็นมงคล”

ขณะที่พูดอยู่เธอก็ถามเย่เฉินว่า: “ใช่แล้วล่ะเย่เฉินซัง ทุกครั้งที่คุณเจอฉัน ล้วนช่วยฉันต่างๆ นานา หรือไม่ก็ช่วยครอบครัวฉันแก้ไขปัญหา เป็นไปได้ไหมว่ารู้สึกว่ามันวุ่นวายมากเลยน่ะ......”

เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า: “จะเป็นไปได้ยังไงเล่า ทำไมถึงถามเช่นนี้?”

อิโตะ นานาโกะกล่าวด้วยท่าทีจริงจัง: “ก็เป็นเพราะว่าทุกครั้งล้วนจำเป็นต้องให้คุณช่วย อีกอย่างก็ยังต้องช่วยเยอะด้วย ตัวฉันเองรู้สึกว่าเกรงใจมากเลย......”

เย่เฉินมองมาที่เธอแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า: “ไม่ต้องรู้สึกไม่ดีหรอก ยังไงทุกครั้งที่ช่วยก็เป็นฉันเองที่เป็นฝ่ายรุกหาเธอเอง”

อิโตะ นานาโกะอึ้งไปชั่วครู่ จากนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างจริงใจแล้วเอนหัวกล่าวว่า: “ก็ดูเหมือนว่าจะเป็นเช่นนี้จริงๆ ......ครั้งแรกที่คุณช่วยฉัน ก็เป็นตอนที่อยู่ในบ้านที่เกียวโต วันนั้นยังมีหิมะตกลงมาอย่างหนักด้วย”

ในขณะที่พูดอยู่ อิโตะ นานาโกะหยุดฝีเท้าลงครู่หนึ่ง แล้วเงยหัวมองดูใบไม้ที่ถูกลมเบาๆ พัดไหวไปมา อีกทั้งยังหันหน้ากลับมามองเย่เฉินอีก แล้วกล่าวถามว่า: “เย่เฉินซัง ฉันดูดีไหม?”

เย่เฉินกล่าวตอบออกมาอย่างไม่เสแสร้ง: “ดูดีแน่นอน”

อิโตะ นานาโกะก้ถามอีกว่า: “ฉันใส่ชุดนี้อยู่ในสถานที่เช่นนี้ เป็นไปได้ไหมว่าเห็นได้ชัดแจ้งว่าค่อนข้างจะผิดแปลกจากคนอื่น?”

เย่เฉินคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม: “แปลกจากพวกอาจจะไม่ขนาดนั้น เพียงแต่ยังไงก็ดูกลมกลืนอย่างแตกต่างอยู่เล็กน้อย”

อิโตะ นานาโกะพยักหน้าครู่หนึ่งแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ที่จริงแล้วตลอดเวลามานี้ฉันจะใส่ชุดกิโมโนออกจากบ้านน้อยครั้งมาก มีเพียงแค่สถานการณ์เดียวเท่านั้นถึงจะใส่ชุดกิโมโนออกมา......”

เย่เฉินถามเธอด้วยความแปลกใจว่า: “งั้นรายละเอียดเป็นสถานการณ์ยังไงเหรอ?”

เย่เฉินแสร้งทำเป็นกะพริบตาแล้วยิ้มออกมาอย่างลึกลับ จากนั้นเธอก็เปลี่ยนหัวข้อเรื่อง กล่าวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความใฝ่ฝันว่า: “เย่เฉินซัง ฉันเคยนึกภาพสถานการณ์ที่พบปะกับคุณออกมาทั้ง 4 แบบ และในนั้นที่ฉันคาดหวังไว้ก็คือสามารถเดินเล่นกับคุณในคืนที่หิมะตกอยู่ในเกียวโต ดีที่ความคาดหวังที่ได้เป็นจริงไปแล้วในปีที่แล้ว”

เย่เฉินก็ถามอีกว่า: “งั้นอีก 3 แบบล่ะ?”

