ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4856
“ขอแต่งงาน？”คิ้วเย่เฉินขมวดเล็กน้อย มองไปที่ซูโสว่เต้า พูดอย่างจริงจัง“คุณเป็นลูกชายคนโตของตระกูลซู ถึงคุณผู้หญิงเหอจะมีรั่วหลีกับคุณแล้ว แต่สถานะของเธอ ก็แตกต่างกับคุณราวฟ้ากับดิน ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังเป็นคนพิการ แน่นอนว่า ผมไม่ได้จะเลือกปฏิบัติกับคนพิการแต่อย่างใด แค่อยากจะถามคุณว่าได้คิดอย่างถี่ถ้วนถึงปัญหาช่องว่างระหว่างกันนี้ของพวกคุณแล้วจริงๆเหรอ ？”
ซูโสว่เต้าเห็นเย่เฉินคิ้วขมวด แล้วถามคำถามที่สงสัย คิดว่าเย่เฉินคงกำลังสงสัยตัวเอง ก็จึงพูดอย่างไม่ลังเล“คุณเย่ คุณไม่ต้องสงสัยถึงเจตนารมณ์นี้ของผม ผมอยากจะใช้ชีวิตที่เหลือนี้กับแม่ของรั่วหลีจริงๆ ผมรู้ว่าเธอรู้สึกยังไงกับผม และในช่วงนี้ความรู้สึกของผมเองก็หวังให้มันเป็นอย่างนั้น และคุณก็วางใจได้ ที่ผมอยากแต่งงานกับเธอ ไม่ใช่เพื่ออิสรภาพอะไร หากเธอตอบตกลง หลังจากนั้นผมยินดีจะถูกเธอกักบริเวณอยู่ที่เมืองจินหลิง ขอแค่คุณให้เวลาอิสระกับผมแค่หนึ่งวัน หลังจากวันที่ได้อิสระนี้แล้ว ผมจะยังคงทำตามข้อตกลงก่อนหน้าทั้งหมดของคุณต่อไป”
พูดจบ ซูโสว่เต้าก็พูดอย่างจริงจังขึ้นมาอีกครั้ง“ส่วนปัญหาเรื่องช่องว่างระหว่างกันนั้น มันไม่ได้อยู่ในสายตาของผมเลย ตอนนี้ผมไม่ใช่คุณชายของตระกูลซูอีกต่อไปแล้ว และไม่ใช่ทายาทของตระกูลซูด้วย และแขนที่เสียไปนั้นของเธอก็เพราะช่วยชีวิตของผมเอาไว้ เป็นผมที่ติดหนี้เธอ ดังนั้นหากจะพูดเรื่องช่องว่างระหว่างกัน ก็คงเป็นเธอที่อยู่สูงและผมที่อยู่ต่ำ ระหว่างผมกับเธอ คือผมที่ไม่อาจเอื้อมถึงเธอเอง ”
เมื่อเย่เฉินเห็นความจริงใจนี้ของซูโสว่เต้า รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดมานั้นเป็นความรู้สึกลึกๆในใจของเขา จู่ๆในใจก็รู้สึกปลงตก
อันที่จริง มองจากอีกมุมหนึ่ง ความรู้สึกของเย่เฉินที่มีต่อซูโสว่เต้า ก็รู้สึกเห็นอกเห็นใจอยู่ไม่น้อย
ซูโสว่เต้ายิ้มเยาะออกมา และกล่าว“ชีวิตที่มั่งคั่งร่ำรวย มันก็แค่เพียงชั่วครู่ชั่วคราวเท่านั้น ตระกูลซูในอดีตมีบ้านใหญ่โตหรูหราไปทั่วทุกพื้นที่ วิลล่ามากมาย ทั้งคฤหาสน์หรือแม้แต่ปราสาทผมก็เคยพักอาศัยมาแล้ว พูดตามตรง มีเพียงช่วงเวลาที่อยู่เมืองจินหลิงเท่านั้นที่รู้สึกเป็นสุขและสบายใจอย่างที่สุด
“ช่วงเวลาที่อยู่เมืองจินหลิง ผมไม่ต้องคิดการวางแผนอะไรเพื่อแสดงศักยภาพของตัวเอง ไม่ต้องสนใจว่าพ่อจะมองผมยังไง ไม่ต้องมากังวลเกี่ยวกับการชิงไหวชิงพริบกันของพี่น้อง แก่งแย่งแข่งขัน และไม่ต้องรับรู้อะไร ไม่ต้องสนใจว่าแม่ของจือหยูจะแอบคิดถึงผู้ชายคนอื่นลับหลังผมหรือเปล่า ……”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...