ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4858
โรงแรมหรูระดับห้าดาว ล้วนมีหน้าร้านเล็กๆไว้คอยให้บริการ แบรนด์หรูชั้นนำต่างก็ถูกดึงดูดให้มาตั้งร้านกันที่นี่ เพื่อสะดวกกับการจับจ่ายใช้สอยของลูกค้าระดับสูง
ดังนั้น ไม่ว่าจะเป็นร้านแหวนเพชรหรือชุดสูท ก็สามารถหามันได้จากที่นี่
ซูโสว่เต้าไม่คิดว่าเย่เฉินจะจัดการให้ตัวเองได้ในทันที แม้เวลาจะกระชั้นชิดเป็นอย่างมาก ในใจของเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหม่า พูดอึกๆอักๆ“นี่มัน……จะกะทันหันเกินไปหรือเปล่า ผมยังไม่ได้เตรียมใจให้พร้อมเลย……”
เย่เฉินถามเขา“ขอแต่งงานนอกจากแหวนเพชรกับดอกไม้แล้ว ยังต้องเตรียมอะไรอีก？”
“เอ่อคือ……”ซูโสว่เต้าก็พูดไม่ออกไปชั่วขณะ ไม่รู้จะตอบยังไง
เย่เฉินพูดอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย“เอาล่ะ อย่าชักช้าอยู่เลย ผมจะให้เหล่าเฉินพาลงไปเดี๋ยวนี้”
พูดจบ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วกดโทรตามเฉินจื๋อข่าย
ทันทีที่เฉินจื๋อข่ายเข้ามา เย่เฉินก็พูดกับเขา“เหล่าเฉิน นายพาคุณซูไปร้านCartierตรงชั้นหนึ่งแล้วเลือกแหวนมาสักวง กับชุดสูทอีกชุดหนึ่ง จากนั้นให้แผนกห้องพักเตรียมช่อกุหลาบมาด้วยช่อหนึ่งส่งมาให้ที่ห้องด้วย ”
แม้เฉินจื๋อข่ายจะประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ตอบกลับอย่างฉะฉาน“ได้ครับคุณชาย！”
พูดจบ ก็ทำท่าเชิญซูโสว่เต้า“ไปเถอะครับ คุณซู”
ซูโสว่เต้าแม้จะรู้สึกเหมือนเป็นการถูกบังคับ แต่ในตอนนี้ก็ไม่ได้โอ้เอ้อะไรอีก รีบตามเฉินจื๋อข่ายออกจากห้องไป
และในตอนนี้
ใจของซูรั่วหลีก็อยู่ที่ร่างกายของคนเป็นแม่เท่านั้น
ในความคิดของเธอ เพราะรั่วหลีต้องฝึกศิลปะการต่อสู้ เวลาปรกติก็แทบจะไม่เคยสวมใส่ชุดกระโปรงเลย
ในตอนนี้เองซูรั่วหลีหยิบเอาชุดกระโปรงนั้นออกจากไม้แขวน เทียบไปกับร่างของตัวเอง ถามด้วยรอยยิ้ม“แม่ แม่ว่ามันก็ดูสวยเหมือนกันใช่ไหม？”
เหออิงซิ่วพยักหน้าให้ และกล่าว“สวยมาก แต่ดูจะเชยไปหน่อย ไม่เหมาะกับเด็กสาวที่อายุยี่สิบเท่าไร แต่เหมาะกับผู้หญิงอายุสามสิบสี่สิบมากกว่า ”
ซูรั่วหลีหัวเราะร่าแล้วกล่าว“สายตาแม่แม่นมาก！หนูก็ว่าชุดแบบนี้ไม่เหมาะกับเด็กสาวอย่างหนูเท่าไร ”
เหออิงซิ่วยิ้มอย่างรักใครเอ็นดูและกล่าว“ลูกอายุยี่สิบกว่าแล้ว ไม่ใช่เด็กสาวอีกต่อไปแล้ว เด็กที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับหนู บางคนตอนนี้ก็เป็นแม่คนกันแล้ว”
ซูรั่วหลีแลบลิ้นปลิ้นตา พูดอย่างออดอ้อน “แม่ อยู่กับแม่ ยังไงหนูก็จะเป็นแค่เด็กน้อยเท่านั้นแหละ ”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...