“ขอแต่งงาน?”คิ้วเย่เฉินขมวดเล็กน้อย มองไปที่ซูโสว่เต้า พูดอย่างจริงจัง“คุณเป็นลูกชายคนโตของตระกูลซู ถึงคุณผู้หญิงเหอจะมีรั่วหลีกับคุณแล้ว แต่สถานะของเธอ ก็แตกต่างกับคุณราวฟ้ากับดิน ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังเป็นคนพิการ แน่นอนว่า ผมไม่ได้จะเลือกปฏิบัติกับคนพิการแต่อย่างใด แค่อยากจะถามคุณว่าได้คิดอย่างถี่ถ้วนถึงปัญหาช่องว่างระหว่างกันนี้ของพวกคุณแล้วจริงๆเหรอ ?”
ซูโสว่เต้าเห็นเย่เฉินคิ้วขมวด แล้วถามคำถามที่สงสัย คิดว่าเย่เฉินคงกำลังสงสัยตัวเอง ก็จึงพูดอย่างไม่ลังเล“คุณเย่ คุณไม่ต้องสงสัยถึงเจตนารมณ์นี้ของผม ผมอยากจะใช้ชีวิตที่เหลือนี้กับแม่ของรั่วหลีจริงๆ ผมรู้ว่าเธอรู้สึกยังไงกับผม และในช่วงนี้ความรู้สึกของผมเองก็หวังให้มันเป็นอย่างนั้น และคุณก็วางใจได้ ที่ผมอยากแต่งงานกับเธอ ไม่ใช่เพื่ออิสรภาพอะไร หากเธอตอบตกลง หลังจากนั้นผมยินดีจะถูกเธอกักบริเวณอยู่ที่เมืองจินหลิง ขอแค่คุณให้เวลาอิสระกับผมแค่หนึ่งวัน หลังจากวันที่ได้อิสระนี้แล้ว ผมจะยังคงทำตามข้อตกลงก่อนหน้าทั้งหมดของคุณต่อไป”
พูดจบ ซูโสว่เต้าก็พูดอย่างจริงจังขึ้นมาอีกครั้ง“ส่วนปัญหาเรื่องช่องว่างระหว่างกันนั้น มันไม่ได้อยู่ในสายตาของผมเลย ตอนนี้ผมไม่ใช่คุณชายของตระกูลซูอีกต่อไปแล้ว และไม่ใช่ทายาทของตระกูลซูด้วย และแขนที่เสียไปนั้นของเธอก็เพราะช่วยชีวิตของผมเอาไว้ เป็นผมที่ติดหนี้เธอ ดังนั้นหากจะพูดเรื่องช่องว่างระหว่างกัน ก็คงเป็นเธอที่อยู่สูงและผมที่อยู่ต่ำ ระหว่างผมกับเธอ คือผมที่ไม่อาจเอื้อมถึงเธอเอง ”
เมื่อเย่เฉินเห็นความจริงใจนี้ของซูโสว่เต้า รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดมานั้นเป็นความรู้สึกลึกๆในใจของเขา จู่ๆในใจก็รู้สึกปลงตก
อันที่จริง มองจากอีกมุมหนึ่ง ความรู้สึกของเย่เฉินที่มีต่อซูโสว่เต้า ก็รู้สึกเห็นอกเห็นใจอยู่ไม่น้อย
ซูโสว่เต้ายิ้มเยาะออกมา และกล่าว“ชีวิตที่มั่งคั่งร่ำรวย มันก็แค่เพียงชั่วครู่ชั่วคราวเท่านั้น ตระกูลซูในอดีตมีบ้านใหญ่โตหรูหราไปทั่วทุกพื้นที่ วิลล่ามากมาย ทั้งคฤหาสน์หรือแม้แต่ปราสาทผมก็เคยพักอาศัยมาแล้ว พูดตามตรง มีเพียงช่วงเวลาที่อยู่เมืองจินหลิงเท่านั้นที่รู้สึกเป็นสุขและสบายใจอย่างที่สุด
“ช่วงเวลาที่อยู่เมืองจินหลิง ผมไม่ต้องคิดการวางแผนอะไรเพื่อแสดงศักยภาพของตัวเอง ไม่ต้องสนใจว่าพ่อจะมองผมยังไง ไม่ต้องมากังวลเกี่ยวกับการชิงไหวชิงพริบกันของพี่น้อง แก่งแย่งแข่งขัน และไม่ต้องรับรู้อะไร ไม่ต้องสนใจว่าแม่ของจือหยูจะแอบคิดถึงผู้ชายคนอื่นลับหลังผมหรือเปล่า ……”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...