“อีก 3 แบบที่เหลือ......” อิโตะ นานาโกะชื่นชมต้นไม้ยามค่ำคืนในนครนิวยอร์กอยู่แล้วก็กล่าวออกมาอย่างทอดถอนใจว่า: “แบบที่ 2 ก็คือสามารถเดินเล่นอยู่ใต้ต้นซากุระด้วยกันกับเย่เฉินในชุดกิโมโนในตอนที่ดอกซากุระกำลังเปล่งบานอยู่ในสวนฮิโรซากิ แต่ว่าน่าเสียดายที่ดอกซากุระบานในเดือนมีนาคม อย่างช้าก็เดือนเมษายน ตอนนี้ก็ผ่านไปเรียบร้อยแล้ว......”

เย่เฉินก็ไม่ทราบดีนักว่าตนเองเป็นอะไรไป เอ่ยปากกล่าวออกมาอย่างไม่เป็นตัวเอง: “ไม่ต้องรีบร้อน ปีนี้พลาดไปแล้วก็ยังมีปีหน้าอีก”

พูดจบเขาจึงเพิ่งรู้สึกตัวว่าตนเองพูดผิดไป

แต่ว่าในตอนนี้รู้ตัวแล้วว่าผิดก็คงจะสายไปแล้ว

อิโตะ นานาโกะพอได้ฟังคำพูดของเย่เฉิน ก็หันหลังกลับมามองเขาอย่างตื่นเต้น ถลึงตาโตออกมาแล้วกล่าวถามว่า: “เย่เฉินซัง! ปีหน้าคุณจะยอมที่จะไปชมซากุระเป็นเพื่อนฉันจริงๆ งั้นเหรอ?”

เย่เฉินเห็นสีหน้าท่าทางของเธอคาดหวัง จึงพยักหน้าตามความรู้สึก: “ยินดีสิ”

ทันใดนั้นอิโตะ นานาโกะก็ตื่นเต้นดีใจอย่างไม่อาจหาที่เปรียบได้เลย กล่าวด้วยความคาดหวังไว้เต็มหน้า: “ดีจริงๆ เลย! ถึงตอนนั้นฉันจะพาเธอไปดูดอกซากุระที่งามที่สุดทั้งญี่ปุ่นเลย!”

เมื่อเย่เฉินเห็นว่าคำพูดของตนก็ได้ปล่อยออกไปแล้ว ยังไงก็ไม่อาจเอากลับคืนมาได้ ก็เลยกล่าวอย่างตรงๆ ไปเลยว่า: “อีก 2 แบบที่เหลือก็พูดออกมาเถอะ ปีหน้าจะได้พยายามหาหนทางช่วยให้เธอได้เป็นจริงขึ้นมา”

“จริงเหรอ?!” สีหน้าท่าทางของอิโตะ นานาโกะจู่ๆ ก็มีความสุขอย่างใกล้จะละลายไปเลย แล้วก็เกาะแขนของเย่เฉินเอาไว้แน่นตามความรู้สึก จากนั้นกล่าวออกมาด้วยเสียงอ่อนโยนว่า: “ฉันยังอยากเดินเล่นเลียบชายฝั่งโชนันในช่วงกลางฤดูร้อนกับเย่เฉินซัง แล้วค่อยไปชื่นชมใบไม้แดงที่ฮอกไกโดในช่วงฤดูใบไม้ร่วงด้วยกันกับเย่เฉินซัง......

เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะถามเธอว่า: “ค่ำคืนหิมะช่วงฤดูหนาว ดอกซากุระช่วงฤดูใบไม้ผลิ ริมฝั่งทะเลช่วงฤดูร้อน และใบไม้แดงช่วงฤดูใบไม้ร่วง ถูกต้องไหม?”

“ใช่แล้วล่ะ!” อิโตะ นานาโกะพยักหน้าอย่างหนักหน่วง ดวงตาโตคู่หนึ่งจ้องมองมาที่เย่เฉิน แล้วกล่าวถามออกมาอย่างคาดหวังว่า: “เย่เฉินซังได้ไหม?”